Şogun

Shogun (将軍, shōgun, Japonca: [ɕoːɡɯɴ] (dinle); İngilizce: /ˈʃoʊɡʌn/ SHOH-gun), resmi adıyla Sei-i Taishōgun (征夷大将軍, "Barbarlara Karşı Sefer Kuvvetlerinin Başkomutanı"), 1185'ten 1868'e kadar olan dönemin çoğunda Japonya'nın askeri diktatörlerinin unvanıydı. Nominal olarak İmparator tarafından atanan şogunlar genellikle ülkenin fiili yöneticileriydi, ancak Kamakura döneminin bir kısmında şogunların kendileri de figürandı. Şogun makamı pratikte kalıtsaldı, ancak Japonya tarihi boyunca birkaç farklı klan bu makama sahip oldu. Bu unvan ilk olarak 8. ve 9. yüzyıllarda Heian döneminde askeri komutanlar tarafından kullanılmıştır. Minamoto no Yoritomo 1185 yılında Japonya'da siyasi üstünlüğü ele geçirdiğinde, unvan onun konumunu düzenlemek için yeniden canlandırıldı ve onu genellikle anlaşılan anlamda ilk shogun yaptı. ⓘ

Şogun'un memurları topluca bakufu (幕府, "çadır hükümeti") olarak anılırdı; İmparatorluk sarayı sadece nominal yetkiyi elinde tutarken, yönetimin gerçek görevlerini yerine getirenler onlardı. Çadır, shogun'un ordunun saha komutanı olarak rolünü sembolize ediyordu ama aynı zamanda böyle bir makamın geçici olması gerektiğini de gösteriyordu. Bununla birlikte, İngilizcede şogunluk (İngilizce: /ˈʃoʊɡəneɪt/) olarak bilinen kurum yaklaşık 700 yıl boyunca devam etmiş ve Tokugawa Yoshinobu'nun Meiji Restorasyonu'nun bir parçası olarak 1867'de makamı İmparator Meiji'ye bırakmasıyla sona ermiştir. ⓘ

Minamoto no Yoritomo (1192-1199), Kamakura Şogunluğu'nun ilk Şogunu. ⓘ

Şoğgun (将軍 şoğgun) (dinle ) ("Orduların Kumandanı"), Japonya'da bir askeri rütbe ve tarihsel unvandır. "General" kelimesinin Japonca'da iki kanjisi vardır: "kumandan", "general" veya "amiral" anlamına gelen şoğ ve "ordular" veya "savaşçılar" anlamına gelen gun. Modern askeri seviyelendirme sistemindeki karşılığı Harekât Komutanı 'na eşittir. Unvan olarak Seii Taişoğgun'un (征夷大将軍) kısa biçimidir, Japon tarihindeki çeşitli zamanlardaki feodal yönetimdir ve 1867'de Tokugawa Yoşinobu'nun Meiji İmparatorluğu için feragat edişiyle son bulmuştur. ⓘ

Etimoloji

Shogun kelimesini oluşturan kanjiler

Shogun (将軍, lit. "ordu komutanı") terimi tarihsel "Sei-i Taishōgun" unvanının kısaltmasıdır 征 (sei, せい) "fethetmek" veya "boyun eğdirmek" ve 夷 (i, い) "barbar" veya "vahşi" anlamına gelir. 大 (dai, だい) "büyük", 将 (shō, しょう) "komutan" ve 軍 (gun, ぐん) "ordu" anlamına gelir. Dolayısıyla, Seii Taishōgun'un çevirisi "Barbarlara Karşı Sefer Kuvveti Başkomutanı" olacaktır. ⓘ

Bu terim ilk olarak kuzey Japonya'daki kabilelerle savaşmak üzere gönderilen orduya komuta eden generali ifade etmek için kullanılmış, ancak on ikinci yüzyıldan sonra samurayların liderini belirtmek için kullanılmıştır. ⓘ

Bakufu

Şogun yönetimi Japonca'da bakufu (幕府) olarak adlandırılır ve kelimenin tam anlamıyla "perdeden hükümet [ja]" anlamına gelir. Savaşlar sırasında samuray ordusunun başı, maku adı verilen ve kendi mon veya blazonunu sergileyen yarı açık bir çadırın içinde makaslı bir sandalyede otururdu. Bakufu teriminin shogun hükümetine uygulanması son derece güçlü ve temsili bir sembolizm göstermektedir. ⓘ

