Lejyoner
Roma lejyoneri (Latince legionarius, çoğulu legionarii), Marian reformlarından sonra Roma ordusunun profesyonel ağır piyadeleriydi. Bu askerler, geç Cumhuriyet ve Principate dönemlerinde yardımcı birlikler ve süvari müfrezeleriyle birlikte antik Roma topraklarını fetheder ve savunurlardı. Romalı lejyonerler en parlak dönemlerinde Roma dünyasının en önde gelen savaş gücü olarak görülmüş, Vegetius gibi yorumcular klasik Roma lejyonerlerinin ortadan kalkmasından yüzyıllar sonra bile onların savaş etkinliğini övmüşlerdir. ⓘ
Roma lejyonerleri 45 yaşın altındaki Roma vatandaşlarından toplanırdı. İlk başlarda ağırlıklı olarak Roma İtalya'sından devşirilenlerden oluşuyorlardı, ancak zaman geçtikçe eyaletlerden de devşirilenler arttı. Lejyonerler yeni fethedilen eyaletlere taşındıkça yerli nüfusun Romalılaştırılmasına ve Roma İmparatorluğu'nun birbirinden farklı bölgelerinin tek bir yönetim altında birleştirilmesine yardımcı oldular. Bir lejyona 25 yıllık hizmet için yazılırlardı; bu, sadece bir sefer için yazılma şeklindeki ilk uygulamadan farklıydı. Lejyonerlerden savaşmaları beklenirdi ama aynı zamanda Roma İmparatorluğu'nun altyapısının çoğunu inşa ettiler ve eyaletlerde polis gücü olarak görev yaptılar. Duvarlar, köprüler ve yollar gibi büyük bayındırlık projeleri inşa ettiler. Lejyonerlerin son beş yılı daha hafif görevlerde geçerdi. Emekli olduktan sonra bir Roma lejyoneri bir parsel arazi veya eşdeğeri para alır ve genellikle toplumun önde gelen bir üyesi haline gelirdi. ⓘ
Lejyoner kelimesinin Türkçe karşılığı çarkacıdır. Roma ordusundaki askerlere verilen isimdir. Ayrıca Fransız yabancılar lejyonundaki askerlere ve ünlü Fransız nişanı Légion d'honneur'u alan kişiye denir. ⓘ
Tarih
Başlangıç: Marius'un reformları
Gaius Marius MÖ 108 yılında konsül olduğunda, Roma Numidya kralı Jugurtha ile savaş halindeydi. Daha fazla insan gücüne ihtiyaç olduğunu gören Marius, eskiden Romalıların orduya alınmasında aranan mülkiyet şartlarını ortadan kaldırarak her Roma vatandaşının lejyoner olmasına izin verdi. Savaştan sonra Marius Roma lejyonerliğini profesyonelleştirmeye ve standartlaştırmaya koyuldu. Askerlerin eğitimini büyük ölçüde geliştirdi ve onları tek tip silahlandırarak Roma'ya her yeni seferde yetiştirilmesi gerekmeyen silahlı bir güç verdi. Ayrıca askerlerine toprak ya da para ödemesi gibi emeklilik avantajları sağladı. Ancak lejyonerler ödülleri ve avantajları için generallerine baktıklarından, kısa süre içinde Roma Senatosu'ndan ziyade generallere sadık hale geldiler. Bu durum sonunda Roma Cumhuriyeti'nin sonunu getirecekti. ⓘ
Principate döneminde
