Antinatalizm

Antinatalizm ya da doğum karşıtlığı, doğuma negatif değer veren felsefi bir görüştür. Bu görüşü savunan antinatalistler, insanların üremesinin (bazıları ise diğer yaşamı üretmenin) ahlâki açıdan kötü olması nedeniyle ürememesi gerektiğini savunmaktadırlar. Bununla birlikte fikrin savunucuları bilimsel ve edebî makalelerde, antinatalizm için çeşitli etik temeller oluşturmuşlardır. Doğmamış olmanın daha iyi olacağı fikrinin hayatta kalan en eski açık ve kesin ifadelerinden bazıları, antik Yunanistan'dan gelmektedir. "Antinatalizm" terimi, natalizm ve pronatalizm terimlerinin karşıtı bir anlam ifade etmekte olup; ilk defa Belçikalı aktivist, yazar ve filozof olan Théophile de Giraud'un (1968 doğumlu) L'art de guillotiner les procréateurs: Manifeste anti-nataliste kitabında kullanılmıştır. ⓘ

Argümanlar

Dinde

Budizm

Buda'nın öğretisi, diğer Dört Yüce Gerçek ve Mahāvagga'nın başlangıcı arasında, Hari Singh Gour tarafından şu şekilde yorumlanır:

Buddha önermelerini kendi çağının bilgiçlik taslayan üslubuyla ifade eder. Onları bir sorite biçimine sokar; ancak bu haliyle mantıksal olarak hatalıdır ve iletmek istediği tek şey şudur: Yaşamın maruz kaldığı acılardan habersiz olan insan çocuk doğurur ve böylece yaşlılığın ve ölümün nedeni olur. Eğer bu eylemiyle ne tür bir acıya katkıda bulunduğunun farkına varabilseydi, çocuk doğurmaktan vazgeçer ve böylece yaşlılık ve ölümün işleyişini durdururdu. ⓘ

Budist antinatalizm meselesi Amy Paris Langenberg tarafından da gündeme getirilmiştir:

David Gray ve Janet Gyatso tarafından belgelenen Hindistan ve Tibet'in ortaçağ Tantrik geleneklerinde, içten gelen ama boşalmaya yol açmayan seks, özgürleştirici farkındalıklara giden hızlı bir yol olarak teorize edilir ve nitelikli uygulayıcılar için bekarlıktan daha üstün kabul edilir (Gray 2007; Gyatso 1998). Bu gelişmeler aynı zamanda antik, klasik ve ortaçağ Budizm'indeki seks sorunsalının en az hatalı arzunun tehlikeleri kadar kadının doğurganlığı ve çocuk üretimiyle de ilgili olduğu fikrini desteklemektedir. ⓘ

Budizm Jack Kerouac tarafından antinatalizm olarak anlaşılmıştır. ⓘ

Hristiyanlık

Marcioncular, görünen dünyanın kaba, zalim, kıskanç, öfkeli bir yarı-tanrı olan Yahve'nin kötü bir yaratımı olduğuna inanıyorlardı. Bu öğretiye göre, insanlar ona karşı çıkmalı, dünyasını terk etmeli, insanları yaratmamalı ve merhametli, yabancı ve uzak olan iyi Tanrı'ya güvenmelidir. ⓘ

Enkratitler doğumun ölüme yol açtığını gözlemlemişlerdir. Ölümü yenmek için insanlar üremeyi bırakmalıdır: "ölüm için taze yem üretmemelidir". ⓘ

Maniheistler, Bogomiller ve Katharlar üremenin ruhu kötü maddeye hapsettiğine inanıyorlardı. Üremeyi, ilahi unsuru maddeye hapseden ve böylece ilahi unsurun acı çekmesine neden olan kötü bir tanrının, demiurgosun ya da Şeytan'ın bir aracı olarak görmüşlerdir. ⓘ

Şakirtler seksin tüm günahların kaynağı olduğuna ve üremenin insanlığın düşmüş halinin bir işareti olduğuna inanırlar. ⓘ

Hippo'lu Augustine şöyle yazmıştır:

Ama bazılarının mırıldandığını biliyorum: Ne diyorlar, bütün insanlar cinsel ilişkiden kaçınırsa, insan ırkı nereden var olacak? Keşke herkes bunu sadece "saf bir yürekten, iyi bir vicdandan ve samimi bir imandan kaynaklanan hayırseverlikle" yapsaydı; Tanrı'nın Şehri çok daha çabuk dolar ve dünyanın sonu hızlanırdı. ⓘ

Nyssa'lı Gregory, hiç kimsenin üremenin çocuk yaratan bir mekanizma olduğu argümanıyla kandırılmaması gerektiği konusunda uyarır ve bekâretlerini koruyarak üremekten kaçınanların "kendileri yüzünden ölümün daha fazla ilerlemesini engelleyerek ölümün iptalini sağladıklarını ve kendilerini yaşam ile ölüm arasında bir tür sınır taşı olarak kurarak ölümün ilerlemesini engellediklerini" belirtir. Søren Kierkegaard, insanın bu dünyaya bir suçla geldiğine, varoluşlarının bir suç olduğuna ve üremenin insan egoizminin doruk noktası olan düşüş olduğuna inanır. Ona göre Hıristiyanlık üremenin önünü kesmek için vardır; bunun anlamı şudur: dur. Erken dönem Hıristiyanlıkta antinatalizm konusu Théophile de Giraud tarafından gündeme getirilmiştir. ⓘ

Hıristiyan İncil'inin Vaiz kitabının 4. bölümünün 2. ve 3. ayetlerinde şöyle bir bölüm yer alır: "[2]Bu nedenle, ölmüş olan ölüleri, hâlâ yaşayan dirilerden daha çok övdüm. [3] Ama hiç var olmamış, güneş altında yapılan kötülükleri görmemiş olan, her ikisinden de iyidir." (New King James Version'dan alınmıştır). ⓘ

Taoizm

Robbert Zandbergen, modern antinatalizmi Taoizm ile karşılaştırarak, her ikisinin de "bilincin gelişimini, insani olmayan bir uyum, istikrar ve sükunet duygusunun damgasını vurduğu, aksi takdirde akışkan ve akıcı bir evrende bir sapma olarak gördüğünü" belirtmektedir. Zandbergen'e göre, antinatalizm ve Taoizm insan bilincini, örneğin daha uyumlu bir yaşam biçimine dönerek düzeltilemeyecek, aksine geri alınması gereken bir şey olarak görmektedir. İnsanlar bilincin barışçıl ve şiddet içermeyen bir şekilde sökülmesi projesiyle görevlendirilmiştir. Taocu bakış açısına göre, bilinç amaca yöneliktir ve bu da Tao'nun kendiliğinden ve bilinçsiz akışına aykırıdır, dolayısıyla insanların Tao'ya dönme zorunluluğu vardır. İnsanlar bunu kendiliğinden yapmak zorundadır ve bu "dışarıdan" (Tao, Cennet veya başka bir şey) getirilemez. Zandbergen, Taoizm ve antinatalizm arasındaki paralelliği daha da netleştirmek için John S. Major ve ark. 2010'dan alıntı yapar:

