Türkü
Balad, genellikle müziğe dökülen bir anlatı olan bir şiir biçimidir. Baladlar, aslen "dans şarkıları" olan Ortaçağ Fransız chanson balladée veya ballade'den türemiştir. Baladlar özellikle Geç Orta Çağ'dan 19. yüzyıla kadar Britanya ve İrlanda'nın popüler şiir ve şarkılarının karakteristik özelliğiydi. Avrupa genelinde ve daha sonra Avustralya, Kuzey Afrika, Kuzey Amerika ve Güney Amerika'da yaygın olarak kullanılmışlardır. Baladlar genellikle ABABBCBC formunda 13 mısradır ve her biri 14 heceden oluşan kafiyeli beyitlerden (iki mısra) oluşur. Bir diğer yaygın biçim ise ABAB ya da ABCB'nin sekiz ve altı heceli dizeler halinde tekrarlanmasıdır. ⓘ
Birçok balad yazılmış ve tek yapraklı broadsidler olarak satılmıştır. Bu form, 18. yüzyıldan itibaren şairler ve besteciler tarafından lirik baladlar üretmek için sıklıkla kullanılmıştır. Terim, 19. yüzyılın sonlarında popüler aşk şarkısının yavaş bir biçimi anlamını kazanmış ve genellikle herhangi bir aşk şarkısı, özellikle pop veya rock müziğin duygusal baladı için kullanılsa da, özellikle film gibi diğer medya için bir başlık olarak kullanıldığında stilize bir hikaye anlatımı şarkısı veya şiiri kavramıyla da ilişkilendirilmiştir. ⓘ
Türkü (İngilizce: Ballad ve Fransızca: Ballade) şiirin, müziğe uyarlanmış halidir. Bu müzik türü, tamamen efsaneler hakkında veya önemli olaylar hakkında olabileceği gibi, aşk veya sevgiyi konu alan bir şiir de olabilir. ⓘ
Eski çağlarda balat, müzikten çok bir şiiri anımsatırken, zaman geçtikçe işin içine ritimler veya çalgılar girmiştir. Günümüzde ise balat denince akla, popüler müziğe yedirilmiş bir tür yavaş müzik gelmektedir. Hatta, bu tanım sadece yavaş müzikler için bile kullanılmaktadır. ⓘ
Müzik türü olarak balat; power balat, folk balat, rock balat, pop balat gibi alt dallara ayırabilmektedir. Günümüzde herhangi bir müzik türü, bu şekilde isimlendirildiğinde, bu eser genel tanım olarak, o müzik türünün yavaş ve içli biçimi olduğu anlamına gelmektedir. ⓘ
Kökenleri
Balad, adını ortaçağ geç latin dans şarkılarından ya da "ballare" (L: ballare, dans etmek) kelimesinden alır, ki bu kelimeden "bale" de türetilmiştir, tıpkı Fransız baladına dönüşen alternatif rakip form gibi. Bir anlatı şarkısı olarak teması ve işlevi, Beowulf gibi şiirlerde görülebilen İskandinav ve Germen hikaye anlatma geleneklerinden kaynaklanıyor olabilir. Müzikal olarak Minnesang geleneğinin Minnelieder'inden etkilenmişlerdir. İngiltere'de biçim olarak tanınabilir bir baladın en eski örneği 13. yüzyıldan kalma bir el yazmasındaki "Judas "tır. ⓘ
Balad formu
Baladlar başlangıçta danslara eşlik etmek için yazılmıştır ve bu nedenle alternatif dizelerde nakaratlar içeren beyitler halinde bestelenmiştir. Bu nakaratlar dansçılar tarafından dansla eş zamanlı olarak söylenirdi. Kuzey ve Batı Avrupa baladlarının çoğu, balad ölçüsü olarak bilinen iambik (vurgusuz bir hecenin ardından vurgulu bir hece) tetrametre (sekiz hece) ve iambik trimetre (altı hece) dizelerinin dönüşümlü olarak kullanıldığı balad kıtaları ya da dörtlükler (dört satırlık kıtalar) halinde yazılmıştır. Genellikle bir dörtlüğün yalnızca ikinci ve dördüncü dizeleri uyaklıdır (a, b, c, b şemasında), bu da baladların başlangıçta her biri 14 heceden oluşan uyaklı beyitlerden (iki dize) oluştuğunu düşündürmektedir. Bu durum "Lord Thomas ve Güzel Annet "in bu kıtasında görülebilir:
At | adil Ann | et bindi | üzerine |
Rüzgâr gibi sürüklendi,
Daha önce ayakkabılıydı,
Arkasında yanan altınla. ⓘ
Uzunluk, dize sayısı ve kafiye düzeni de dahil olmak üzere hemen hemen her açıdan bu kalıpta önemli farklılıklar vardır, bu da bir baladın kesin tanımını son derece zorlaştırır. Güney ve Doğu Avrupa'da ve geleneklerini onlardan alan ülkelerde balad yapısı, sekiz heceli olan ve kafiyeden ziyade konsonans kullanan İspanyol romanceros'u gibi önemli ölçüde farklılık gösterir. ⓘ
Baladlar genellikle ortaya çıktıkları bölgelerden büyük ölçüde etkilenir ve halkın ortak lehçesini kullanır. Özellikle İskoçya'nın baladları, hem tema hem de dil olarak, kendine özgü gelenekleriyle güçlü bir şekilde karakterize edilir, hatta İskoç baladı "Tam Lin "deki Peri Krallığı'na seyahat gibi doğaüstü unsurların dahil edilmesinde bazı Hıristiyanlık öncesi etkiler sergiler. Baladların bilinen bir yazarı ya da doğru versiyonu yoktur; bunun yerine, Orta Çağ'dan beri çoğunlukla sözlü gelenekle aktarıldığından, her birinin birçok varyasyonu vardır. Baladlar, 18. yüzyılda halk şarkılarına olan ilginin artmasıyla Piskopos Thomas Percy (1729-1811) gibi koleksiyoncuların popüler baladları ciltler halinde yayınlamasına kadar sözlü bir gelenek olarak kalmıştır. ⓘ
Tüm geleneklerde baladların çoğu anlatı niteliğindedir, genellikle kısa ve öz bir hikayeye sahiptir ve trajik, tarihi, romantik ya da komik olabilen betimlemelerden ziyade imgelere dayanır. Kırsal kesimdeki işçiler ve cinsellikleri ile ilgili temalar yaygındır ve Robin Hood efsanesine dayanan birçok balad vardır. Baladların bir diğer ortak özelliği de, bazen bir nakarat olarak birbirini takip eden dörtlüklerdeki dördüncü satırların, bazen bir dörtlüğün üçüncü ve dördüncü satırlarının, bazen de tüm dörtlüklerin tekrarlanmasıdır. ⓘ
Türkiye'nin sözlü geleneğinde, bir ezgi ile söylenen halk şiirlerinin her çeşidine verilen ad. Türkü sözcüğü, Türk adının sonuna, ilgi eki olan "î" ekinin getirilmesiyle ortaya çıkmıştır. "Türkî", Türk ile ilgili ve Türk'e özgü anlamında da kullanılır. ⓘ
Türkü, kendine özgü ve belirli bir ezgi ile söylenen, hece ölçüsüyle yazılan ve zamanla anonimleşen bir nazım biçimidir. Türküler ana dörtlüklerle, onu izleyen nakaratlardan oluşur. Türkülerdeki dörtlüklere (üçlük veya ikilik de olabilir) "bent" adı verilir. Nakaratlar ise halk dilinde "bağlama" ve "kavuştak" olarak adlandırılır. Kavuştaklar her ezgiden sonra tekrar edilen ikilik (ya da daha çok) dizelerdir. ⓘ
Türkünün belirli bir şekli yoktur. Bir koşma, bir semai, bir destan ya da herhangi bir halk şiiri türkü ezgisiyle söylendiğinde türkü olur. Bu yüzden türkü tipinin en belirgin özelliği melodisidir. Türküler hece ölçüsünün her kalıbıyla söylenir. Yani hece sayısı itibarıyla bir sınırlama olmaz. ⓘ