Augustus MÖ 27'de iktidarı pekiştirip Principate'i kurarken, Roma lejyonerliğini daha da profesyonelleştirdi ve lejyonerin generaline olan bağımlılığını kırmaya çalıştı. Onun döneminde bir lejyonerin hizmet süresi 25 yıla çıkarıldı (bundan önce bir lejyonerin ortalama hizmet süresi sadece 10 yıldı) ve maaşlar tüm lejyonlarda standart hale getirildi. Romalı lejyonerlere ayrıca hizmetlerinin sonunda bir toprak bağışı ya da nakit ödeme garantisi verildi ve böylece Romalı lejyonerler seferlerden sonra ödüller için generallere daha az bağımlı hale geldi. Augustus ayrıca sacramentum'u da değiştirerek askerlerin generale değil sadece imparatora bağlılık yemini etmesini sağladı. Böylece Augustus, Roma Cumhuriyeti'nin son dönemlerini belirleyen iç savaşları sona erdirmeyi başardı ve sadece imparatora sadık bir ordu yarattı. ⓘ
Lejyonerler, Augustus ve gelecekteki imparatorların askeri seferleri sayesinde Roma'nın sınırlarını aşağı Britanya, Daçya, Kuzey Afrika ve daha fazlasını kapsayacak şekilde genişletecekti. ⓘ
Çöküş
Septimus Severus'un hükümdarlığından itibaren Roma lejyoneri üstünlüğünü yavaş yavaş kaybetti. Bu düşüşün birden fazla nedeni olsa da, hepsi sadakat ve/veya disiplinin kademeli olarak bozulduğuna işaret ediyordu. Septimus Severus, belki de farkında olmadan, imparator olmanın ve imparator olarak kalmanın anahtarının onlar olduğunu düşünerek lejyonerlerini bağışlarla ve maaş artışlarıyla şımarttığında bu düşüşü başlattı. Ancak bu durum lejyonerlerin disiplinine zarar verdi çünkü lejyonerler imparatorlarından giderek daha fazla ödül beklemeye başladılar. Septimus Severus'un halefi Caracalla döneminde, Roma İmparatorluğu'ndaki tüm azatlılar Roma vatandaşı oldu ve yardımcı askerler ile lejyonerler arasındaki ayrım fiilen ortadan kalktı. Roma ordusunun sürekli genişlemesiyle aynı zamana denk gelen bu durum, lejyonlara daha şüpheli standartlarda askerlerin katılması ve Roma lejyonerlerinin kalitesinin daha da düşmesi anlamına geliyordu. ⓘ
3. Yüzyıl Krizi sırasında, Roma İmparatorluğu'nun uzun sınırları boyunca ortaya çıkan tehditler nedeniyle daha hareketli bir ordu gerekli hale geldi. Bu nedenle, imparatorluğa yönelik çeşitli zorluklara yanıt vermek için atlı süvariler gerekli hale geldi. Bu nedenle, Roma ağır piyadeleri hâkimiyetten daha da uzaklaştı. Dördüncü yüzyıla gelindiğinde, Roma piyadeleri klasik lejyonerlerin vücut zırhlarının çoğundan yoksundu ve seleflerinin pila'ları yerine dart kullanıyorlardı. ⓘ
İşlevleri
Lejyoner her şeyden önce bir asker olsa da, çeşitli başka kritik işlevleri de yerine getirirdi. Profesyonel bir polis gücünden yoksun olan valiler, barışı sağlamak ve kritik tesisleri korumak için lejyonerleri kullanırdı. Roma İmparatorluğu'nda büyük bir sivil idare olmadığından, orduya genellikle birçok idari pozisyon verilirdi. Yüksek rütbeli askerler genellikle yerel halk arasındaki anlaşmazlıklarda yargıç olarak görev yapardı ve ordu vergi toplamanın önemli bir bileşeniydi. Lejyonerler ayrıca Roma kültürünün bulundukları eyaletlere yayılmasına da hizmet ederlerdi. Lejyonerler eyaletlerde yerleştikçe, etraflarında kasabalar oluşuyor ve genellikle büyük şehirlere dönüşüyordu. Bu şekilde, lejyonerler yerel halkla karışıp evlendikçe, korudukları eyaletlerin Romalılaşmasına yardımcı oldular. ⓘ