Buz eridiğinde daha iyidir; hiç donmamış olsaydı ne kadar daha iyi olurdu. ⓘ

Su, şekilsiz aktığı için Tao'nun geleneksel bir temsilidir. Buz, katı insan bilincinde Tao'nun doğal akışının durdurulmasını temsil eder. Taoist bilgeler buzun eriyerek suya dönüşmesi gibi akışa geri dönerler. Ancak insan bilinci hiç ortaya çıkmasaydı daha iyi olurdu. ⓘ

Teodise ve Antropodise

Julio Cabrera, yaratıcı olma meselesini teodise ile ilişkili olarak ele almakta ve iyi bir Tanrı fikrini yaratıcı olarak savunmanın imkânsız olduğu gibi, iyi bir insan fikrini de yaratıcı olarak savunmanın imkânsız olduğunu ileri sürmektedir. Ebeveynlikte, insan ebeveyn ilahi ebeveyni taklit eder, bu anlamda eğitim bir çocuk için "kurtuluş", "doğru yol" arayışının bir biçimi olarak anlaşılabilir. Bununla birlikte, bir insan acı çekmektense hiç acı çekmemenin daha iyi olduğuna karar verebilir ve daha sonra acıdan kurtulma imkanı sunulabilir. Cabrera'ya göre kötülük, varlığın yokluğuyla değil, hayatta olanların acı çekmesi ve ölmesiyle ilişkilidir. Yani, tam tersine, kötülük sadece ve açıkça varlıkla ilişkilidir. ⓘ

Karim Akerma, yaratıcı olarak insanın ahlaki sorunu nedeniyle, teodise için ikiz bir kavram olan antropodiseyi ortaya atar. Ona göre, Yüce Yaratıcı-Tanrı'ya olan inanç azaldıkça, antropodise sorunu daha acil hale gelir. Akerma, etik bir yaşam sürmek isteyenler için acıya neden olmanın bir gerekçelendirmeye ihtiyaç duyduğunu düşünmektedir. İnsan artık ahlaki ilkeleri belirleyen hayali bir varlığa başvurarak meydana gelen acıların sorumluluğundan kurtulamaz. Akerma'ya göre antinatalizm, teodise çabalarının çöküşünün ve antropodise kurma girişimlerinin başarısızlığının bir sonucudur. Ona göre, yeni insanların üretilmesini haklı çıkarabilecek ne bir metafizik ne de bir ahlak teorisi vardır ve bu nedenle teodise gibi antropodise de savunulamaz. ⓘ

Jason Marsh, "kötülük asimetrisi" dediği şey için iyi argümanlar bulamamaktadır; acıların miktarı ve türleri dünyamızın iyi bir Tanrı tarafından yaratılmış bir eylem olmadığına dair güçlü argümanlar sağlar, ancak aynı acılar üreme eyleminin ahlakını etkilemez. ⓘ

Peter Wessel Zapffe

Peter Wessel Zapffe insanları biyolojik bir paradoks olarak görüyordu. Ona göre, bilinç insanlarda aşırı evrimleşmiştir ve bu da bizi diğer hayvanlar gibi normal bir şekilde işlev göremez hale getirmiştir: biliş bize taşıyabileceğimizden fazlasını vermektedir. Kırılganlığımız ve evrendeki önemsizliğimiz bize görünür. Yaşamak istiyoruz ama yine de evrimleşme şeklimiz nedeniyle, üyeleri ölmeye mahkum olduklarının bilincinde olan tek tür biziz. Geçmişi ve geleceği, hem kendi durumumuzu hem de başkalarının durumunu analiz edebiliyor, milyarlarca insanın (ve diğer canlıların) çektiği acıları hayal edebiliyor ve onların acıları için merhamet duyabiliyoruz. Her ikisinden de yoksun bir dünyada adaleti ve anlamı özlüyoruz. Bu da bilinçli bireylerin yaşamlarının trajik olmasını sağlar. Arzularımız var: gerçekliğin tatmin edemediği ruhsal ihtiyaçlar ve türümüz hala varlığını sürdürüyor çünkü bu gerçekliğin gerçekte neyi gerektirdiğine dair farkındalığımızı sınırlıyoruz. İnsanın varoluşu, günlük davranış kalıplarımızda hem bireysel hem de toplumsal olarak gözlemlenebilen karmaşık bir savunma mekanizmaları ağından ibarettir. Zapffe'ye göre, insanlık bu kendini kandırmaya son vermelidir ve bunun doğal sonucu da üremeden kaçınarak yok olması olacaktır. ⓘ

Negatif etik

Julio Cabrera, "olumlayıcı" etiğe, yani varlığı olumlayan etiğe karşıt olarak bir "olumsuz etik" kavramı önermektedir. Üremeyi manipülasyon ve zarar verme, bir insanın tek taraflı ve rıza dışı olarak acı verici, tehlikeli ve ahlaki açıdan engelleyici bir duruma gönderilmesi olarak tanımlar. ⓘ

Cabrera üremeyi ontolojik bir manipülasyon meselesi olarak görmektedir: bir kişinin zararlı bir duruma sokulduğu dünya içi durumların aksine, kişinin kendi varlığı üretilmekte ve kullanılmaktadır. Üreme durumunda, bu eyleme karşı savunma şansı bile yoktur. Cabrera'ya göre: Üremede manipülasyon öncelikle eylemin tek taraflı ve rıza dışı doğasında görülebilir, bu da üremeyi kaçınılmaz olarak asimetrik kılar; ister önceden düşünülmüş ister ihmal ürünü olsun. Her zaman yaratılan insanın değil, diğer insanların çıkarlarıyla (ya da çıkarsızlıklarıyla) bağlantılıdır. Cabrera buna ek olarak, kendi görüşüne göre üreme manipülasyonunun yaratma eyleminin kendisiyle sınırlı olmadığını, ebeveynlerin çocuğun yaşamı üzerinde büyük bir güç kazandığı, kendi tercihlerine göre ve kendi memnuniyetleri için şekillendirilen çocuğun yetiştirilmesi sürecinde de devam ettiğini belirtmektedir. Üremede manipülasyondan kaçınmanın mümkün olmamasına rağmen, üremenin kendisinden kaçınmanın mükemmel bir şekilde mümkün olduğunu ve bu durumda hiçbir ahlaki kuralın ihlal edilmediğini vurgulamaktadır. ⓘ

Cabrera, kişinin üreme yoluyla içine yerleştirildiği durumun, yani insan yaşamının, yapısal olarak olumsuz olduğuna, çünkü kurucu özelliklerinin doğası gereği olumsuz olduğuna inanmaktadır. Cabrera'ya göre bunların en önemlileri şunlardır:

İnsanın doğumla edindiği varlık, ortaya çıktığı andan itibaren sona ermeye başlayan bir varlık anlamında azalmaktadır (ya da "çürümektedir"), tek ve geri döndürülemez bir bozulma ve düşüş yönü izleyerek, birkaç dakika ile yaklaşık yüz yıl arasında herhangi bir anda tamamen sona erebilir.
İnsanlar var oldukları andan itibaren üç tür sürtüşmeden etkilenirler: fiziksel acı (her zaman maruz kaldıkları hastalıklar, kazalar ve doğal felaketler şeklinde); Cesaret kırılması (hafif taedium vitae'den ciddi depresyon biçimlerine kadar, eyleme devam etmek için "irade eksikliği" ya da "ruh hali" ya da "ruh" biçiminde) ve son olarak, diğer insanların saldırılarına maruz kalma (dedikodu ve iftiradan çeşitli ayrımcılık, zulüm ve adaletsizlik biçimlerine kadar), bizim de bizim gibi üç tür sürtüşmeye boyun eğen başkalarına uygulayabileceğimiz saldırılar.
Kendilerini (a) ve (b)'ye karşı savunmak için insanlar, sürekli olarak aktif tutmaları gereken pozitif değerler (etik, estetik, dini, eğlendirici, rekreasyonel ve her türlü insani farkındalığın içerdiği değerler) yaratma mekanizmalarıyla donatılmıştır. İnsan yaşamında ortaya çıkan tüm pozitif değerler reaktif ve palyatiftir; çürüyen yaşama ve onun üç tür sürtünmesine karşı verilen sürekli, endişeli ve belirsiz mücadele tarafından ortaya konurlar. ⓘ

Cabrera bu özelliklerin A-C kümesini "varlığın sonluluğu" olarak adlandırır. Cabrera, dünya çapında çok sayıda insanın varlıklarının terminal yapısına karşı verdikleri bu zorlu mücadeleye dayanamadıkları ve bunun da kendileri ve başkaları için yıkıcı sonuçlara yol açtığı görüşündedir: intiharlar, büyük ya da küçük akıl hastalıkları ya da saldırgan davranışlar. Cabir, yaşamın - insanın kendi erdemleri ve çabaları sayesinde - katlanılabilir ve hatta (ahlaki engel olgusu nedeniyle herkes için olmasa da) çok keyifli olabileceğini kabul etmekte, ancak aynı zamanda, üreme yoluyla onları içine soktuğumuz zor ve baskıcı duruma karşı mücadele ederek yaşamlarını keyifli hale getirmeye çalışsınlar diye birini var etmenin sorunlu olduğunu düşünmektedir. Cabrera'ya göre, mücadelelerinin sonuçları her zaman belirsiz olduğu için onları bu duruma sokmamak daha makul görünmektedir. ⓘ

Cabrera, olumlayıcı etik de dahil olmak üzere etikte, "Minimal Etik Artikülasyon", "MEA" (daha önce İngilizceye "Fundamental Ethical Articulation" ve "FEA" olarak çevrilmiştir) olarak adlandırdığı kapsayıcı bir kavram olduğuna inanmaktadır: diğer insanların çıkarlarını gözetmek, onları manipüle etmemek ve onlara zarar vermemek. Ona göre üreme, MEA'nın açık bir ihlalidir - bu eylem sonucunda birileri manipüle edilir ve zararlı bir duruma sokulur. Ona göre, MEA'da yer alan değerler olumlayıcı etik tarafından geniş ölçüde kabul görmektedir, hatta temelleridir ve radikal bir şekilde yaklaşılırsa üremenin reddedilmesine yol açmalıdır. ⓘ

Cabrera'ya göre, insan yaşamındaki ve dolayısıyla üremedeki en kötü şey, "ahlaki engel" olarak adlandırdığı şeydir: belirli bir anda birine zarar vermeden veya manipüle etmeden dünyada hareket etmenin yapısal imkansızlığı. Bu engel, insan doğasına içkin bir "kötülük" nedeniyle değil, insanın her zaman içinde bulunduğu yapısal durum nedeniyle ortaya çıkar. Bu durumda, çeşitli acılar tarafından köşeye sıkıştırılırız, eylem alanımız sınırlıdır ve farklı çıkarlar çoğu zaman birbiriyle çatışır. Başkalarına saygısızca davranmak için kötü niyetli olmamız gerekmez; hayatta kalmak, projelerimizi sürdürmek ve acıdan kaçmak için bunu yapmak zorunda kalırız. Cabrera ayrıca yaşamın, örneğin ciddi bir hastalığın sonucu olarak, insan yaşamında yaygın olan güçlü fiziksel acı çekme riskiyle ilişkili olduğuna dikkat çekmekte ve bu olasılığın varlığının bile bizi ahlaki açıdan engellediğini ve bu nedenle, ortaya çıkmasının bir sonucu olarak, onurlu ve ahlaki bir işleyiş olasılığını asgari ölçüde bile olsa her an kaybedebileceğimizi savunmaktadır. ⓘ

Kantçı zorunluluk

Julio Cabrera, David Benatar ve Karim Akerma, üremenin Immanuel Kant'ın pratik zorunluluğuna (Kant'a göre bir insan asla bir amaç için sadece bir araç olarak kullanılmamalı, her zaman kendi başına bir amaç olarak ele alınmalıdır) aykırı olduğunu savunmaktadır. Bir insanın ebeveynlerinin ya da diğer insanların iyiliği için yaratılabileceğini, ancak bir insanı kendi iyiliği için yaratmanın imkansız olduğunu ve bu nedenle Kant'ın tavsiyesine uyarak yeni insanlar yaratmamamız gerektiğini savunuyorlar. Heiko Puls, Kant'ın ebeveynlik görevleri ve insan üremesine ilişkin düşüncelerinin, genel olarak, etik açıdan haklı bir antinatalizm için argümanlar anlamına geldiğini savunmaktadır. Ancak Puls'a göre Kant, teleolojisinde bu konumu meta-etik nedenlerle reddetmektedir. ⓘ

Rızanın imkansızlığı

Seana Shiffrin, Gerald Harrison, Julia Tanner ve Asheel Singh, üremenin, dünyaya getirilecek insandan rıza almanın imkânsızlığı nedeniyle ahlaki açıdan sorunlu olduğunu savunmaktadır. ⓘ

Shiffrin, kendisine göre üreme için varsayımsal rızaya sahip olma gerekçesini bir sorun haline getiren dört faktör sıralamaktadır:

Eylemin gerçekleştirilmemesi halinde büyük bir zarar söz konusu değildir;
eylem gerçekleştirilirse, yaratılan kişinin uğrayacağı zararlar çok ağır olabilir;
Kişi, dayatılan koşuldan çok yüksek bir maliyet olmadan kaçamaz (intihar genellikle fiziksel, duygusal ve ahlaki açıdan dayanılmaz bir seçenektir);
varsayımsal rıza prosedürü, dayatılan koşulu taşıyacak olan kişinin değerlerine dayanmamaktadır. ⓘ

Gerald Harrison ve Julia Tanner, bir kişiyi eylemimizle önemli ölçüde etkilemek istediğimizde ve rızasını almak mümkün olmadığında, varsayılanın böyle bir eylemde bulunmamak olması gerektiğini savunmaktadır. Onlara göre bunun istisnası, bir kişinin daha fazla zarar görmesini engellemek istediğimiz eylemlerdir (örneğin, düşen bir piyanonun önünden birini itmek gibi). Ancak, onlara göre, bu tür eylemler kesinlikle üremeyi içermez, çünkü bu eylemi gerçekleştirmeden önce bir kişi mevcut değildir. ⓘ

