ELISA
| ELISA ⓘ | |
|---|---|
 TMB ile geliştirilmekte olan bir ELISA | |
| MeSH | D004797 |
Enzim bağlantılı immünosorbent tahlili (ELISA) (/ɪˈlaɪzə/, /ˌiːˈlaɪzə/), ilk olarak 1971 yılında Eva Engvall ve Peter Perlmann tarafından tanımlanan ve yaygın olarak kullanılan bir analitik biyokimya tahlilidir. Test, ölçülecek proteine karşı yönlendirilmiş antikorlar kullanarak sıvı bir numunede bir ligandın (genellikle bir protein) varlığını tespit etmek için katı fazlı bir enzim immünoassay (EIA) türü kullanır. ELISA tıpta, bitki patolojisinde ve biyoteknolojide bir teşhis aracı olarak ve çeşitli endüstrilerde kalite kontrol kontrolü olarak kullanılmaktadır. ⓘ
ELISA'nın en basit formunda, test edilecek numuneden alınan antijenler bir yüzeye tutturulur. Daha sonra, antijeni bağlayabilmesi için yüzeye eşleşen bir antikor uygulanır. Bu antikor bir enzime bağlanır ve daha sonra bağlanmamış antikorlar uzaklaştırılır. Son adımda, enzimin substratını içeren bir madde eklenir. Bağlanma varsa, sonraki reaksiyon tespit edilebilir bir sinyal, çoğunlukla bir renk değişikliği üretir. ⓘ
Bir ELISA gerçekleştirmek için belirli bir antijen için spesifikliğe sahip en az bir antikor gerekir. Bilinmeyen miktarda antijen içeren numune, katı bir destek (genellikle bir polistiren mikrotitre plakası) üzerinde ya spesifik olmayan (yüzeye adsorpsiyon yoluyla) ya da spesifik olarak (bir "sandviç" ELISA'da aynı antijene özgü başka bir antikor tarafından yakalanma yoluyla) immobilize edilir. Antijen immobilize edildikten sonra, antijen ile bir kompleks oluşturan saptama antikoru eklenir. Tespit antikoru bir enzime kovalent olarak bağlanabilir veya kendisi biyokonjugasyon yoluyla bir enzime bağlanan ikincil bir antikor tarafından tespit edilebilir. Her adım arasında plaka tipik olarak hafif bir deterjan çözeltisi ile yıkanarak spesifik olmayan şekilde bağlanmış proteinler veya antikorlar uzaklaştırılır. Son yıkama adımından sonra, numunedeki antijen miktarını gösteren görünür bir sinyal üretmek için enzimatik bir substrat eklenerek plaka geliştirilir. ⓘ
Bu yöntemin yaygın kullanımı ve gelişim geçmişi nedeniyle orijinal adı "immuno" olsa da ELISA, kesinlikle "immuno" testler yerine diğer ligand bağlama testlerini de gerçekleştirebilir. Teknik esasen katı faz üzerinde immobilize edilebilen herhangi bir bağlayıcı reaktif ile birlikte spesifik olarak bağlanacak ve uygun şekilde ölçülebilen bir sinyal üretmek için bir enzim kullanacak bir tespit reaktifi gerektirir. Yıkamalar arasında, sadece ligand ve onun spesifik bağlayıcı muadilleri antijen-antikor etkileşimleriyle katı faza spesifik olarak bağlı kalır veya "immünosorbe" olurken, spesifik olmayan veya bağlanmamış bileşenler yıkanarak uzaklaştırılır. Aynı reaksiyon kuyusunun (örneğin bir küvet) yıkandıktan sonra tekrar kullanılabildiği diğer spektrofotometrik ıslak laboratuvar tahlil formatlarının aksine, ELISA plakalarında reaksiyon ürünleri plakanın bir parçası olan katı faza immünosorbe edilir ve bu nedenle kolayca tekrar kullanılamaz. ⓘ
ELISA, Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay testinin İngilizce kısaltmasıdır. Antijen-antikor ilişkisini, antikora bağlanmış bir enzimin aktivitesini araştırmak temeline dayanan kantitatif ölçüm yöntemidir. Antijene karşı antikor ya da antikora karşı antijen aramak mümkündür. Virüs ve parazit enfeksiyonlarında kullanılan bir tanı yöntemidir; immobilize edilmiş antijen kullanılarak kompetetif olmayan indirek boyama yöntemi kullanılmaktadır. ⓘ