Türkülerin büyük çoğunluğu anonimdir ya da ağızdan ağza söylenirken söyleyeni kaybolmuştur. Türküler bu şekilde halkın malı olurlar ve halkın her kesimine hitap eden sanatçılar tarafından albümlerde, konserlerde ve canlı performanslarda kullanılan yaygın bir müzik türüdür. Türküler çoğu kez, bir doğa olayı ya da bir kahramanlık karşısında doğar ve yayılırlar. Türküler, doğdukları bölgenin özelliklerini koruyamazlar. Taşındıkları bölgelerde kişilerin, yer adlarının, hatta konuların bile değiştiği görüldüğü için, nerede doğduklarını saptamak güçleşir. ⓘ
Mahmut Ragıp Gazimihal, ezgilere göre usulsüz ve usullü türküler olarak iki ayrım yapar. Usulsüz olanlar; divan, bozlak, koşma, hoyrat ve Çukurova'yı içine alan uzun havalardır. Usullü olan türküler grubunda ise genellikle oyun havaları yer alır ki bunlara Konya'da oturak havası, Şanlıurfa'da kırık hava adı verilmektedir. ⓘ
Türklerde işlenen konulara göre de sınıflama yapan yazarlar vardır. Konularına göre türküler:
- Ninniler
- Çocuk türküleri
- Doğa türküleri
- Aşk türküleri
- Kahramanlık ve askerlik türküleri
- Tören türküleri
- İş türküleri
- Karşılıklı türküleri
- Ölüm türküleri (Ağıt)
- Oyun türküleri
- Tabiat ve hayvan türküleri
- Zeybek ve derebeyi türküleri
- Cinayetler ve acıklı olaylarla alakalı türküleri
- Güldürücü türküleri ⓘ
 | Müzik ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. ⓘ |
Kompozisyon
Balad araştırmacıları, Johann Gottfried Herder (1744-1803) ve Grimm Kardeşler gibi baladların aslen komünal besteler olduğunu savunan "komünalistler" ve Cecil Sharp gibi tek bir orijinal yazar olduğunu iddia eden "bireyselciler" olarak ikiye ayrılmıştır. Komünalistler daha yeni, özellikle de basılı, yazarı bilinen baladları türün bozulmuş bir şekli olarak görme eğilimindeyken, bireyselciler varyantları orijinal bir metnin bozulması olarak görürler. Son zamanlarda akademisyenler baladın sözlü ve yazılı formlarının birbirleri arasında değiştiğine işaret etmişlerdir. ⓘ
İletim
Baladların aktarımı, yeniden oluşturulmalarında kilit bir aşamayı oluşturur. Romantik terimlerle bu süreç genellikle saf 'halk hafızasından' ya da 'ezeli gelenekten' uzaklaşma anlatısı olarak dramatize edilir. Romantik şair ve tarihi roman yazarı Walter Scott, Minstrelsy of the Scottish Border (1802) adlı eserinin girişinde, sözde orijinali geri getirmeye çalışmak için 'bariz bozulmaların giderilmesi' gerektiğini savunmuştur. Scott'a göre, çoklu okuma süreci 'bir provacının kibrinden kaynaklanan küstah müdahaleler, bir diğerinin aptallığından kaynaklanan anlaşılmaz gaflar ve bir üçüncüsünün hafıza eksikliğinden kaynaklanan eşit derecede pişman olunacak atlamalar riskini doğurur'. Benzer şekilde, John Robert Moore da 'unutkanlığa doğal bir eğilim' olduğunu belirtmiştir. ⓘ
Sınıflandırma
Avrupa Baladları genel olarak üç ana gruba ayrılır: geleneksel, başyazı ve edebi. Amerika'da, Avrupa, özellikle de İngiliz ve İrlanda şarkılarının versiyonları olan baladlar ile daha önceki şarkılara atıfta bulunmadan geliştirilen 'Amerikan Yerlisi baladları' arasında bir ayrım yapılır. Bir başka gelişme de blues baladının evrimi olmuş ve bu tür Afro-Amerikan müziğiyle karışmıştır. 19. yüzyılın sonlarında müzik yayıncılığı endüstrisi, genellikle duygusal baladlar olarak adlandırılan şarkılar için bir pazar bulmuştur ve bunlar, yavaş bir aşk şarkısı anlamına gelen 'balad' teriminin modern kullanımının kökenidir. ⓘ