Romalı lejyonerler aynı zamanda işgücü ve uzmanlık kaynağı olarak da hizmet etmiştir. Bu nedenle, imparatorluğu birbirine bağlayan altyapının çoğu lejyonerler tarafından inşa edilmiştir. Yollar, kanallar ve köprülerin yanı sıra kaleler ve duvarlar gibi daha savunmaya yönelik yapılar da lejyonerler tarafından inşa edilmiştir. Roma mühendisliğinin anıtsal bir örneği olan Hadrianus Duvarı, bölgede konuşlanmış üç lejyon tarafından inşa edilmiştir. Lejyonerler sadece büyük ölçekli mühendislik projeleri inşa etmekle sınırlı değildi. Ordu içindeki ölçmeciler, doktorlar, zanaatkârlar ve mühendisler normal askeri rollerinin yanı sıra çeşitli sivil hizmetler için de kullanılırdı. ⓘ
Immunes
Düzenli eğitim almış lejyonerler militan olarak bilinirdi ve rütbeleri modern erlere denkti. Militlerin yanı sıra, mühendis, topçu, talim ve silah eğitmeni, marangoz ve sıhhiyeci gibi ikincil görevlere sahip uzman askerler olan immünler de rütbelere dahildi. Ancak bu adamlar yine de tam eğitimli lejyonerlerdi ve çağrıldıkları takdirde saflarda savaşırlardı. Talim ve teçhizat gibi bazı zorlu görevlerden muaf tutulurlar ve silah arkadaşlarından daha iyi maaş alırlardı. ⓘ
İşe Alım
Roma lejyonerleri ağırlıklı olarak gönüllü vatandaşlardan oluşsa da, özellikle kriz zamanlarında olmak üzere, askere alma Cumhuriyet dönemi boyunca ve Principate'e kadar devam etmiştir. Bu da lejyonerlerin Roma lejyonlarının önemli bir parçası olmaya devam ettiği anlamına geliyordu. Devletin askere alınanlara teçhizat sağlaması ve mülkiyet şartı aranmaması sayesinde en fakir Roma vatandaşları bile lejyonlara katılabiliyordu. Bununla birlikte, ordu onurlu ve değerli bir meslek olarak görülüyordu. Düzenli bir maaş, iyi emeklilik hakları ve hatta bazı yasal avantajlarla, bir lejyoner sıradan vatandaşların cazip bulduğu birçok avantaja sahipti. Bu nedenle, yoksul vatandaşlar orduya katılabilse de, Roma lejyonlarında pleb sınıfının her kesiminden üyeler bulunurdu. Gerçekten de ordu, Roma dünyasında yukarı doğru hareketliliğin birkaç yolundan biri olarak hizmet etmiştir. ⓘ
Ordu aktif olarak demirci, marangoz ve kasap gibi faydalı becerilere sahip askerler arıyordu. Zorunlu olmamakla birlikte, yüzbaşı gibi daha yüksek rütbelere terfi etmek yazı bilmeyi gerektirdiğinden okuryazarlık yararlıydı. Geç Cumhuriyet döneminde Romalı lejyonerler ağırlıklı olarak Roma'yı çevreleyen bölgelerden geliyordu. Ancak Roma genişledikçe İtalya'nın diğer bölgelerinden de askerler gelmeye başladı. Yavaş yavaş, askerler İtalya'nın kendisinden ziyade lejyonların konuşlandığı bölgelerden gelmeye başladı. Trajan döneminde, İtalya'dan gelen her lejyonere karşılık eyaletlerden gelen 4-5 lejyoner vardı. ⓘ
Ekipman
.jpg)