Antikor aramak için; ⓘ
Prensip
Analitik bir biyokimya tahlili ve bir "ıslak laboratuvar" tekniği olarak ELISA, analiz sırasında sıvı reaktifleri kullanmaya devam eden bir yöntemle (yani, numunedeki analit miktarının bir ölçüsü olarak kolayca ölçülebilen ve yorumlanabilen bir sinyal üretecek kontrollü biyokimyasal reaksiyonlar dizisi) sıvı bir numunede bir analitin (yani, varlığı nicel veya nitel olarak analiz edilen spesifik madde) tespit edilmesini içerir ve sıvı kalır ve reaktanları içeride tutmak için gereken bir reaksiyon odası veya kuyu içinde kalır. Bu, kuru şeritler kullanan "kuru laboratuvar" tekniklerinin tersidir. Numune sıvı olsa bile (örneğin ölçülen küçük bir damla), "kuru" analizdeki son tespit adımı, reflektometri gibi yöntemlerle kurutulmuş bir şeridin okunmasını içerir ve numuneler arasında dökülmeyi veya karışmayı önlemek için bir reaksiyon muhafaza odasına ihtiyaç duymaz. ⓘ
Heterojen bir tahlil olan ELISA, analitik reaksiyon karışımının bazı bileşenlerini fiziksel olarak immobilize edilmiş bir katı faz üzerine adsorbe ederek ayırır. ELISA'da, özel bağlanma özelliklerine sahip sabit bir katı faz üzerine sıvı bir numune eklenir ve bunu sırayla eklenen, inkübe edilen ve yıkanan birden fazla sıvı reaktif takip eder, ardından analit miktarının ölçüldüğü kuyucuktaki son sıvıda bazı optik değişiklikler (örneğin, bir enzimatik reaksiyonun ürünü tarafından renk gelişimi) meydana gelir. Kantitatif "okuma" genellikle spektrofotometri ile iletilen ışığın yoğunluğunun tespitine dayanır; bu da belirli bir dalga boyundaki ışığın sıvıdan (ve çok kuyulu plaka formatında kuyunun şeffaf tabanından) geçişinin kantitasyonunu içerir. Tespitin hassasiyeti, analitik reaksiyonlar sırasında sinyalin amplifikasyonuna bağlıdır. Enzim reaksiyonları çok iyi bilinen amplifikasyon süreçleri olduğundan, sinyal, doğru kantifikasyona izin vermek için sabit oranlarda tespit reaktiflerine bağlanan enzimler tarafından üretilir ve bu nedenle "enzim bağlantılı" olarak adlandırılır. ⓘ
Analit aynı zamanda ligand olarak da adlandırılır çünkü spesifik olarak bir tespit reaktifine bağlanır veya bağlanır, bu nedenle ELISA daha büyük ligand bağlama testleri kategorisine girer. Liganda özgü bağlayıcı reaktif "immobilize" edilir, yani genellikle "ELISA plakası" olarak bilinen çok kuyulu bir plaka olarak inşa edilen bir kuyunun şeffaf tabanına ve bazen de yan duvarına (yıkanabilen katı mikropartikül/boncukların aksine burada sabit "katı faz"/"katı substrat") kaplanır ve kurutulur. Geleneksel olarak, diğer immünoassay formlarında olduğu gibi, antijen-antikor tipi reaksiyonun özgüllüğü kullanılır çünkü bir reaktif olarak toplu halde bir antijene karşı spesifik olarak bir antikor oluşturmak kolaydır. Alternatif olarak, analitin kendisi bir antikor ise, hedef antijeni bağlayıcı reaktif olarak kullanılabilir. ⓘ
Tarihçe
ELISA'nın geliştirilmesinden önce, bir immünoassay yapmak için tek seçenek radyoaktif olarak etiketlenmiş antijenler veya antikorlar kullanan bir teknik olan radyoimmünoassay idi. Radyoimmünoassayde radyoaktivite, numunede belirli bir antijen veya antikorun mevcut olup olmadığını gösteren sinyali sağlar. Radyoimmünoassay ilk olarak Rosalyn Sussman Yalow ve Solomon Berson tarafından 1960 yılında yayınlanan bilimsel bir makalede tanımlanmıştır. ⓘ