Geleneksel baladlar
Geleneksel, klasik ya da popüler (halk anlamında) baladın, geç ortaçağ Avrupa'sının gezgin ozanlarıyla başladığı düşünülmektedir. 15. yüzyılın sonlarından itibaren zengin bir popüler müzik geleneğine işaret eden basılı baladlar bulunmaktadır. William Langland'ın Piers Plowman adlı eserindeki bir referans, Robin Hood hakkındaki baladların en azından 14. yüzyılın sonlarından itibaren söylendiğini gösterir ve en eski ayrıntılı materyal Wynkyn de Worde'un yaklaşık 1495 yılında basılan Robin Hood baladları koleksiyonudur. ⓘ
İngiliz baladlarının ilk derlemeleri Samuel Pepys (1633-1703) tarafından yapılmış ve Robert Harley (1661-1724) tarafından toplanan Roxburghe Baladları, Walter Scott ve Robert Burns'ün İskoçya'daki çalışmalarına paralel olmuştur. Gençliğinde Thomas Percy'nin Reliques of Ancient English Poetry kitabını okumasından esinlenen Scott, 1790'larda Edinburgh Üniversitesi'ne devam ederken balad toplamaya başladı. Araştırmalarını 1802-1803 yılları arasında Minstrelsy of the Scottish Border adlı üç ciltlik bir eserde yayınladı. Burns, James Johnson ile birlikte Burns'ün orijinal eserleriyle birlikte halk şarkıları ve şiirlerinden oluşan çok ciltli Scots Musical Museum'u hazırladı. Aynı dönemde George Thompson ile birlikte A Select Collection of Original Scottish Airs for the Voice (Ses için Orijinal İskoç Havaları Seçkisi) üzerinde çalıştı. ⓘ
Hem Kuzey İngilizler hem de Güney İskoçlar, özellikle Lancashire doğumlu on altıncı yüzyıl ozanı Richard Sheale ile ilişkilendirilen "The Ballad of Chevy Chase" versiyonlarındaki sınır ötesi anlatıdan da anlaşılacağı üzere, tanımlanmış Border baladları geleneğini paylaşmışlardır. ⓘ
On sekizinci yüzyılda geleneksel popüler baladlara artan ilginin, baladların çoğunun kırsal kesimdeki işçilerle ilgili temaları ele alması nedeniyle, çitleme hareketi gibi sosyal meselelerden kaynaklandığı öne sürülmüştür. James Davey, denizcilik ve deniz savaşlarının ortak temalarının da (en azından İngiltere'de) popüler baladların donanmada asker toplama aracı olarak kullanılmasına yol açmış olabileceğini öne sürmüştür. ⓘ
Geleneksel balad üzerine önemli çalışmalar 19. yüzyılın sonlarında Danimarka'da Svend Grundtvig, İngiltere ve İskoçya'da ise Harvard profesörü Francis James Child tarafından yapılmıştır. Seçtikleri bölgelerdeki bilinen tüm baladları ve varyantlarını kaydetmeye ve sınıflandırmaya çalışmışlardır. Child çalışmasına bir yorum yazamadan öldüğü için, The English and Scottish Popular Ballads olarak yayınlanacak 305 baladı nasıl ve neden ayırt ettiği tam olarak bilinmemektedir. Geleneksel baladları temalarına göre sınıflandırmak için pek çok farklı ve çelişkili girişim olmuştur, ancak yaygın olarak tanımlanan türler dini, doğaüstü, trajik, aşk baladları, tarihi, efsanevi ve mizahi baladlardır. Baladın geleneksel biçimi ve içeriği, 1879 ve 1880 yılları arasında on sekiz sayı boyunca yayınlanan yeraltı Viktorya dönemi dergisi The Pearl'de yer alan yirmi üç müstehcen pornografik baladın temelini oluşturacak şekilde değiştirilmiştir. Geleneksel baladın aksine, bu müstehcen baladlar duygusal nostalji ve yerel söylencelerle agresif bir şekilde alay ediyordu. ⓘ