Unvanlar

Tarihsel olarak, Seii Taishōgun'a benzer terimler, hiçbiri Seii Taishōgun ile eşit veya daha fazla öneme sahip olmamasına rağmen, değişen sorumluluk derecelerinde kullanılmıştır. Bunlardan bazıları şunlardı:

• Seitō Taishōgun (征東大将軍, lit. "Doğu'nun pasifikasyonu için başkomutan")
• Seisei Taishōgun (征西大将軍, lit. "Batı'nın pasifikasyonu için Başkomutan")
• Chinjufu Shōgun (鎮守府将軍, lit. "Merkezi Barışı Koruma Karargahı Başkomutanı")
• Seiteki Taishōgun (征狄大将軍, lit. "Başkomutan Barbarlara boyun eğdiren")
• Mochisetsu Taishōgun (持節大将軍, lit. "Geçici Ofis Başkomutanı")
• Sekke shōgun (摂家将軍, lit. "Büyük Genel Danışman")
• Miya shōgun (宮将軍, lit. "Sarayın Büyük Generali")
• Mutsu Chintō Tykat (陸奥鎮東将軍, lit. "Mutsu'yu bastıran Büyük General") ⓘ

Tarih

Japonya tarihindeki Şogunlar ⓘ
S#	İsim	Doğum/ Ölüm	Hükümet
İlk Şogunlar
	Tajihi no Agatamori	668-737	720
	Ōtomo Yakamochi	718?–785	784-785 Ki no Kosami 789 yılında
	Ki no Kosami	733–797	789
	Ōtomo no Otomaro	731–809	794
	Sakanoue no Tamuramaro	758–811	797–811?
	Fun'ya no Watamaro	765–823	813
	Fujiwara no Tadabumi	873–947	940
	Minamoto no Yoshinaka	1154–1184	1184
Kamakura Şogunluğu
1	Minamoto no Yoritomo	1147–1199	1192–1199
2	Minamoto no Yoriie	1182–1204	1202–1203
3	Minamoto no Sanetomo	1192–1219	1203–1219
4	Kujō Yoritsune	1218–1256	1226–1244
5	Kujō Yoritsugu	1239–1256	1244–1252
6	Prens Munetaka	1242–1274	1252–1266
7	Prens Koreyasu	1264–1326	1266–1289
8	Prens Hisaaki	1276–1328	1289–1308
9	Prens Morikuni	1301–1333	1308–1333
Kenmu Restorasyon
	Prens Moriyoshi	1308-1335 1333 yılında babası İmparator Go-Daigo tarafından shogun ilan edildi	1333-1335
	Prens Nariyoshi	1326–1344?	1334-1338
Ashikaga Şogunluğu
1	Ashikaga Takauji	1305–1358	1338–1358
2	Ashikaga Yoshiakira	1330–1367	1358–1367
3	Ashikaga Yoshimitsu	1358–1408	1368–1394
4	Ashikaga Yoshimochi	1386–1428	1394–1423
5	Ashikaga Yoshikazu	1407–1425	1423–1425
6	Ashikaga Yoshinori	1394–1441	1429–1441
7	Ashikaga Yoshikatsu	1434–1443	1442–1443
8	Ashikaga Yoshimasa	1436–1490	1449–1473
9	Ashikaga Yoshihisa	1465–1489	1473–1489
10	Ashikaga Yoshitane	1466–1523	1490–1493
11	Ashikaga Yoshizumi	1480–1511	1494–1508
10	Ashikaga Yoshitane		1508–1521
12	Ashikaga Yoshiharu	1511–1550	1521–1546
13	Ashikaga Yoshiteru	1536–1565	1546–1565
14	Ashikaga Yoshihide	1538–1568	1568
15	Ashikaga Yoshiaki	1537–1597	1568–1573
Tokugawa Şogunluğu
1	Tokugawa Ieyasu	1542–1616	1603–1605
2	Tokugawa Hidetada	1579–1632	1605–1623
3	Tokugawa Iemitsu	1604–1651	1623–1651
4	Tokugawa Ietsuna	1641–1680	1651–1680
5	Tokugawa Tsunayoshi	1646–1709	1680–1709
6	Tokugawa Ienobu	1662–1712	1709–1712
7	Tokugawa Ietsugu	1709–1716	1713–1716
8	Tokugawa Yoshimune	1684–1751	1716–1745
9	Tokugawa Ieshige	1711–1761	1745–1760
10	Tokugawa Ieharu	1737–1786	1760–1786
11	Tokugawa Ienari	1773–1841	1787–1837
12	Tokugawa Ieyoshi	1793–1853	1837–1853
13	Tokugawa Iesada	1824–1858	1853–1858
14	Tokugawa Iemochi	1846–1866	1858–1866
15	Tokugawa Yoshinobu	1837–1913	1867–1868