Radyoaktivite potansiyel bir sağlık tehdidi oluşturduğundan, daha güvenli bir alternatif aranmıştır. Radyoimmünoassay'e uygun bir alternatif, radyoaktif sinyalin yerine radyoaktif olmayan bir sinyali ikame etmektir. Enzimler (horseradish peroksidaz gibi) uygun substratlarla (ABTS veya TMB gibi) reaksiyona girdiğinde, sinyal olarak kullanılan renkte bir değişiklik meydana gelir. Bununla birlikte, sinyalin antikor veya antijenin varlığıyla ilişkilendirilmesi gerekir, bu nedenle enzimin uygun bir antikora bağlanması gerekir. Bu bağlama işlemi Stratis Avrameas ve G. B. Pierce tarafından bağımsız olarak geliştirilmiştir. Bağlanmamış antikor veya antijenin yıkama yoluyla uzaklaştırılması gerektiğinden, antikor veya antijenin kabın yüzeyine sabitlenmesi gerekir; yani immünosorbent hazırlanmalıdır. Bunu gerçekleştirmeye yönelik bir teknik 1966 yılında Wide ve Jerker Porath tarafından yayınlanmıştır. ⓘ
1971 yılında İsveç'teki Stockholm Üniversitesi'nden Peter Perlmann ve Eva Engvall ile Hollanda'dan Anton Schuurs ve Bauke van Weemen, bu bilgiyi EIA/ELISA yöntemlerine dönüştüren makaleleri bağımsız olarak yayınladılar. ⓘ
Geleneksel ELISA tipik olarak antijen veya analitin varlığını göstermek için bir tür gözlemlenebilir renk değişikliği üreten kromojenik raportörler ve substratlar içerir. Daha yeni ELISA benzeri teknikler, ölçülebilir sinyaller oluşturmak için florojenik, elektrokemilüminesan ve kantitaopozisyonel PCR raportörleri kullanır. Bu yeni raportörler, daha yüksek hassasiyetler ve çoğullama dahil olmak üzere çeşitli avantajlara sahip olabilir. Teknik açıdan, bu tür yeni tahliller "enzime bağlı" olmadıkları için tam olarak ELISA değildir, bunun yerine bazı enzimatik olmayan raportörlere bağlıdırlar. Bununla birlikte, bu tahlillerdeki genel ilkelerin büyük ölçüde benzer olduğu göz önüne alındığında, genellikle ELISA'larla aynı kategoride gruplandırılırlar. ⓘ
2012 yılında, kromojenik bir raportör olarak nanopartiküller kullanan ultra hassas, enzim bazlı bir ELISA testi, analitin sadece attogramlarının tespitinden çıplak gözle renkli bir sinyal verebilmiştir. Pozitif sonuçlar için mavi, negatif sonuçlar için kırmızı renk ortaya çıkmaktadır. Bu tespitin gerçek konsantrasyonu değil, yalnızca analitin varlığını veya yokluğunu doğrulayabildiğini unutmayın. ⓘ
Türleri
Eşleşen antikorları kullanan belirli moleküller için birçok ELISA testi vardır. ELISA testleri, analitlerin ve antikorların nasıl bağlandığına ve kullanıldığına bağlı olarak çeşitli test türlerine ayrılır. Başlıca türleri burada açıklanmaktadır. ⓘ
Doğrudan ELISA
Doğrudan ELISA'nın adımları aşağıdaki mekanizmayı takip eder:
- Test edilecek antijenin tamponlanmış bir çözeltisi bir mikrotiter plakanın her bir kuyusuna (genellikle 96 kuyulu plakalar) eklenir ve burada yük etkileşimleri yoluyla plastiğe yapışması için zaman verilir.
- Sığır serum albümini veya kazein gibi reaksiyona girmeyen bir protein çözeltisi, kuyuda antijen tarafından kaplanmamış kalan herhangi bir plastik yüzeyi kaplamak için her kuyuya eklenir.
- Kuyucuğu kaplayan test antijenine spesifik olarak bağlanan, bağlı (konjuge) bir enzime sahip birincil antikor eklenir.
- Daha sonra bu enzim için bir substrat eklenir. Genellikle bu substrat enzimle reaksiyona girdiğinde renk değiştirir.