Asheel Singh, antinatalizmi doğru bir görüş olarak kabul etmek için kişinin varlığa gelmenin her zaman genel bir zarar olduğunu düşünmek zorunda olmadığını vurgulamaktadır. Ona göre, başkalarına rızaları olmaksızın ciddi, önlenebilir zararlar vermenin ahlaki bir hak olmadığını düşünmek yeterlidir. ⓘ

Chip Smith ve Max Freiheit, üremenin sağ kanat liberteryenlerin saldırmazlık ilkesine aykırı olduğunu, buna göre diğer insanlara karşı rıza dışı eylemlerde bulunulmaması gerektiğini savunmaktadır. ⓘ

Bir zarar olarak ölüm

Marc Larock "yoksunlukçuluk" olarak adlandırdığı bir görüş ortaya koymaktadır. Bu görüşe göre:

Her kişinin yeni bir tatmin edici tercih edinme konusunda çıkarı vardır.
Bir kişi yeni bir tatmin edici tercihten mahrum bırakıldığında, bu durum bir çıkarı ihlal eder ve dolayısıyla zarara neden olur. ⓘ

Larock, bir kişinin sonsuz sayıda yeni tatmin edici tercihten mahrum bırakılması halinde sonsuz sayıda zarara uğrayacağını ve bu tür bir mahrumiyetin üremenin yol açtığı ölüm olduğunu savunmaktadır. ⓘ

Hepimiz rızamız olmadan varlığa getiriliriz ve hayatımız boyunca çok sayıda malla tanışırız. Ne yazık ki, her birimizin hayatımız boyunca sahip olacağı mal miktarının bir sınırı vardır. Sonunda her birimiz öleceğiz ve daha fazla mala sahip olma ihtimalimiz kalıcı olarak ortadan kalkacak. Bu şekilde bakıldığında varoluş acımasız bir şaka gibi görünmektedir. ⓘ

Larock, ölümün aynı zamanda bizim için sonsuz derecede büyük bir fayda olduğunu, çünkü bizi sonsuz sayıda yeni hüsrana uğramış tercihlerden koruduğunu belirterek görüşünü etkisiz hale getirmenin doğru olmadığına inanmaktadır. Mary ve Tom adında iki kişinin olduğu bir düşünce deneyi önerir. İlk kişi, Mary, dejeneratif bir hastalığın neden olduğu komplikasyonlar sonucunda kırk yaşında ölür. Mary, komplikasyonlar olmasaydı bir süre daha yaşayacaktı, ancak hayatında sadece kötü şeyler yaşayacaktı, iyi şeyler değil. İkinci kişi, Tom, aynı yaşta aynı hastalıktan ölür, ancak onun durumunda hastalık öyle bir gelişme aşamasındadır ki vücudu artık işlevini yerine getiremeyecektir. Larock'a göre, Tom'un durumunda olduğu gibi, birinin hayatından iyi şeyler çıkarmaya devam etmenin imkansızlığıyla karşılaşması kötüdür; eğer biri yeterince uzun yaşarsa herkesin hayatı böyle bir noktaya varır ve sezgilerimiz bize bunun genel olarak iyi ya da hatta nötr olduğunu söylemez. Bu nedenle, ölümün de sonsuz büyük bir fayda olduğu görüşünü reddetmeliyiz: çünkü Tom'un şanssız olduğunu düşünüyoruz. Mary'nin durumunda, sezgilerimiz bize onun talihsizliğinin Tom'un talihsizliği kadar büyük olmadığını söyler. Ölümün onu kötü şeyler yaşama ihtimalinden kurtarmış olması onun talihsizliğini azaltmaktadır. Tom'un durumunda aynı sezgiye sahip değiliz. Onun için kötü ya da iyi bir gelecek fiziksel olarak mümkün değildi. Larock, gelecekteki iyi şeyleri deneyimlemenin imkansızlığı bize bir zarar gibi görünürken, gelecekteki kötü şeyleri deneyimlemenin mantıksal bir olasılığının olmamasının bizim için telafi edici bir fayda gibi görünmediğini düşünmektedir. Eğer öyle olsaydı, Tom'un herhangi bir talihsizlik yaşamadığını kabul etmekte garip bir şey olmazdı. Ama o da tıpkı Mary gibi bir talihsizlik kurbanıdır. Ancak Mary'nin talihsizliği o kadar büyük görünmemektedir çünkü ölümü büyük acıları engellemektedir. Larock, çoğu insanın her iki vakayı da bu şekilde göreceği görüşündedir. Bu sonucun, ölümün getirdiği zararlar ve faydalar arasında bir asimetri olduğunu kabul etmemize yol açması beklenir. ⓘ

Larock görüşünü şu şekilde özetlemektedir:

Dünyamızdaki her ahlaki hastanın varlığı, kaba bir ahlaki yanlış hesaplamaya dayanmaktadır. Gördüğüm kadarıyla, yaratmama bu hatayı düzeltmenin en iyi yoludur. ⓘ

Negatif faydacılık

Negatif faydacılık, acıyı en aza indirmenin mutluluğu en üst düzeye çıkarmaktan daha büyük ahlaki öneme sahip olduğunu savunur. ⓘ

Hermann Vetter, Jan Narveson'un varsayımlarına katılmaktadır:

Hayatı boyunca çok mutlu olacağından emin olsak bile bir çocuk üretmek için ahlaki bir zorunluluk yoktur.
Mutsuz olacağı öngörülebiliyorsa çocuk yapmamak için ahlaki bir yükümlülük vardır.

Ancak Narveson'un vardığı sonuca katılmamaktadır:

Genel olarak - çocuğun ne mutsuz olacağı ne de başkalarına zarar vereceği öngörülebiliyorsa - çocuk sahibi olmak ya da olmamak gibi bir görev yoktur. ⓘ

Bunun yerine, aşağıdaki karar-teorik matrisi sunmaktadır:

	Çocuk az ya da çok mutlu olacaktır	Çocuk az ya da çok mutsuz olacaktır ⓘ
Çocuğu üretin	Yerine getirilen veya ihlal edilen görev yok	İhlal edilen görev
Çocuğu üretmeyin	Yerine getirilen veya ihlal edilen görev yok	Görev yerine getirildi

Buradan yola çıkarak insan yaratmamamız gerektiği sonucuna varıyor:

"Çocuğu üretme" eyleminin "çocuğu üret" eylemine baskın olduğu hemen görülür çünkü bir durumda diğer eylemle eşit derecede iyi sonuçlara, diğer durumda ise daha iyi sonuçlara sahiptir. Dolayısıyla, çocuğun az ya da çok mutsuz olma olasılığını kesin olarak dışlayamadığımız sürece diğer eyleme tercih edilmelidir; ve bunu asla yapamayız. Dolayısıyla, (3) yerine daha geniş kapsamlı bir sonuca sahibiz: (3') Her durumda, çocuk yapmamak ahlaki açıdan tercih edilir. ⓘ