Lejyoner, düşman topraklarında yürüyüşe çıktığında tam zırh, erzak ve teçhizat taşır ya da giyerdi. Bunlar genellikle lorica hamata, lorica squamata ya da 1.-3. yüzyıl lorica segmentata, kalkan (scutum), miğfer (galea), iki cirit (bir ağır pilum ve bir hafif verutum), bir kısa kılıç (gladius), bir hançer (pugio), bir kemer (balteus), bir çift ağır sandaletten (caligae) oluşurdu, bir çift miğfer, bir çift manika, bir yürüyüş çantası (sarcina), yaklaşık on dört günlük yiyecek, bir su tulumu (posca için mesane), pişirme ekipmanları, siperlerin inşası için iki kazık (sudes murale), bir kürek ve bir hasır sepet. ⓘ
İmparator Claudius'un (MS 41 civarı) askeri reformlarından sonra, her lejyona belirli sayıda topçu silahı da talep edilirdi. Her kohort (kabaca 480 kişi) bir ballista ve her centuria (kabaca 100 kişi) bir carroballista alırdı. On kohort ve altmış centuria'dan oluşan standart bir lejyoner düzeninde, bir lejyon on balista ve altmış carroballista ile donatılırdı. ⓘ
Savaş ve muharebe
Moralin korunması
Romalı lejyoner her şeyden önce Roma ordusunun sekiz kişilik temel birimi olan contubernium ile savaşırdı. Aynı contubernium'un askerleri birlikte savaşır, uyur, yemek yer ve eğitim yapardı. Bu güçlü yoldaşlık duygusu Romalı lejyonerlere gurur verir ve savaş alanında savaşmalarını sağlardı. Sancak taşıyıcıları, signiferi, Romalı askerleri savaşta tutmak için büyük önem taşıyordu. Bir sancağın kaybedilmesi, sancağın ait olduğu centuria için bir utanç kaynağıydı. Bu nedenle sancak taşıyıcıları, etrafında toplanılacak ve lejyonerleri savaşa teşvik edecek biri olarak hizmet ederdi. ⓘ
Bir oluşumun en arkasında yer alan Romalı subaylar olan Optiones'in savaş dışında pek çok önemli rolü vardı. Ancak savaş sırasında görevleri lejyonerlerin kaçmasını önlemekti. Top uçlu bir asa taşıyan bir optio, savaştan kaçan lejyonerleri tekrar düzene girmeye zorlardı. Önde giden yüzbaşılar, komutaları altındaki lejyonerlerle birlikte savaşır ve lejyonerlerinin savaşta kalmaları için bir rol model olarak hizmet ederlerdi. ⓘ
Son olarak, savaştaki lejyonerler için hem teşvik hem de caydırıcılık işlevi gören ödüller ve cezalar vardı. Örneğin, çok sevilen corona civica savaşta bir yoldaşını kurtaran lejyonerlere verilirdi. Bununla birlikte, ölüm çeşitli farklı suçların cezasıydı. Korkaklık ve görevi ihmal suçlarını işleyenler yoldaşları tarafından taşlanarak öldürülürdü. Bütün bir birliğin korkaklık gösterdiği çok nadir durumlarda, her on askerden birinin idam edildiği birlik yok edilebilirdi. Daha az aşırı cezalar arasında rütbelerin indirilmesi, buğday tayınlarının arpa ile değiştirilmesi ve bazı tanımlayıcı askeri teçhizatın çıkarılması yer alıyordu. ⓘ
Savaşın başlangıcı
Büyük ordular genellikle karşılaştıklarında hemen savaşa başlamazlardı. Bunun yerine, savaştan önce günler hatta haftalar süren yeniden konuşlanma ve müzakere süreci yaşanırdı. Pharsalus Savaşı başlamadan önce birkaç gün süren manevralar yapılmıştır. Savaştan önce lejyonerlerin mümkün olduğunca etkili olmasını sağlamak için önlemler alınırdı. Bunlar arasında lejyonerlere yemeklerinin verilmesi ve savaştan önce dinlendirilmeleri de vardı. Komutanları ve generalleri de bu süre zarfında konuşmalar yapardı. Bu konuşmalarda savaşı kazanmanın lejyonerlere sağlayacağı yağma ve zenginlik miktarına yoğun bir şekilde vurgu yapılırdı, çünkü bu lejyonerlerin savaşması için birincil teşvikti. Ardından, meydan muharebesi başlamadan önce süvari ve yardımcı birliklerin düşman hatlarını araştırdığı hafif çatışmalar gerçekleşirdi. ⓘ