- Serumda bulunan birincil antikor konsantrasyonu ne kadar yüksekse renk değişimi de o kadar güçlü olur. Renk gücü için kantitatif değerler vermek üzere genellikle bir spektrometre kullanılır. ⓘ
Enzim bir amplifikatör görevi görür; sadece birkaç enzime bağlı antikor bağlı kalsa bile, enzim molekülleri birçok sinyal molekülü üretecektir. Sağduyulu sınırlamalar dahilinde, enzim süresiz olarak renk üretmeye devam edebilir, ancak ne kadar çok antikor bağlanırsa, renk o kadar hızlı gelişecektir. Doğrudan ELISA'nın önemli bir dezavantajı, antijen immobilizasyon yönteminin spesifik olmamasıdır; test antijeni kaynağı olarak serum kullanıldığında, numunedeki tüm proteinler mikrotiter plaka kuyusuna yapışabilir, bu nedenle serumdaki küçük analit konsantrasyonları, kuyu yüzeyine bağlanırken diğer serum proteinleriyle rekabet etmelidir. Sandviç veya dolaylı ELISA, serumun moleküler karışımından çıkarmak için test antijenine özgü bir "yakalama" antikoru kullanarak bu soruna bir çözüm sağlar. ⓘ
ELISA kalitatif veya kantitatif formatta çalışılabilir. Kalitatif sonuçlar bir numune için basit bir pozitif veya negatif sonuç (evet veya hayır) sağlar. Pozitif ve negatif arasındaki sınır analist tarafından belirlenir ve istatistiksel olabilir. Standart sapmanın (bir testin doğasında bulunan hata) iki veya üç katı genellikle pozitif ve negatif örnekleri ayırt etmek için kullanılır. Kantitatif ELISA'da numunenin optik yoğunluğu (OD), tipik olarak hedef molekülün konsantrasyonu bilinen bir çözeltisinin seri seyreltilmesi olan standart bir eğri ile karşılaştırılır. Örneğin, bir test numunesi 1.0 OD verirse, standart eğri üzerinde OD = 1.0 veren nokta numune ile aynı analit konsantrasyonunda olmalıdır. ⓘ
"İndirekt ELISA" ve "direkt ELISA" isimlerinin kullanımı ve anlamı, deneyin bağlamına bağlı olarak literatürde ve web sitelerinde farklılık gösterir. Bir antijenin varlığı analiz edildiğinde, "doğrudan ELISA" adı yalnızca etiketlenmiş bir birincil antikorun kullanıldığı bir ELISA'yı ifade eder ve "dolaylı ELISA" terimi, antijenin birincil antikor tarafından bağlandığı ve daha sonra etiketlenmiş bir ikincil antikor tarafından tespit edildiği bir ELISA'yı ifade eder. İkinci durumda bir sandviç ELISA, dolaylı ELISA'dan açıkça farklıdır. "Birincil" antikor söz konusu olduğunda, örneğin bağışıklama analizlerinde, bu antikor ikincil antikor tarafından doğrudan tespit edilir ve "dolaylı ELISA" terimi iki antikorlu bir ortam için geçerlidir. ⓘ
Sandviç ELISA
Örnek antijeni tespit etmek için bir "sandviç" ELISA kullanılır. Adımlar şunlardır:
- Bilinen miktarda yakalama antikoru ile bir yüzey hazırlanır.
- Yüzeydeki spesifik olmayan bağlanma bölgeleri bloke edilir.
- Antijen içeren numune plakaya uygulanır ve antikor tarafından yakalanır.
- Bağlanmamış antijeni uzaklaştırmak için plaka yıkanır.
- Spesifik bir antikor eklenir ve antijene bağlanır (dolayısıyla 'sandviç': antijen iki antikor arasında sıkışır). Bu birincil antikor, antijene karşı reaktivite açısından test edilecek bir donörün serumunda olabilir.
- Enzime bağlı ikincil antikorlar, antikorun Fc bölgesine spesifik olarak bağlanan (spesifik olmayan) tespit antikorları olarak uygulanır.
- Bağlanmamış antikor-enzim konjugatlarını uzaklaştırmak için plaka yıkanır.
- Enzim tarafından renk, floresan veya elektrokimyasal sinyale dönüştürülmek üzere bir kimyasal eklenir.