Karim Akerma, faydacılığın en az metafizik varsayım gerektirdiğini ve bu nedenle en ikna edici etik teori olduğunu savunmaktadır. Negatif faydacılığın doğru olduğuna inanmaktadır çünkü hayattaki iyi şeyler kötü şeyleri telafi etmez; her şeyden önce, en iyi şeyler, örneğin korkunç acı deneyimleri, yaralıların, hastaların veya ölenlerin ıstırapları gibi en kötü şeyleri telafi etmez. Ona göre, insanları mutlu etmek için ne yapacağımızı da nadiren biliyoruz, ancak insanların acı çekmemesi için ne yapacağımızı biliyoruz: yaratılmamış olmaları yeterli. Akerma için etikte önemli olan, en az acı çeken insanlar (nihayetinde hiç kimse) için çabalamaktır, ona göre ölçülemez acılar pahasına gerçekleşen en mutlu insanlar için çabalamak değil. ⓘ

Miguel Steiner, antinatalizmin birbirine yakın iki bakış açısıyla gerekçelendirildiğine inanmaktadır:

kişisel - hiç kimse çocuğunun kaderini tahmin edemez, ancak genellikle travmatik olan korkunç acı ve ölüm şeklinde çok sayıda tehlikeye maruz kaldıkları bilinmektedir,
demografik - çeşitli sorun türlerinin (örneğin açlık, hastalık, şiddet) kurbanlarının sayısının nüfusun büyüklüğüne bağlı olarak arttığı veya azaldığı bağlantılı olarak acının demografik bir boyutu vardır.

Kötülük kavramımızın acı çekme deneyimimizden kaynaklandığını savunur: acı çekme olasılığı olmadan kötülük olmaz. Sonuç olarak, nüfus ne kadar az olursa, dünyada o kadar az kötülük olur. Ona göre, etik bir bakış açısıyla, çabalamamız gereken şey budur: kötülüğün - yani acının - gerçekleştiği alanı daraltmak ve bu alanı üreme yoluyla genişletmek. ⓘ

Omelas'tan uzaklaşmak

Bruno Contestabile ve Sam Woolfe, Ursula K. Le Guin'in The Ones Who Walk Away from Omelas adlı öyküsünden alıntı yapıyor. Bu öyküde, ütopik Omelas şehrinin varlığı ve sakinlerinin iyi talihi, izole bir yerde işkence gören ve yardım edilemeyen bir çocuğun çektiği acıya bağlıdır. Çoğunluk bu durumu kabullenir ve şehirde kalır, ancak bunu kabul etmeyenler, buna katılmak istemeyenler vardır ve bu nedenle "Omelas'tan uzaklaşırlar". Contestabile ve Woolfe burada bir paralellik kuruyor: Omelas'ın var olabilmesi için çocuğa işkence edilmesi gerekiyor ve aynı şekilde dünyamızın varlığı da masum birinin sürekli zarar görmesiyle ilgili. Contestabile ve Woolfe'a göre, antinatalistler sadece "Omelas'tan uzaklaşanlar", böyle bir dünyayı kabul etmeyenler ve devamını onaylamayanlar olarak görülebilir. Contestabile şu soruyu sorar: Tüm mutluluklar tek bir kişinin bile çektiği aşırı acıyı telafi edebilir mi? Evrensel uyumun ölümüne işkence gören bir çocuğun gözyaşlarına değip değmeyeceği sorusu daha önce Fyodor Dostoyevski'nin Karamazov Kardeşler'inde ortaya çıkmıştı ve Irina Uriupina bu konuyu antinatalizm bağlamında yazmıştı. ⓘ

David Benatar'ın argümanları

İyi ve kötü şeyler arasındaki asimetri

David Benatar, zevk ve acı gibi iyi ve kötü şeyler arasında çok önemli bir asimetri olduğunu savunuyor:

Acının varlığı kötüdür;
hazzın varlığı iyidir;
Acının yokluğu iyidir, bu iyilikten kimse zevk almasa bile;
Hazzın yokluğu, bu yokluğun bir yoksunluk olduğu biri olmadığı sürece kötü değildir. ⓘ

Senaryo A (X vardır)	Senaryo B (X hiç var olmadı) ⓘ
1. Ağrı varlığı (Kötü)	3. Ağrı yokluğu (İyi)
2. Hazzın varlığı (İyi)	4. Zevk yokluğu (Fena değil)

Üreme ile ilgili olarak, varoluşa gelmenin hem iyi hem de kötü deneyimler, acı ve haz yarattığını, oysa varoluşa gelmemenin ne acı ne de haz yarattığını ileri sürer. Acının yokluğu iyidir, hazzın yokluğu ise kötü değildir. Bu nedenle, etik seçim yaratmama lehine tartılır. ⓘ

Benatar yukarıdaki asimetriyi, oldukça makul olduğunu düşündüğü diğer dört asimetriyi kullanarak açıklamaktadır:

Üreme görevlerinin asimetrisi: mutsuz insanlar yaratmamak için ahlaki bir yükümlülüğümüz vardır ve mutlu insanlar yaratmak için ahlaki bir yükümlülüğümüz yoktur. Mutsuz insanlar yaratmamak gibi ahlaki bir yükümlülüğümüz olduğunu düşünmemizin nedeni, bu acının varlığının (acı çekenler için) kötü, yokluğunun ise (acının yokluğundan zevk alacak kimse olmasa da) iyi olmasıdır. Buna karşılık, mutlu insanlar yaratmak için ahlaki bir yükümlülük olmadığını düşünmemizin nedeni, onların hazzı onlar için iyi olsa da, var olmadıklarında hazzın yokluğunun kötü olmayacağıdır, çünkü bu iyiden mahrum kalacak kimse olmayacaktır.
Potansiyel yararlılık asimetrisi: Potansiyel bir çocuğu yaratmaya karar vermemizin bir nedeni olarak onun çıkarlarından bahsetmek gariptir ve potansiyel bir çocuğu yaratmamaya karar vermemizin bir nedeni olarak onun çıkarlarından bahsetmek garip değildir. Çocuğun mutlu olması, onu yaratmak için ahlaki açıdan önemli bir neden değildir. Buna karşın, çocuğun mutsuz olma ihtimali onu yaratmamak için önemli bir ahlaki nedendir. Eğer hazzın yokluğu, yokluğunu deneyimleyecek biri olmasa bile kötü bir şey olsaydı, o zaman bir çocuk yaratmak ve mümkün olduğunca çok çocuk yaratmak için önemli bir ahlaki nedenimiz olurdu. Ve eğer acının yokluğunun, bu iyiliği deneyimleyecek biri olmasa bile iyi olduğu bir durum söz konusu olmasaydı, o zaman çocuk yaratmamak için önemli bir ahlaki nedenimiz olmazdı.
Geriye dönük yararlılık asimetrisi: Bir gün, varlığı bizim kararımıza bağlı olan bir kişi için, onu yarattığımız için pişmanlık duyabiliriz - bir kişi mutsuz olabilir ve acısının varlığı kötü bir şey olabilir. Ancak varlığı bizim kararımıza bağlı olan bir kişi için, onu yaratmadığımız için asla pişmanlık duymayacağız - bir kişi mutluluktan mahrum kalmayacaktır, çünkü asla var olmayacaktır ve mutluluğun yokluğu kötü olmayacaktır, çünkü bu iyilikten mahrum kalacak kimse olmayacaktır.
Uzakta acı çeken ve mutlu insanların yokluğunun asimetrisi: bir yerlerde insanların var olması ve acı çekmesi gerçeğinden üzüntü duyarız ve mutlu insanların olduğu bir yerde insanların var olmaması gerçeğinden üzüntü duymayız. Bir yerlerde insanların var olduğunu ve acı çektiğini bildiğimizde merhamet hissederiz. Issız bir adada veya gezegende insanların var olmamış ve acı çekmemiş olması iyi bir şeydir. Çünkü acının yokluğu, bu iyiliği deneyimleyen biri olmasa bile iyidir. Öte yandan, ıssız bir adada ya da gezegende insanların var olmamış olması ve mutlu olmamaları bizi üzmez. Çünkü hazzın yokluğu ancak bu hazdan mahrum kalacak birileri var olduğunda kötüdür. ⓘ