Broadsides
Broadside baladlar ('broadsheet', 'stall', 'vulgar' veya 'come all ye' baladlar olarak da bilinir) 16. yüzyılda ucuz baskının gelişmesinin bir ürünüydü. Genellikle orta ya da büyük boy kalitesiz bir kağıdın tek yüzüne basılırlardı. XVII. yüzyılın ilk yarısında siyah harflerle ya da gotik yazıyla basılır ve çok sayıda, göz alıcı resim, popüler bir ezgi başlığı ve çekici bir şiir içerirlerdi. 18. yüzyıla gelindiğinde ise beyaz harflerle ya da romen harflerle ve genellikle fazla süsleme olmadan (melodi başlığının yanı sıra) basılmaya başlandı. Bu daha sonraki sayfalar, kesilip ayrı ayrı "slip şarkılar" olarak satılan birçok ayrı şarkı içerebilirdi. Alternatif olarak, katlanarak küçük ucuz kitaplar ya da genellikle balad hikayelerinden esinlenen "chapbook "lar haline getirilebilirlerdi. Çok sayıda üretildiler ve 1660'lara kadar İngiltere'de yılda 400.000'den fazla satıldılar. Tessa Watt satılan kopya sayısının milyonlarla ifade edilebileceğini tahmin etmektedir. Birçoğu gezgin papazlar tarafından şehir sokaklarında ya da panayırlarda satılıyordu. Geleneksel baladların çoğu broadsid olarak basılmış olsa da, konu geleneksel balad olarak tanımlanandan farklıydı. Konular arasında aşk, evlilik, din, içki şarkıları, efsaneler ve felaketleri, siyasi olayları ve işaretleri, mucizeleri ve harikaları içeren erken dönem gazeteciliği vardı. ⓘ
Edebi baladlar
Edebi ya da lirik baladlar, sosyal elitler ve entelektüeller arasında, özellikle de 18. yüzyılın sonlarından itibaren Romantik hareket içinde balad formuna artan ilgiden doğmuştur. İskoçya'da saygın edebiyatçılar Robert Burns ve Walter Scott kendi baladlarını derlemiş ve yazmışlardır. Benzer şekilde İngiltere'de William Wordsworth ve Samuel Taylor Coleridge 1798'de Coleridge'in The Rime of the Ancient Mariner'ını da içeren bir Lirik Baladlar koleksiyonu hazırladılar. Wordsworth, Coleridge ve Keats bu halk baladlarının sade ve doğal üslubundan etkilenmiş ve onu taklit etmeye çalışmışlardır. Aynı dönemde Almanya'da Goethe, bazıları daha sonra Schubert tarafından bestelenecek olan bir dizi balad üzerinde Schiller ile işbirliği yapmıştır. Şiirsel formun daha sonraki önemli örnekleri arasında Rudyard Kipling'in "Barrack-Room Ballads" (1892-6) ve Oscar Wilde'ın The Ballad of Reading Gaol (1897) adlı eserleri sayılabilir. ⓘ
Balad operaları
18. yüzyılda balad operaları, kısmen Londra opera sahnesindeki İtalyan egemenliğine karşı bir İngiliz sahne eğlencesi biçimi olarak gelişti. Açık saçık ve genellikle hicivli sözlü (İngilizce) diyaloglardan oluşuyor, hikayenin akışındaki kesintileri en aza indirmek için kasıtlı olarak çok kısa tutulan şarkılarla serpiştiriliyordu. İtalyan operasının daha aristokratik temaları ve müziğinden ziyade, balad operaları popüler halk şarkılarının müziğine göre ayarlanır ve alt sınıf karakterleri ele alırdı. Konu alt sınıfları, genellikle de suçluları içeriyordu ve tipik olarak dönemin İtalyan operasının yüksek ahlaki değerlerinin askıya alındığını (ya da tersine çevrildiğini) gösteriyordu. ⓘ