İlk shogun

Bazı kaynaklar Tajihi no Agatamori'yi ilk olarak kabul ederken, diğerleri Ōtomo no Otomaro, diğer kaynaklar ilk Sakanoue no Tamuramaro olduğunu garanti ederken, diğerleri sadece ilk Kamakura shogun Minamoto no Yoritomo'dan bahsederek sorundan kaçındığı için çeşitli yazarlar arasında fikir birliği yoktur. ⓘ

Heian dönemi (794-1185)

Sakanoue no Tamuramaro (758-811) erken Heian döneminin ilk şogunlarından biriydi ⓘ

Başlangıçta Sei-i Taishōgun ("Barbarlara Karşı Sefer Kuvveti Başkomutanı") unvanı, erken Heian döneminde Kyoto merkezli imparatorluk sarayının yönetimine direnen Emishi'lere karşı düzenlenen askeri seferler süresince askeri komutanlara verilirdi. Ōtomo no Otomaro ilk Sei-i Taishōgun'du. Bu shogunların en ünlüsü Sakanoue no Tamuramaro idi. ⓘ

Daha sonraki Heian döneminde bir shogun daha atanmıştır. Minamoto no Yoshinaka, Genpei Savaşı sırasında sei-i taishōgun seçildi, ancak kısa bir süre sonra Minamoto no Yoshitsune tarafından öldürüldü. ⓘ

Sakanoue no Tamuramaro

Sakanoue no Tamuramaro (758-811) kuzey Japonya'daki Emishi kabilelerine karşı savaşan bir Japon generaliydi (bugün Mutsu ve Dewa eyaletlerini birleştiren bölgeye yerleşmişti). Tamarumaro bu kabilelere boyun eğdiren ve topraklarını Yamato Devleti'ne katan ilk generaldi. Askeri başarılarından dolayı Seii Taishōgun olarak adlandırıldı ve muhtemelen kuzey kabilelerine karşı zafer kazanan ilk kişi olduğu için genellikle tarihteki ilk shogun olarak kabul edilir. (Not: tarihi kaynaklara göre Ōtomo no Otomaro da Seii Taishōgun unvanına sahipti). ⓘ

Kamakura şogunluğu (1192-1333)

Minamoto no Yoritomo, Kamakura şogunluğunun ilk şogunu (1192-1199) ⓘ

11. yüzyılın başlarında, samuraylar tarafından korunan daimyō, Japon iç siyasetine hakim olmaya başladı. En güçlü iki aile - Taira ve Minamoto - gerileyen imparatorluk sarayının kontrolü için savaştı. Taira ailesi 1160'tan 1185'e kadar kontrolü ele geçirdi, ancak Dan-no-ura Savaşı'nda Minamoto tarafından yenilgiye uğratıldı. Minamoto no Yoritomo merkezi hükümetten ve aristokrasiden iktidarı ele geçirdi ve 1192'de Kamakura'da özel ordu olan samurayların bazı siyasi yetkiler kazandığı, İmparator ve aristokrasinin ise hukuken hükümdar olarak kaldığı feodal bir sistem kurdu. 1192'de Yoritomo, İmparator Go-Toba tarafından Sei-i Taishōgun unvanıyla ödüllendirildi ve geliştirdiği siyasi sistem, şogunların birbirini takip etmesiyle şogunluk olarak anılmaya başlandı. Hojo Masako'nun (Yoritomo'nun karısı) ailesi Hōjō, Kamakura şogunlarından iktidarı ele geçirdi. Yoritomo'nun oğulları ve varisleri suikasta kurban gidince, şogunun kendisi kalıtsal bir kukla haline geldi. Gerçek güç Hōjō naiplerinin elindeydi. Kamakura şogunluğu 1192'den 1333'e kadar yaklaşık 150 yıl sürdü. ⓘ