Torunların yaşadığı acılar

Benatar'a göre, bir çocuk yaratarak sadece bu çocuğun çektiği acılardan sorumlu olmakla kalmayız, aynı zamanda bu çocuğun diğer çocuklarının çektiği acılardan da sorumlu olabiliriz. ⓘ

Her çiftin üç çocuğu olduğunu varsayarsak, orijinal bir çiftin on nesil boyunca toplam soyu 88.572 kişiye ulaşır. Bu da çok fazla anlamsız ve önlenebilir acı anlamına gelmektedir. Elbette tüm sorumluluk orijinal çifte ait değildir, çünkü her yeni nesil bu soyu devam ettirip ettirmeme seçimiyle karşı karşıyadır. Yine de, sonraki nesiller için bir miktar sorumluluk taşırlar. Eğer kişi çocuk sahibi olmaktan vazgeçmezse, torunlarının da bunu yapmasını beklemek güçtür. ⓘ

Üremenin sonuçları

Benatar, insanların yaratılmasının nereye götürdüğünü gösteren istatistiklerden bahsediyor. Tahminlere göre:

Son 1.000 yılda on beş milyondan fazla insanın doğal afetler nedeniyle öldüğü düşünülmektedir,
her gün yaklaşık 20.000 kişi açlıktan ölmektedir,
tahminen 840 milyon insan açlık ve yetersiz beslenmeden muzdariptir,
541 ve 1912 yılları arasında 102 milyondan fazla insanın vebaya yenik düştüğü tahmin edilmektedir,
1918 grip salgınında 50 milyon insan öldü,
her yıl yaklaşık 11 milyon insan bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hayatını kaybetmektedir,
kötü huylu neoplazmlar her yıl 7 milyondan fazla can almaktadır,
her yıl yaklaşık 3,5 milyon insan kazalarda hayatını kaybetmektedir,
2001 yılında yaklaşık 56,5 milyon insan ölmüştür, bu da dakikada 107'den fazla insan anlamına gelmektedir,
Yirminci yüzyıldan önce 133 milyondan fazla insan toplu katliamlarda öldürülmüştür,
Yirminci yüzyılın ilk 88 yılında 170 milyon (ve muhtemelen 360 milyon kadar) insan vurularak, dövülerek, işkence edilerek, bıçaklanarak, yakılarak, aç bırakılarak, dondurularak, ezilerek veya çalıştırılarak öldürüldü; diri diri gömüldü, boğuldu, asıldı, bombalandı veya hükümetlerin silahsız, çaresiz vatandaşları ve yabancıları ölüme mahkum ettiği sayısız yollardan herhangi biriyle öldürüldü,
on altıncı yüzyılda 1,6 milyon, on yedinci yüzyılda 6,1 milyon, on sekizinci yüzyılda 7 milyon, on dokuzuncu yüzyılda 19,4 milyon ve yirminci yüzyılda 109,7 milyon çatışmaya bağlı ölüm gerçekleşmiştir,
Savaş kaynaklı yaralanmalar 2000 yılında 310.000 kişinin ölümüne yol açmıştır,
her yıl yaklaşık 40 milyon çocuk kötü muamele görmektedir,
Şu anda yaşayan 100 milyondan fazla kadın ve kız çocuğu genital mutilasyona maruz kalmıştır,
2000 yılında 815.000 kişinin intihar ettiği düşünülmektedir; 2016 yılında Uluslararası İntiharı Önleme Derneği her 40 saniyede bir kişinin, yani yılda 800.000'den fazla kişinin intihar ettiğini tahmin etmektedir. ⓘ

İnsan Düşmanlığı

Benatar, var olacak insanlar için duyulan endişeye dayanan filantropik argümanlara ek olarak, antinatalizme giden bir diğer yolun da misantropik argüman olduğunu ileri sürmektedir ve bu argümanı şu şekilde özetleyebilmektedir:

Anti-natalizme giden bir başka yol da benim "misantropik" argüman olarak adlandırdığım argümandır. Bu argümana göre insanlar, milyarlarca diğer insanın ve insan olmayan hayvanın acı çekmesinden ve ölümünden sorumlu olan son derece kusurlu ve yıkıcı bir türdür. Bu düzeyde bir yıkıma başka bir tür neden olsaydı, o türün yeni üyelerinin ortaya çıkmamasını hızla tavsiye ederdik. ⓘ

İnsan dışı hayvanlara verilen zarar

David Benatar, Gunter Bleibohm, Gerald Harrison, Julia Tanner ve Patricia MacCormack, insanlar tarafından diğer duyarlı varlıklara verilen zarara dikkat çekmektedir. Her yıl milyarlarca insan dışı hayvanın türümüz tarafından hayvansal ürünlerin üretimi, deneyler ve deneylerden sonra (artık ihtiyaç duyulmadığında), yaşam alanlarının yok edilmesi veya diğer çevresel zararlar ve sadist zevkler için istismar edildiğini ve katledildiğini söylerler. Onlara verdiğimiz zararın ahlak dışı olduğu konusunda hayvan hakları düşünürleriyle hemfikir olma eğilimindedirler. İnsan türünü gezegendeki en yıkıcı tür olarak görürler ve yeni insanlar olmadan, yeni insanların diğer hissedebilen varlıklara zarar vermeyeceğini savunurlar. ⓘ

Bazı antinatalistler aynı zamanda ahlaki nedenlerle vejetaryen veya vegandır ve bu görüşlerin ortak bir paydaya sahip olarak birbirini tamamlaması gerektiğini varsayarlar: diğer hissedebilen varlıklara zarar vermemek. Bu tutum Maniheizm ve Katharizm'de zaten mevcuttu. Katharlar "öldürmeyeceksin" emrini diğer memeliler ve kuşlarla da ilgili olarak yorumlamışlardır. Onların etinin, süt ürünlerinin ve yumurtalarının yenmemesi tavsiye edilmiştir. ⓘ

Çevresel etki

Gönüllü İnsan Yok Oluşu Hareketi gönüllüleri Stop Having Kids ve Patricia MacCormack, insan faaliyetlerinin çevresel bozulmanın birincil nedeni olduğunu ve bu nedenle üremeden kaçınmanın ve nihai insan yok oluşuna izin vermenin gezegenin ve insan olmayan sakinlerinin gelişmesi için en iyi alternatif olduğunu savunuyor. Stop Having Kids grubuna göre: "İnsanların sonu insan dünyasının sonudur, genel olarak dünyanın sonu değil." ⓘ