Bunlardan ilki, en önemlisi ve başarılısı, librettosu John Gay'e, müziği John Christopher Pepusch'a ait olan 1728 tarihli Dilenci Operasıydı. Her ikisi de muhtemelen Paris vodvillerinden ve Thomas d'Urfey'in (1653-1723) burlesklerinden ve müzikli oyunlarından etkilenmişlerdi. Gay, Polly başlığı altında bir devam oyunu da dahil olmak üzere bu tarzda başka eserler de üretti. Henry Fielding, Colley Cibber, Arne, Dibdin, Arnold, Shield, Jackson of Exeter, Hook ve daha birçokları büyük popülerlik kazanan balad operaları ürettiler. Ballad opera Amerika ve Prusya'da denenmiştir. Daha sonra, Isaac Bickerstaffe'nin Love in a Village (1763) ve Shield'in Rosina (1781) gibi, mevcut baladları yeniden üretmek yerine taklit eden daha özgün müzikler kullanan daha pastoral bir forma dönüştü. Bu form 18. yüzyılın sonlarına doğru popülaritesini yitirmiş olsa da, Gilbert ve Sullivan'ın Büyücü gibi erken dönem eserleri gibi hafif operalarda ve modern müzikallerde etkisi görülebilir. ⓘ
20. yüzyılın en etkili oyunlarından biri olan Kurt Weill ve Bertolt Brecht'in (1928) Üç Kuruşluk Opera'sı, Dilenci Operası'nın aynı karakterlerle benzer bir hikaye kurgulayan ve aynı hicivsel ısırıkların çoğunu içeren, ancak orijinalinden yalnızca bir melodi kullanan bir yeniden çalışmaydı. Balad operası terimi, 1944 tarihli The Martins and the Coys ve 1977 tarihli Peter Bellamy's The Transports gibi halk müziği kullanılan müzikalleri tanımlamak için de kullanılmıştır. Ballad operanın satirik unsurları Chicago ve Cabaret gibi bazı modern müzikallerde görülebilir. ⓘ
Avrupa'nın Ötesinde
Amerikan Baladları
Kuzey Amerika'da söylenen yaklaşık 300 baladın kökeninin İskoç geleneksel ya da başucu baladları olduğu tespit edilmiştir. Örnekler arasında Britanya ve İrlanda'da 'The Unfortunate Rake' adıyla bulunan 'The Streets of Laredo' da yer almaktadır; ancak en iyi bilinenleri arasında 'The Ballad of Davy Crockett' ve 'Jesse James'in de bulunduğu 400 kadar baladın Amerika kökenli olduğu tespit edilmiştir. Bu şarkılar 19. yüzyılda akademisyenlerin giderek artan bir ilgi alanı haline gelmiş ve çoğu George Malcolm Laws tarafından kaydedilmiş ya da kataloglanmış olsa da, bazılarının İngiliz kökenli olduğu tespit edilmiş ve o zamandan beri başka şarkılar da toplanmıştır. Bu şarkılar genellikle biçim olarak İngiliz baladlarına en yakın şarkılar olarak kabul edilir ve üslup açısından büyük ölçüde ayırt edilemezler, ancak meslekler ve gazetecilik üslubuyla ilgili özel bir endişe sergilerler ve genellikle İngiliz baladlarının kabadayılığından yoksundurlar. ⓘ
Blues baladları
Blues baladı, 19. yüzyıldan itibaren Anglo-Amerikan ve Afro-Amerikan müzik tarzlarının bir füzyonu olarak görülmüştür. Blues baladları, genellikle anti-kahramanlar olan, zorluklara ve otoriteye direnen aktif kahramanları ele alma eğilimindedir, ancak genellikle güçlü bir anlatıdan yoksundur ve bunun yerine karakteri vurgular. Genellikle blues müzik formatını takip eden banjo ve gitar eşlik eder. En ünlü blues baladları arasında John Henry ve Casey Jones ile ilgili olanlar sayılabilir. ⓘ
Çalı baladları