Kamakura şogunluğunun sonu, Kamakura'nın 1333'te düşmesi ve Hōjō Naipliği'nin yıkılmasıyla geldi. Gücü İmparatorluk Sarayına geri getirmeye kararlı olan İmparator Go-Daigo, 1331 yılında şogunluğu devirmeye çalıştı. Sonuç olarak Daigo sürgüne gönderildi. 1334-1336 yılları arasında Ashikaga Takauji, Kenmu Restorasyonu'nda Daigo'nun tahtını yeniden kazanmasına yardım etti. ⓘ

Şogunluğa karşı verilen mücadele, İmparatoru sınırlı bir toprak kaynağını talep eden çok fazla insanla baş başa bıraktı. Takauji, toprak dağıtımıyla ilgili hoşnutsuzluk yeterince büyüdüğünde İmparatora karşı döndü. Daigo 1336 yılında yeni bir İmparator lehine tekrar sürgüne gönderildi ve yeni Ashikaga şogunluğunun kurulmasına yol açtı. ⓘ

Kenmu Restorasyonu sırasında, Kamakura şogunluğunun 1333'te düşmesinden sonra, kısa ömürlü bir başka şogun ortaya çıktı. Go-Daigo'nun oğlu Prens Moriyoshi (Morinaga), Sei-i Taishōgun unvanına layık görüldü. Ancak Prens Moriyoshi daha sonra ev hapsine alındı ve 1335 yılında Ashikaga Tadayoshi tarafından öldürüldü. ⓘ

Ashikaga (Muromachi) şogunluğu (1336/1338-1573)

Ashikaga Takauji (1336/1338-1358) Ashikaga şogunluğunu kurdu ⓘ

1336 veya 1338'de, Minamoto prenslerinin soyundan gelen Minamoto no Yoritomo gibi Ashikaga Takauji de sei-i taishōgun unvanını aldı ve nominal olarak 1573'e kadar süren Ashikaga şogunluğunu kurdu. Ashikaga'nın merkezi Kyoto'nun Muromachi bölgesindeydi ve hüküm sürdükleri dönem Muromachi dönemi olarak da bilinir. ⓘ

Shogunluk döneminin ilk elli yılı boyunca Aşikaga tüm ülke üzerinde güç iddia edemedi, çünkü Go-Daigo'nun torunları Nanboku-chō döneminde otoritelerine meydan okuyan rakip bir mahkeme kurdular. Nihayet 1392'de Güney Mahkemesi Kuzey Mahkemesi'ne ve bakufu otoritesine teslim oldu. ⓘ

Onin Savaşı'nın ardından Aşikaga Şogunlarının gücü yavaş yavaş azaldı ve Sengoku döneminin başlamasıyla birlikte çeşitli savaş lordlarının kuklaları haline geldiler, nihayetinde son Muromachi Şogunu Aşikaga Yoşiaki 1573'te tahttan indirildi. ⓘ

Azuchi-Momoyama dönemi (1573-1600)

Ashikaga bakufusunun sona ermesiyle Oda Nobunaga ve halefi Toyotomi Hideyoshi, İmparatorluk Naibi unvanlarını kullanarak iktidara yükseldiler ve bu makamlardaki seleflerinin sahip olduğundan çok daha fazla güç kazandılar. Hideyoshi birçok tarihçi tarafından Japonya'nın en büyük hükümdarlarından biri olarak kabul edilir, ancak her iki kişiye de resmi olarak Shogun unvanı verilmemiştir. ⓘ

Tokugawa Şogunluğu (1600-1868)

Tokugawa şogunluğunun kurucusu Tokugawa Ieyasu'nun Ukiyo-e'si ⓘ

Hideyoshi'nin Kore'nin başarısız işgalinin ardından ölümünden sonra Tokugawa Ieyasu, Sekigahara Savaşı'ndaki zaferle iktidarı ele geçirdi ve 1600'de Edo'da (şimdiki Tokyo olarak bilinir) bir şogunluk hükümeti kurdu. Minamoto soyundan geldiğini göstermek için sahte bir soy ağacı çıkardıktan sonra 1603 yılında sei-i taishōgun unvanını aldı. Tokugawa şogunluğu, Tokugawa Yoshinobu'nun şogunluktan istifa edip yetkisini İmparator Meiji'ye bıraktığı 1867 yılına kadar sürdü. Ieyasu 1605'te oğlu Tokugawa Hidetada lehine şogunluktan emekli olduğunda bir emsal oluşturdu, ancak Ōgosho [ja] (大御所, gizlenmiş şogun) olarak perde arkasından gücünü korudu. ⓘ