Savaş tarzı
Romalı lejyonerlerin üç ana silahı pilum (cirit), scutum (kalkan) ve gladius (kısa kılıç) idi. İdeal olarak lejyonerler düşman ordusuna yaklaşırken önce pilalarını fırlatırlardı. Bu pila genellikle düşman kalkanlarını delebilir ve arkalarındaki askerleri vurabilirdi. Pila kalkanları delmeyi başaramasa bile, ciritin boynu bükülerek kalkanı işe yaramaz hale getirirdi. Bu da düşmanı füze ateşine ve lejyoner saldırısına karşı savunmasız hale getirirdi. Pila'nın yarattığı bozulma ve hasarı daha sonra Romalı lejyonerlerin hücumu takip ederdi. ⓘ
Roma scutumlarının farklı tasarımları olsa da hepsinin ortak özelliği kalkanın ortasında büyük bir metal çıkıntı bulunmasıydı. Bu, lejyonerin scutum'u sadece savunma teçhizatı olarak değil, aynı zamanda bir saldırı silahı olarak da kullanmasını sağlıyordu. Lejyonerler bu demir çıkıntıyı düşman savaşçıları yumruklamak ve itmek için kullanırdı. Buna eşlik eden gladius, kesmek için de kullanılabilmesine rağmen esas olarak saplama amaçlı bir silahtı. Bu oldukça basit aletler etkileyici bir disiplinle birleştiğinde Roma lejyonerini antik dünyada son derece etkili bir asker haline getirmiştir. ⓘ
Lejyonerlerin savaştığı birçok farklı düzen olmasına rağmen, düzenler arasında boşluklar olan yakın, düzenli düzenlere yönelmişlerdir. Bu boşluklar yedek birliklerin savaşa girmesine izin verir ya da avcı kuvvetlerin lejyonerlerin arkasına çekilmesi için yol görevi görürdü. Savaşın durgun olduğu zamanlarda yaralı askerler de bu boşluklar aracılığıyla savaş hatlarının gerisine götürülebilirdi. ⓘ
Ücret ve koşullar
Pax Romana döneminde, sıradan bir Roma lejyonerine yılda 225 denarii ödenirdi. Bu ücret Domitian döneminde 300 denarii'ye çıkarılmıştır. Ancak üçüncü yüzyılda yaşanan kriz, enflasyon ve kaos lejyonerlerin maaşlarını kesintiye uğratmış, imparatorlar sık sık lejyonerlerin sivillerin mallarına el koymasına izin vermiştir. Gelirleri, bir lejyonun sadakatini güvence altına almak ya da başarılı bir seferden sonra onları ödüllendirmek için imparatorlardan gelen bağışlarla destekleniyordu. Yağma ve ganimet de bir lejyonerin gelirini tamamlar ve askerlerin seferlerde imparatorlarını takip etmeleri için büyük bir teşvik olarak kullanılırdı. Romalı lejyonerler hizmet yıllarının sonunda küçük bir toprak parçası ya da parasal bir eşdeğer alırlardı. ⓘ
Roma imparatorluğu sağlamlaştıkça, kalıcı lejyoner kaleleri inşa edildi ve çoğu kasabaya dönüştü. Bu kalelerde hamamlar, tavernalar ve hatta festivallerin ve hayvan gösterilerinin yapıldığı amfitiyatrolar bulunuyordu. Bununla birlikte, lejyonerlerin Septimius Severus dönemine kadar yasal olarak evlenmelerine izin verilmemiştir (eşleri genellikle tanınmış olsa da), bunun nedeni büyük olasılıkla bir lejyonerin ölümü durumunda dul eşine bakma zorunluluğudur. ⓘ