Balad, Britanya ve İrlanda'dan gelen ilk yerleşimciler tarafından Avustralya'ya götürülmüş ve özellikle taşra kırsalında kendine yer edinmiştir. Balad şeklinde yazılan kafiyeli şarkılar, şiirler ve masallar genellikle Avustralya'nın gezgin ve asi ruhuyla ilgilidir ve yazarlar ve icracılar genellikle çalı ozanları olarak anılır. 19. yüzyıl çalı baladlarının altın çağıydı. John Meredith'in 1950'lerde kaydettiği ve Avustralya Ulusal Kütüphanesi'ndeki koleksiyonun temelini oluşturan kayıt da dahil olmak üzere birçok koleksiyoncu bu şarkıları kataloglamıştır. Şarkılar Avustralya'nın uçsuz bucaksız topraklarında geçen kişisel yaşam öykülerini anlatır. Tipik konular arasında madencilik, sığır yetiştirme ve sürme, koyun kırkma, gezintiler, savaş hikayeleri, 1891 Avustralya kırkım grevi, topraksız işçi sınıfı ile gecekonducular (toprak sahipleri) arasındaki sınıf çatışmaları ve Ned Kelly gibi kanun kaçaklarının yanı sıra aşk konuları ve kamyon taşımacılığı gibi daha modern konular yer almaktadır. En ünlü çalı baladı, "Avustralya'nın gayri resmi milli marşı" olarak adlandırılan "Waltzing Matilda "dır. ⓘ
Duygusal baladlar
Orta sınıflar arasındaki popülerliklerinden dolayı bazen "göz yaşartıcı" ya da "misafir odası baladı" olarak da adlandırılan duygusal baladların kökeni 19. yüzyılın sonlarındaki erken dönem "Tin Pan Alley" müzik endüstrisine dayanmaktadır. Bunlar genellikle duygusal, öyküsel, strofik şarkılardı ve ayrı olarak ya da bir operanın parçası olarak yayınlanmışlardı (belki de broadside baladların torunlarıydılar, ancak basılı müzikle ve genellikle yeni bestelenmişlerdi). Bu şarkılar arasında "Little Rosewood Casket" (1870), "After the Ball" (1892) ve "Danny Boy" sayılabilir. Duygusallıkla ilişkilendirilmesi, "ballad" teriminin 1950'lerden itibaren yavaş aşk şarkıları için kullanılmasına yol açmıştır. Modern varyasyonlar arasında "caz baladları", "pop baladları", "rock baladları", "R&B baladları" ve "güç baladları" bulunmaktadır. ⓘ
Ayrıca bakınız
- Corrido ve Narcocorrido
- Alfred Perceval Graves
- Çocuk Baladları Listesi
- Halk şarkısı derlemeleri listesi
- İrlanda baladlarının listesi
- Rock baladları listesi
- Cinayet baladı
- Roud Halk Şarkıları Dizini
- Şarkı yapısı (popüler müzik)
- Meşale şarkısı
- Vaar ⓘ
Referanslar ve daha fazla okuma
- Dugaw, Dianne. Derin Oyun: John Gay ve Modernliğin İcadı. Newark, Del: University of Delaware Press, 2001. Baskı.
- Middleton, Richard (13 Ocak 2015) [2001]. "Popüler Müzik (I)". Grove Music Online (8th ed.). Oxford University Press. ⓘ
- Randel, Don (1986). The New Harvard Dictionary of Music. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları. ISBN 0-674-61525-5.
- Temperley, Nicholas (25 Temmuz 2013) [2001]. "Ballad (Lat. ballare: 'dans etmek')". Grove Music Online (8th ed.). Oxford University Press. ⓘ
- Winton, Calhoun. John Gay ve Londra Tiyatrosu. Lexington: University Press of Kentucky, 1993. Baskı.
- Witmer, Robert (14 Ekim 2011) [20 Ocak 2002]. "Ballad (caz)". Grove Music Online (8th ed.). Oxford University Press. ⓘ
- Marcello Sorce Keller, "Sul castel di mirabel: Life of a Ballad in Oral Tradition and Choral Practice", Ethnomusicology, XXX(1986), no. 3, 449- 469. ⓘ