Edo döneminde etkin güç Kyoto'daki İmparator'da değil Tokugawa shogun'daydı, her ne kadar birincisi konumunu görünüşte ikincisine borçlu olsa da. Şogun dış politikayı, orduyu ve feodal himayeyi kontrol ediyordu. İmparatorun rolü, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Japon monarşisinin konumuna benzer şekilde törenseldi. ⓘ

Honjō Masamune birbirini izleyen şogunlar tarafından miras alındı ve Tokugawa şogunluğunu temsil etti. Kılıç ustası Masamune (1264-1343) tarafından üretilmiştir ve tarihteki en iyi Japon kılıçlarından biri olarak kabul edilmektedir. 2. Dünya Savaşı'ndan sonra, Aralık 1945'te Tokugawa Iemasa kılıcı Mejiro'daki bir polis karakoluna verdi ve kılıç kayboldu. ⓘ

Şogunluk

Shogun, Toyohara Chikanobu tarafından Fukiage'de (Edo Kalesi) bir davayı dinliyor ⓘ

Bakufu (幕府, "çadır hükümeti") terimi başlangıçta bir şogunun konutu ve hanesi anlamına geliyordu, ancak zamanla şogun adına veya bizzat şogun tarafından uygulanan feodal bir askeri diktatörlüğün hakim olduğu hükümet sistemi için bir metonim haline geldi. Bu nedenle, çeşitli bakufular 1192'den 1867'ye kadar duraksamadan ülke (o dönemde yönetilen topraklar) üzerinde mutlak iktidarı elinde tutmuş, gerçek iktidar, klan ve unvan transferlerini gizlemiştir. ⓘ

Şogunluk sistemi ilk olarak Genpei Savaşı'ndan sonra Minamoto no Yoritomo tarafından Kamakura şogunluğu altında kurulmuştur, ancak teorik olarak devlet (ve dolayısıyla İmparator) hala Japonya'daki tüm toprakların de jure mülkiyetine sahiptir. Sistemde bazı feodal unsurlar vardı ve daha küçük toprak lordları daha büyük olanlara bağlılık sözü veriyordu. Samuraylar sadakatleri karşılığında tarımsal üretim fazlası, genellikle pirinç ya da köylülerin işgücü hizmetleri ile ödüllendiriliyordu. Avrupalı feodal şövalyelerin aksine samuraylar toprak sahibi değildi. Bu hükümet sistemini bir arada tutan hiyerarşi, daimyō, samuraylar ve onların astları arasındaki yakın sadakat bağlarıyla güçlendirilmişti. ⓘ

Her şogunluk statik değil dinamikti. Güç sürekli değişiyordu ve otorite genellikle belirsizdi. Bu karmaşık tarihteki iniş ve çıkışların incelenmesi akademisyenlerin ilgisini çekmeye devam etmektedir. Her şogunluk rekabetle karşılaştı. Rekabetin kaynakları arasında İmparator ve saray aristokrasisi, imparatorluk hükümet sistemlerinin kalıntıları, daimyōlar, shōen sistemi, büyük tapınaklar ve türbeler, sōhei, shugo ve jitō, jizamurai ve erken modern daimyōlar vardı. Her şogunluk, merkezi ve bölgesel otoritelerin değişen gereksinimlerini dengelemenin yeni yollarının gerekliliğini yansıtmıştır. ⓘ

İmparator ile ilişkiler

Japonya İmparatorluk Mührü ⓘ

Minamoto no Yoritomo'nun şogun figürünü kalıcı ve kalıtsal bir pozisyona dönüştürmesinden bu yana ve Meiji Restorasyonuna kadar Japonya'da iki yönetici sınıf vardı: 1. Ülkenin resmi dini Şinto'nun "baş rahibi" olarak hareket eden imparator veya tennō (天皇, lit. "Göksel Hükümdar") ve 2. Sivil, askeri, diplomatik ve adli otoriteye de sahip olan ordunun başı şogun. Teoride shogun imparatorun hizmetkarı olsa da, tahtın arkasındaki gerçek güç haline geldi. ⓘ