Askerlerin ana geliriydi. Ayrıca yeni bir imparator tahta çıktığında kazanılan yerlerde yağma hakları vardı. Marius döneminde en düşük asker maaşı 225 denarii, Domitian döndür ⓘ
Eğitim ve disiplin
İlk askere alındığında, yeni bir Romalı askere (tiro) eğitim için gerçek silahlar verilmezdi. Bunun yerine, savaştaki benzerlerinden iki kat daha ağır olacak şekilde tasarlanmış tahta kılıçlar ve kalkanlar verilirdi. Bu, acemi askerin bu ahşap silahlarla antrenman yaparken güç geliştirmesini sağlıyordu. Savaş eğitiminin yanı sıra acemiye yüzme ve kamp kurma gibi diğer gerekli beceriler de öğretiliyordu. Ancak en önemlisi, acemiye disiplin öğretilir ve eğitim süresi boyunca günde iki kez talim yaptırılırdı. Altı aya kadar sürebilen bu dönemden sonra acemi asker militan olur ve kendi lejyonuna gönderilirdi. ⓘ
Romalı asker, askeri kariyeri boyunca özellikle sıkı bir eğitimden geçerdi; disiplin ordunun başarısının temeliydi ve askerler durmaksızın ve sürekli olarak silahlarla ve özellikle de talimle eğitilirdi - tam yükle ve sıkı bir düzende zorunlu yürüyüşler sık sık yapılırdı. Disiplin önemli olduğundan, ihlaller yüzbaşılar tarafından ağır bir şekilde cezalandırılırdı. Cezalar geceyi müstahkem bir ordugâhın koruyucu güvenliği dışında geçirmek zorunda bırakılmaktan, sopalarla dövülmeye (fustuarium - uzun yürüyüşler sırasında 'ağırkanlılar' için yaygın bir ceza), bireylerin taşlanmasına ya da yok edilmeyi içeren birlik infazlarına kadar değişebilirdi. Bununla birlikte, savaşta ya da örnek hizmetleriyle öne çıkan lejyonerlere sık sık onurlar, ödüller ve terfiler verilirdi. ⓘ
Güçlü disiplin eğitiminin amaçlarından biri de Romalı bir askerden korkuyu kovmaktı. Korku ve genellikle onu takip eden panik, savaş alanında bir ordu için yıkıcı bir güçtür. Romalılar sıkı bir fiziksel ve zihinsel eğitimle korkuyu ortadan kaldırmayı amaçlıyorlardı. Ancak, savaş korkusuna rağmen bir askeri motive etmek için farklı bir korku kullanılırdı; bu, komutanları tarafından sert bir şekilde cezalandırılma korkusuydu. Josephus'un sözleriyle, "savaş için korkudan daha da sertleşmişlerdir; çünkü yasaları sadece saflardan kaçan askerler için değil, tembellik ve hareketsizlik için de ölüm cezaları uygular". ⓘ
Diyet
Romalı bir lejyoner günde iki öğün yemek yerdi: Prandium (kahvaltı) ve cena (akşam yemeği). Bu öğünler için askerlere, bir askerin toplam istihkakının yaklaşık %60-70'ini oluşturan, çoğunlukla buğdaydan oluşan düzenli tayınlar verilirdi. Bu, ekmek ya da yulaf lapası şeklinde tüketilirdi. Ancak seferdeyken askerler buğday tayınlarını pişirerek uzun ömürlü bir bisküvi olan hardtack haline getirirlerdi. ⓘ