- Antijenin varlığını ve miktarını belirlemek için plakanın kuyucuklarındaki absorbans, floresan veya elektrokimyasal sinyal (örn. akım) ölçülür. ⓘ
Sağdaki resim, bir enzime konjuge edilmiş ikincil bir antikorun kullanımını içermektedir, ancak teknik anlamda, birincil antikor bir enzime konjuge edilmişse (bu doğrudan ELISA olacaktır) bu gerekli değildir. Bununla birlikte, ikincil antikor konjugatının kullanılması, tespit etmek istenebilecek her antijen için enzime bağlı antikorlar oluşturma gibi pahalı bir süreci önler. Diğer antikorların Fc bölgesini bağlayan enzime bağlı bir antikor kullanılarak, aynı enzime bağlı antikor çeşitli durumlarda kullanılabilir. İlk "yakalama" antikoru katmanı olmadan, numunedeki herhangi bir protein (serum proteinleri dahil) plaka yüzeyine rekabetçi bir şekilde adsorbe olabilir ve immobilize edilen antijen miktarını azaltabilir. Antijeni plastiğe bağlamak için saflaştırılmış spesifik antikorun kullanılması, ölçümden önce antijeni karmaşık karışımlardan saflaştırma ihtiyacını ortadan kaldırır, tahlili basitleştirir ve tahlilin özgüllüğünü ve hassasiyetini artırır. Bu nedenle, araştırma için kullanılan bir sandviç ELISA, yanlış pozitif sonuç riskini azaltmak için genellikle doğrulamaya ihtiyaç duyar. ⓘ
Rekabetçi ELISA
ELISA'nın üçüncü bir kullanımı da rekabetçi bağlanma yöntemidir. Bu ELISA için adımlar ilk iki örnekten biraz farklıdır: Etiketlenmemiş antikor, antijeni (numune) varlığında inkübe edilir.
- Bu bağlı antikor/antijen kompleksleri daha sonra antijen kaplı bir kuyucuğa eklenir.
- Plaka yıkanır, böylece bağlanmamış antikorlar uzaklaştırılır. (Numunede ne kadar çok antijen varsa, o kadar çok Ag-Ab kompleksi oluşur ve böylece kuyucuktaki antijene bağlanmak için daha az bağlanmamış antikor vardır, dolayısıyla "rekabet").
- Birincil antikora özgü ikincil antikor eklenir. Bu ikinci antikor enzime bağlanır.
- Bir substrat eklenir ve kalan enzimler kromojenik veya floresan bir sinyal ortaya çıkarır.
- Sinyalin nihai doygunluğunu önlemek için reaksiyon durdurulur. ⓘ
Bazı yarışmalı ELISA kitleri enzime bağlı antikor yerine enzime bağlı antijen içerir. Etiketli antijen, numune antijeni (etiketsiz) ile birincil antikor bağlanma bölgeleri için rekabet eder. Örnekte ne kadar az antijen varsa, kuyuda o kadar fazla etiketli antijen tutulur ve sinyal o kadar güçlü olur. ⓘ
Genellikle, antijen ilk olarak kuyucuğa yerleştirilmez. ⓘ
HIV antikorlarının tespiti için mikrotitre plakasının kuyuları HIV antijeni ile kaplanır. Biri enzimle konjuge edilmiş, diğeri serumda bulunan (serum antikor için pozitifse) iki spesifik antikor kullanılır. Aynı antijen için iki antikor arasında kümülatif rekabet oluşur ve bu da daha güçlü bir sinyalin görülmesine neden olur. Test edilecek serumlar bu kuyucuklara eklenir ve 37 °C'de inkübe edilir ve ardından yıkanır. Antikorlar mevcutsa, antijen-antikor reaksiyonu gerçekleşir. Enzimle işaretlenmiş spesifik HIV antikorları için antijen kalmaz. Bu antikorlar eklendikten sonra serbest kalır ve yıkama sırasında yıkanır. Substrat eklenir, ancak üzerinde etki edecek enzim yoktur, bu nedenle pozitif bir sonuç renk değişikliği göstermez. ⓘ
Ters ELISA
Dördüncü bir ELISA testi geleneksel kuyucukları kullanmaz. Bu test antijenleri test sıvısı içinde süspansiyon halinde bırakır. ⓘ
- Etiketlenmemiş antikor, antijeni (numune) varlığında inkübe edilir
- Antikorların antijenlere bağlanmasına izin vermek için yeterli bir inkübasyon süresi sağlanır.
- Numune daha sonra Scavenger kabından geçirilir. Bu bir test tüpü veya özel olarak tasarlanmış bir akış kanalı olabilir. Tutucu kabın veya kanalın yüzeyine "Tutucu Antijenler" bağlanır. Bunlar, serbest antikorların bağlanacağı birincil antijenlerle aynı veya yeterince benzer olabilir.
- Tutucu kap, Tutucu Antijenlerin numuneye eklenen tüm fazla Antikorlara bağlanmasına izin vermek için yeterli yüzey alanına ve yeterli süreye sahip olmalıdır.