Evlat edinme, insanlara ve diğer hayvanlara yardım

Herman Vetter, Théophile de Giraud, Travis N. Rieder, Tina Rulli, Karim Akerma ve Julio Cabrera, ahlaki açıdan sorunlu olan üreme eylemine girişmek yerine, halihazırda var olan çocukları evlat edinerek iyilik yapılabileceğini savunuyor. De Giraud, dünya genelinde bakıma muhtaç milyonlarca çocuğun mevcut olduğunu vurgulamaktadır. Stuart Rachels ve David Benatar, halihazırda çok sayıda insanın yoksulluk içinde yaşadığı bir durumda, üremeyi durdurmamız ve kendi çocuklarımızı yetiştirmek için kullanacağımız bu kaynakları yoksullara aktarmamız gerektiğini savunmaktadır. Patricia MacCormack, üremeden vazgeçmenin ve insan neslinin tükenmesi için çabalamanın, insanlara ve diğer hayvanlara, yani zaten burada olanlara bakmayı mümkün kılabileceğine işaret ediyor. ⓘ

Gerçekçilik

Bazı antinatalistler çoğu insanın gerçekliği doğru değerlendiremediğine ve bunun da çocuk sahibi olma arzusunu etkilediğine inanmaktadır. ⓘ

Peter Wessel Zapffe, yaşam ve dünya hakkındaki bilincimizi kısıtlamak için bilinçli ya da bilinçsiz olarak kullandığımız dört baskıcı mekanizma tanımlar:

İzolasyon: Varoluşumuzun hoş olmayan gerçekleriyle ilişkili tüm olumsuz düşünce ve duyguları kendi bilincimizden ve başkalarının bilincinden keyfi olarak uzaklaştırmak. Günlük yaşamda bu durum, özellikle çocukların yanında, başka mekanizmaları öğrenmeden önce onlara dünyadan ve hayatta onları nelerin beklediğinden korkmayı aşılamaktan kaçınmak için belirli konularda sessiz kalmaya yönelik zımni bir anlaşma olarak ortaya çıkar.
Demirleme: Ebeveynler, ev, sokak, okul, Tanrı, kilise, devlet, ahlak, kader, yaşam yasası, insanlar, gelecek, maddi mal birikimi veya otorite gibi gerçekliğe bağlanmamızı sağlamak için kişisel değerlerin yaratılması ve kullanılması. Bu, savunmacı bir yapı oluşturmak, "bilincin sıvı dalgası içindeki noktaların sabitlenmesi veya etrafına duvarlar inşa edilmesi" ve yapıyı tehditlere karşı savunmak olarak nitelendirilebilir.
dikkat dağıtma: zararlı veya nahoş olduğunu düşündüğümüz durum ve fikirlerden kaçmak için odağı yeni izlenimlere kaydırmak.
yüceltme: genellikle katharsis amacıyla estetik bir yüzleşme yoluyla hayatın trajik kısımlarını yaratıcı veya değerli bir şeye yeniden odaklamak. Kendimize ve başkalarına gerçek etkilerinden bir kaçış sağlamak için hayatın hayali, dramatik, kahramanca, lirik veya komik yönlerine odaklanırız. ⓘ

Zapffe'ye göre, depresif bozukluklar genellikle "daha derin, daha dolaysız bir yaşam duygusundan gelen mesajlar, bir düşünce güler yüzlülüğünün acı meyveleridir". Bazı çalışmalar bunu doğruluyor gibi görünmektedir: depresif gerçekçilik olgusundan bahsedilmekte ve hem Colin Feltham hem de John Pollard bunun olası sonuçlarından biri olarak antinatalizm hakkında yazmaktadır. ⓘ

David Benatar çok sayıda araştırmaya atıfta bulunarak psikologlar tarafından tanımlanan ve ona göre yaşam kalitemizle ilgili öz değerlendirmelerimizin güvenilmez olmasından sorumlu olan üç olguyu listelemektedir:

İyimserlik eğilimi (ya da Pollyanna ilkesi) - geçmiş, şimdiki ve gelecekteki yaşamlarımıza dair olumlu anlamda çarpıtılmış bir resme sahibiz.
Adaptasyon (ya da uyum veya alışkanlık) - olumsuz durumlara adapte olur ve beklentilerimizi buna göre ayarlarız.
Karşılaştırma - yaşamlarımızın kalitesine ilişkin öz değerlendirmelerimiz için, yaşamlarımızın nasıl gittiğinden daha önemlisi, başkalarının yaşamlarıyla karşılaştırıldığında nasıl gittiğidir. Bunun etkilerinden biri, yaşamın herkesi etkileyen olumsuz yönlerinin kendi refahımızı değerlendirirken dikkate alınmamasıdır. Ayrıca kendimizi daha iyi durumda olanlardan ziyade daha kötü durumda olanlarla kıyaslama olasılığımız daha yüksektir. ⓘ

Benatar şu sonuca varıyor:

Yukarıdaki psikolojik olgular evrimsel bir perspektiften bakıldığında şaşırtıcı değildir. İntihara karşı ve üreme lehine militanlık yaparlar. Eğer hayatlarımız hala iddia ettiğim kadar kötü olsaydı ve insanlar hayatlarının bu gerçek niteliğini görmeye eğilimli olsalardı, kendilerini öldürmeye ya da en azından daha fazla böyle hayatlar üretmemeye çok daha meyilli olabilirlerdi. O halde kötümserlik doğal olarak seçilmeme eğilimindedir. ⓘ

Thomas Ligotti, Zapffe'nin felsefesi ile terör yönetimi teorisi arasındaki benzerliğe dikkat çekmektedir. Terör yönetimi teorisi, insanların hayatta kalmak için gerekli olanın ötesinde, sembolik düşünme, kapsamlı özbilinç ve kendilerini varoluşlarının sonluluğunun farkında olan geçici varlıklar olarak algılamayı içeren benzersiz bilişsel yeteneklerle donatıldığını savunur. Ölümün kaçınılmazlığına dair farkındalığımızla birlikte yaşama arzusu içimizdeki dehşeti tetikler. Bu korkuya karşı çıkmak birincil motivasyonlarımız arasındadır. Bundan kaçmak için, sembolik veya gerçek ölümsüzlüğümüzü sağlamak, anlamlı bir evrenin değerli üyeleri gibi hissetmek ve kendimizi yakın dış tehditlerden korumaya odaklanmak için etrafımızda savunma yapıları inşa ederiz. ⓘ

Kürtaj

Antinatalizm, kürtajın ahlakiliği konusunda belirli bir pozisyona yol açabilir. ⓘ