Bölgenin askeri gücü ellerinde olsa bile hiçbir şogun tahtı gasp etmeye çalışmadı. Bunun başlıca iki nedeni vardı:

• Teorik olarak şogun imparatorun gücünü alıyordu, dolayısıyla bu onun otorite sembolüydü.
• Rahipler ve dindarlar tarafından yaratılan ve imparatorluk soyunu "tanrılar çağı "ndan "zamanın kıramadığı ebedi bir soy" olarak gören duygusal bir gelenek vardı. Japon mitolojisine göre imparator, güneş tanrıçası Amaterasu'nun soyundan geliyordu. ⓘ

Tahtı gasp edemeyen şogunlar, tarih boyunca imparatoru ülkenin siyasi faaliyetlerinden uzak tutmaya ve etki alanından çıkarmaya çalışmışlardır. İmparatorluk hanedanının elinde tutabildiği birkaç güçten biri, Japon Nengō veya Çağlarının belirlenmesi ve takvimlerin yayınlanması yoluyla "zamanı kontrol edebilmek" idi. ⓘ

İmparatorlar iki kez shogunluk kurulmadan önce sahip oldukları gücü geri kazanmaya çalıştı. 1219 yılında İmparator Go-Toba Hōjō'ları kanun kaçağı olarak suçladı. İmparatorluk birlikleri harekete geçerek üçüncü Uji Savaşı (1221) ile doruğa ulaşacak olan Jōkyū Savaşı'na (1219-1221) yol açtı. Bu savaş sırasında imparatorluk birlikleri yenilgiye uğramış ve imparator Go-Toba sürgüne gönderilmiştir. Go-Toba'nın yenilgisiyle ülke üzerindeki samuray yönetimi onaylanmış oldu. On dördüncü yüzyılın başında İmparator Go-Daigo isyan etmeye karar verdi, ancak o sırada naip olan Hōjō, Kamakura'dan bir ordu gönderdi. İmparator, birlikler gelmeden önce kaçtı ve imparatorluk nişanını aldı. Şogun kendi imparatorunu seçti ve Nanboku-chō dönemi (南北朝, lit. "Güney ve Kuzey Mahkemeleri") başladı. ⓘ

1850'ler ve 1860'lar boyunca şogunluk hem yurt dışında hem de yabancı güçler tarafından ciddi bir baskıya maruz kaldı. O dönemde çeşitli Avrupa ülkelerine verilen tavizler nedeniyle şogunluğa kızgın olan çeşitli gruplar, imparator figüründe Tokugawa şogunluğunu iktidardan uzaklaştırabilecekleri bir müttefik buldular. Bu hareketin sloganı Sonnō jōi (尊王攘夷, "İmparatora Saygı Göster, Barbarları Kov") idi ve nihayet 1868'de, yüzyıllarca ülkenin siyasi hayatının gölgesinde kaldıktan sonra imparatorluk gücü yeniden tesis edildiğinde başarılı oldular. ⓘ

Miras

Dünya Savaşı'nın ardından Japonya'nın teslim olmasıyla birlikte, Amerikan Ordusu Generali Douglas MacArthur işgal yılları boyunca Japonya'nın fiili yöneticisi oldu. Japonya'daki etkisi o kadar büyüktü ki kendisine Gaijin Shōgun (外人将軍) adı verildi. ⓘ

Günümüzde Japon hükümetinin başı Başbakandır; yine de "shogun" teriminin kullanımı günlük konuşma dilinde devam etmiştir. Perde arkasında hala önemli bir güce ve etkiye sahip olan emekli bir başbakana "gölge şogun" (闇将軍, yami shōgun) denir; bu, bir tür manastır yönetiminin modern bir cisimleşmesidir. Eski Başbakan Kakuei Tanaka ve siyasetçi Ichirō Ozawa "gölge shogun" örnekleridir. ⓘ

Tarihi

I. Heian dönemi (794–1185)
II. Kamakura şogunluğu (1192–1333)
III. Kemmu yapılanması (1333–1336)
IV. Ashikaga şogunluğu (1336–1573)
V. Tokugawa şogunluğu (1603–1867) ⓘ