- Artık etiketlenmiş ve bağlanmış antikorları içeren numune bir dedektörden geçirilir. Bu cihaz, etiketleri aydınlatan ve yanıtı kaydeden bir akış sitometresi veya başka bir cihaz olabilir. ⓘ
Bu test aynı anda birden fazla antijenin etiketlenmesine ve sayılmasına olanak tanır. Bu, belirli bakteri türlerinin iki (veya daha fazla) farklı renk etiketi ile tanımlanmasını sağlar. Bir hücrede her iki etiket de mevcutsa, hücre o spesifik türdür. Yalnızca biri mevcutsa, değildir. ⓘ
Bu test genellikle her seferinde bir test olarak yapılır ve mikrotitre plakası ile yapılamaz. Gerekli ekipman genellikle daha az karmaşıktır ve sahada kullanılabilir. ⓘ
Yaygın olarak kullanılan enzimatik belirteçler
Aşağıdaki tabloda ELISA tahlillerinde yaygın olarak kullanılan ve tahlil sonuçlarının tamamlandıktan sonra ölçülmesini sağlayan enzimatik belirteçler listelenmektedir.
- OPD (o-fenilendiamin dihidroklorür), genellikle konjuge bir protein olarak kullanılan HRP'yi (Horseradish Peroxidase) tespit etmek için kehribar rengine döner.
- TMB (3,3',5,5'-tetrametilbenzidin) HRP'yi tespit ederken maviye döner ve sülfürik veya fosforik asit eklendikten sonra sarıya döner.
- ABTS (2,2'-Azinobis [3-etilbenzotiyazolin-6-sülfonik asit]-diamonyum tuzu) HRP tespit edilirken yeşile döner.
- PNPP (p-Nitrofenil Fosfat, Disodyum Tuzu) alkalin fosfatazı tespit ederken sarıya döner. ⓘ
Uygulamalar
ELISA, bir numunede antijen varlığını veya antikor varlığını değerlendirmek için gerçekleştirilebildiğinden, serum antikor konsantrasyonlarını belirlemek için yararlı bir araçtır (HIV testi veya Batı Nil virüsü gibi). Ayrıca gıda endüstrisinde süt, yer fıstığı, ceviz, badem ve yumurta gibi potansiyel gıda alerjenlerinin tespitinde ve çölyak hastalığı için serolojik kan testi olarak uygulama alanı bulmuştur. ELISA ayrıca toksikolojide belirli ilaç sınıfları için hızlı bir ön varsayım taraması olarak da kullanılabilir. ⓘ
ELISA, yüksek duyarlılığı nedeniyle HIV için yaygın olarak kullanılan ilk tarama testidir. ELISA'da bir kişinin serumu 400 kez seyreltilir ve HIV antijenlerinin bağlı olduğu bir plakaya uygulanır. Serumda HIV'e karşı antikorlar mevcutsa, bu HIV antijenlerine bağlanabilirler. Plaka daha sonra serumun diğer tüm bileşenlerini uzaklaştırmak için yıkanır. Özel olarak hazırlanmış bir "ikincil antikor"-diğer antikorlara bağlanan bir antikor- daha sonra plakaya uygulanır ve ardından bir yıkama daha yapılır. Bu ikincil antikor önceden bir enzime kimyasal olarak bağlanmıştır. ⓘ
Böylece plaka, plakaya bağlanan ikincil antikor miktarıyla orantılı olarak enzim içerecektir. Enzim için bir substrat uygulanır ve enzim tarafından kataliz renk veya floresan değişikliğine yol açar. ELISA sonuçları bir sayı olarak rapor edilir; bu testin en tartışmalı yönü pozitif ve negatif sonuç arasındaki "kesme" noktasının belirlenmesidir. ⓘ
Bilinen bir standart ile karşılaştırılarak bir kesme noktası belirlenebilir. İşyerinde uyuşturucu taraması için bir ELISA testi kullanılıyorsa, örneğin 50 ng/ml gibi bir kesme konsantrasyonu belirlenir ve standart analit konsantrasyonunu içeren bir numune hazırlanır. Bilinen örnekten daha güçlü bir sinyal üreten bilinmeyenler "pozitif "tir. Daha zayıf sinyal üretenler ise "negatif "tir. ⓘ
Dang, sıtma, Chagas hastalığı, Johne hastalığı ve diğerleri gibi çeşitli hastalık türlerini tespit etmek için ELISA testleri vardır. ELISA testleri ayrıca tıbbi laboratuvarlarda in vitro teşhis için yaygın olarak kullanılmaktadır. ELISA'nın diğer kullanım alanları şunlardır:
- kan örneklerinde SARS-CoV-2 antikorlarının tespiti ⓘ