Askerlerin buğday tayınlarını tamamlayan cibaria, yani tahıl dışındaki tayınlardı. Bunun içinde şarap, sirke, sebze (çoğunlukla fasulye ya da mercimek), tuz, tuzlu domuz eti, peynir ve zeytinyağı başta olmak üzere çeşitli gıda maddeleri bulunurdu. Ancak buna meyve dahil değildi. Roma lejyonerleri yiyecek arayarak, tüccarlarla ticaret yaparak, el koyarak ya da seferler sırasında baskınlar düzenleyerek tayınlarına dahil olmayan diğer gıda maddelerini elde edebilirdi. Ortalama bir askerin diyeti genellikle besleyici ve doyurucuydu. ⓘ
Sağlık hizmetleri
Daimi Roma kalelerinde doktorların (medici) yaralı, sakat ya da hasta lejyonerleri ameliyat ettiği hastaneler bulunurdu. Bu tıbbi personel aynı zamanda hasta askerleri izole eder, böylece olası bir bulaşıcı hastalığın orduya yayılma ihtimalini azaltırdı. Roma kaleleri ve kampları da birçok antik orduyu mahveden su kaynaklı hastalıkların yayılmasını en aza indirecek şekilde planlanmıştı. Mühendisler kamplara tatlı su boruları döşerken ve kanalizasyon sularını sulama yerlerinin aşağısına taşırken özel bir özen göstermişlerdir. Ciddi ve kalıcı olarak yaralanan ya da sakatlanan lejyonerlere missio causaria, yani tıbbi terhis verilirdi. Bu terhis, bazı vergilerden ve bazı vatandaşlık görevlerinden muafiyet de dahil olmak üzere pek çok avantajı beraberinde getiriyordu. ⓘ
Diğer lejyonerler
Lejyoner aynı zamanda antik Roma'nın ağır piyadeleriyle hiçbir benzerlik taşımamasına rağmen "lejyon" unvanı verilen çeşitli askeri güçlerin üyeleri için kullanılan bir terimdir. 18. ve 19. yüzyılın başlarında bu unvan bazen hem atlı hem de yaya unsurlardan oluşan birliklere verilmiştir. Daha yakın zamanlarda bu unvan Fransız Yabancı Lejyonu, İspanyol Yabancı Lejyonu ve Polonya Lejyonları tarafından kullanılmıştır. Bu modern lejyonların üyeleri genellikle lejyoner kelimesinin Fransızca karşılığı olan légionnaires olarak adlandırılmaktadır. ⓘ
Bu terim aynı zamanda İngilizcede Demir Muhafızlar olarak bilinen Romanyalı aşırı sağcı paramiliter grup tarafından da kullanılmıştır. ⓘ
Tarihi
İlk yaralı spartaküs ülkeyi savunma görevi 3 aşirete verilmişti(Tatienses, Ramnes ve Luceres). İlk ordu 3 piyade lejyonu ve 3 süvari centuriasından oluşuyordu. Daha uzaktaki savaşlar başlayınca askerlere maaş verilmeye başlandı. Manipulus bölünmesi uygulanmaya başlandı. Askerler yaşlarına göre sınıflanıyordu. En gençler hastati, sonraki princeps ve en deneyimlileri olan triarii. Hastati ve princeps 1200 kişi, triarii ise 600 kişiydi. Lejyon taktik birleşimi, her biri iki centuria'dan oluşan manipuluslara dayanıyordu (120 hastati, 120 princeps, 60 triarii). Manipulusların yanına veles(en genç ve yoksullarda oluşan) birliği veriliyordu. Ayrıca lejyon süvari birliğiyle destekleniyordu. Başkomutanlık imperium sahibi bir magistratusun elindeydi. En yoksullar hiçbir zaman askere alınmıyordu. Gaius Marius bunu değiştirdi. Jugurtha'ya karşı askere ihtiyacı olduğu için gönüllülerin hepsini askere aldı. Alabilecekleri ganimeti düşünen en yoksullar askere yazıldı. Hiçbir şeyleri olmadığı için komutanlarına sıkı sıkı bağlıydılar. Lejyon mevcudu 6000 e çıktı. İmparatorluk döneminde başkomutanlık, imparatoru temsilden ve senato sınıfından olan bir legatus legionis'e verildi. Augustus lejyondaki süvari sayısını 2 katına çıkardı. İç savaşlardan sonra lejyonlar eyalet isimleriyle anılmaya başlanadı. İtalya'dan artık yeterince gönüllü çıkmıyordu. Eyaletlerde yeterince gönüllü hala vardı. Hizmet sonunda verilen yurttaşlık hakkı, dolgun ücretler, primler ve 20 yıllık hizmet sonunda verilen para (veya toprak) onları orduya çekiyordu. 20 yıllık hizmet sonucu lejyonerler, vetenarus oluyor ve diploma alıyorlardı. Geç imparatorluk döneminde toplumdaki genel buhran orduyu da etkiledi. Lejyonlar sınırları korumak yerine imparatoru korumakla görevlendirildiler. Lejyonlar herhangi bir ordu birliği durumuna düşüyor ve nemeri adıyla adlandırılıyorlardı. Centuriolar ortadan kalkıyor ve yerine ducenariusve centanarius oluyordu. Son dönemlerde lejyon sayısı 170 çıkmıştı fakat mevcutları sadece 1000 kişiydi. ⓘ
Lejyoner Rütbeleri
Yüksek Seviyeli Rütbeler
- Dux: Birden fazla lejyonu komuta eden kişidir. Bu rütbe geç imparatorluk döneminde çıkmıştır. Önceleri buna benzer rütbeler Konsül ve Imperator'dur.
- Legatus Legionis: Lejyon komutanıdır. Senatör sınıfındandır. İmparator tarafından seçilir ve yaklaşık 4 yıl görevde kalır. Bölgede başka lejyon yoksa aynı zamanda bölge valisi olur.
- Tribunus Laticlavius: Senatör sınıfındandır. Senato veya imparator tarafından seçilir. Lejyondaki 2. komutandır. Legatus Legionis ölürse, komutayı devralır.
- Praefectus Castrorum: Savaşta komutanlık yapar ve lejyondaki 2. komutandır. Tribunus Laticlavius'tan bir alt seviyededir.
- Tribuni Angusticlavii: Her lejyonda 5 tane bulunur. Şövalye sınıfındandır. Savaş komutasını öğrenmek için oradadır.
- Primus Pilus: Cohort'a komuta eder. Normal maaşın 60 katını alır. ⓘ
Orta Seviyeli Rütbeler
- Pilus Prior: 1.Cohort'un 10 centurions undan oluşur. En yüksek centurions dur. Savaşta Cohort'un savaş düzenini düzenler.
- Primi Ordines: 1.Cohort'un 5 centurions undan ve primus pilustan oluşur. (Primus pilus hariç)Normal asker maaşının on katını alırlar. Ve diğer centurionslarda daha yüksek rütbededirler.
- Centurions: Century komutanıdır. 80 kişiyi komuta eder. Normal asker maaşının 10 katını alır.
- Optio: Century deki 2. komutandır. Normal askerlerin 3 katı maaş alır. ⓘ
Düşük Seviyeli Rütbeler
- Duplicarius: Normal askerlerin maaşının 2 katını alır.
- Tesserariu(Muhafız komutanı): Her century de bir tane bulunur. Normal askerlerin maaşının 1,5 katını alır.
- Decurion: Bir contubernium(8 kişiden oluşan askeri birlik)u komuta eder. Bir century de 10 tane bulunur. ⓘ
Özel Görevliler
- Aquilifer: Kartal büstünü taşırdı. Lejyonda bir tane bulunur. Normal asker maaşının 2 katını alırdı.
- Signifer: Üzerinde özel lejyon amblemleri olan signum u taşırdı. Normal asker maaşının 2 katını alırdı.
- Cornicen: Cornu adlı çalgıyı çalardı.
- Imaginifer: İmparatorun resmini taşırdı. ⓘ