David Benatar'a göre, bir fetüs bilinçli hale geldiğinde ahlaki anlamda var olur ve o zamana kadar kürtaj ahlaki, hamileliğin devamı ise ahlak dışıdır. Benatar, EEG beyin çalışmalarına ve fetüsün ağrı algısı üzerine yapılan çalışmalara atıfta bulunarak, fetal bilincin hamileliğin yirmi sekiz ila otuzuncu haftalarından daha erken ortaya çıkmadığını ve bundan önce ağrı hissedemediğini belirtmektedir. Royal College of Obstetricians and Gynaecologists'in 2010 tarihli bir raporu da fetüsün hamileliğin yirmi dördüncü haftasından önce bilinç kazanamayacağını ve görünüşe göre rahimde hiçbir zaman kazanamayacağını göstermiş ve "24. haftadan sonra bile hamileliğin sonlandırılmasından önce fetal analjezi ihtiyacının değerlendirilmesinde net bir fayda görülmediğini" belirtmiştir. Bu raporun ikinci trimesterden sonra fetüsün bilinçli olduğuna ilişkin bazı varsayımları eleştirilmiştir. Benzer bir şekilde Karim Akerma da tartışmaktadır. Zihinsel özelliklere sahip olmayan organizmalar ile zihinsel özelliklere sahip canlı varlıklar arasında ayrım yapmaktadır. Zihinselci görüş olarak adlandırdığı görüşüne göre, bir organizma (veya başka bir varlık) ilk kez basit bir bilinç biçimi ürettiğinde canlı bir varlık var olmaya başlar. ⓘ

Julio Cabrera, kürtajın ahlaki sorununun üremenin engellenmesi sorunundan tamamen farklı olduğuna inanmaktadır, çünkü kürtaj durumunda artık bir varlık olmayan değil, zaten var olan bir varlık söz konusudur - ilgili tarafların en çaresiz ve savunmasız olanı, bir gün karar verme özerkliğine sahip olabilir ve biz onlar adına karar veremeyiz. Cabrera'nın negatif etiği açısından bakıldığında kürtaj, üreme ile benzer nedenlerden dolayı ahlak dışıdır. Cabrera'ya göre, kürtajın ahlaki açıdan haklı olduğu istisnai durumlar, fetüsün geri dönüşü olmayan hastalık durumlarıdır (ya da Amerikan fethi veya Nazizm gibi bazı ciddi "sosyal hastalıklar"), ona göre bu gibi durumlarda açıkça doğmamış olanı düşünürüz, sadece kendi çıkarlarımızı değil. Cabrera ayrıca, belirli koşullar altında etik olmayan eylemlerde bulunmanın meşru ve anlaşılabilir olduğuna inanmaktadır; örneğin, annenin hayatı risk altında olduğunda veya hamilelik tecavüz sonucu gerçekleştiğinde kürtaj meşru ve anlaşılabilirdir - bu gibi durumlarda katı bir ilkeciliğe kapılmadan duyarlı olmak gerekir. ⓘ

İnsan olmayan hayvanların üremesi

Bazı antinatalistler hayvanların üremesini ahlaki açıdan kötü olarak kabul ederken, bazıları da kısırlaştırmayı onların durumunda ahlaki açıdan iyi olarak görmektedir. Karim Akerma, hayvanları da kapsayan antinatalizmi evrensel antinatalizm olarak tanımlamakta ve kendisi de böyle bir pozisyonu benimsemektedir:

Hayvanları kısırlaştırarak onları içgüdülerinin kölesi olmaktan ve giderek daha fazla tutsak hayvanı doğma, parazit kapma, yaşlanma, hastalanma ve ölme; yeme ve yenme döngüsüne sokmaktan kurtarabiliriz. ⓘ

David Benatar, asimetrinin tüm hissedebilen varlıklar için geçerli olduğunu vurguluyor ve insanların kaç hayvan olacağına karar vermede rol oynadığını belirtiyor: insanlar diğer hayvan türlerini üretiyor ve diğer hayvan türlerini kısırlaştırabiliyor. ⓘ

Magnus Vinding, vahşi hayvanların doğal ortamlarındaki yaşamlarının genellikle çok kötü olduğunu savunuyor. Yetişkinliğe erişmeden ölme, açlık, hastalık, parazitlik, çocuk öldürme, avlanma ve canlı canlı yenme gibi olgulara dikkat çekiyor. Vahşi doğada hayvan yaşamının neye benzediğine dair araştırmalardan alıntı yapıyor. Sekiz erkek aslan yavrusundan biri yetişkinliğe kadar hayatta kalabiliyor. Diğerleri açlık, hastalık ve genellikle diğer aslanların diş ve pençelerinin kurbanı olarak ölüyor. Yetişkinliğe ulaşmak balıklar için çok daha nadirdir. Yüz erkek chinook somonundan sadece biri yetişkinliğe ulaşabilmektedir. Vinding, insan yaşamı ve insan çocuklarının hayatta kalması bu şekilde olsaydı, mevcut insani değerlerin üremeye izin vermeyeceği görüşündedir; ancak içgüdüleri tarafından yönlendirilen hayvanlar söz konusu olduğunda bu mümkün değildir. Üremenin her zaman ahlaki açıdan kötü olduğunu kabul etmese bile, vahşi yaşamda üremenin ahlaki açıdan kötü ve önlenmesi gereken bir şey olarak kabul edilmesi gerektiği görüşündedir (en azından teoride, pratikte olması gerekmez). Türcülüğü reddedersek müdahale etmemenin savunulamayacağını ve doğada olanın doğada olması gereken olduğunu belirten gerekçesiz dogmayı reddetmemiz gerektiğini savunur. ⓘ

Doğada meydana gelen acıları sahte bir şekilde rasyonalize etmemize ve doğanın dehşetinin kurbanlarını sırf bu gerçeklik bizim uygun ahlaki teorilerimize uymuyor diye unutmamıza izin veremeyiz; bu teoriler nihayetinde anlaşılmaz derecede kötü bir gerçeklik karşısında kendimizi tutarlı ve iyi hissetmemize hizmet eder. ⓘ

Yapay zekanın yaratılması

Thomas Metzinger, Sander Beckers ve Bartłomiej Chomański, evrendeki acı miktarını önemli ölçüde artırabileceği için yapay zeka yaratmaya çalışmaya karşı çıkmaktadır. ⓘ

Evrim yüceltilmesi gereken bir şey değildir. Gezegenimizdeki biyolojik evrime bakmanın sayısız yolundan biri, daha önce hiç olmayan bir yerde genişleyen bir acı ve karmaşa okyanusu yaratan bir süreçtir. Sadece bireysel bilinçli öznelerin basit sayısı değil, aynı zamanda onların fenomenal durum-uzaylarının boyutsallığı da sürekli arttığından, bu okyanus da derinleşmektedir. Benim için bu aynı zamanda yapay bilinç yaratmaya karşı güçlü bir argüman: Burada gerçekte neler olup bittiğini gerçekten anlamadan önce bu korkunç karmaşaya katkıda bulunmamalıyız. ⓘ

Eleştiri

Antinatalizme yönelik eleştiriler, insanların var olmasında olumlu bir değer görenlerden gelmektedir. David Wasserman, David Benatar'ın asimetri argümanını ve rıza argümanını eleştirmiştir. Phil Torres, tüm insanlığın antinatalizmi benimsemesinin sonucunun mutlaka yok oluş olmayacağını savunmaktadır: güvenli ve etkili yaşam uzatma teknolojileri kullanılabilir hale gelirse, insanlar üremeyi durdurabilir, ancak yine de evren yaşanabilir kaldığı sürece hayatta kalabilirler. Psikolog Geoffrey Miller, "insan refahı üzerine yapılan tüm araştırmaların, kültürler arasında neredeyse herkesin mutluluk konusunda nötrün oldukça üzerinde olduğunu gösterdiğini" savunmuştur. Benatar, yaşamın acıların egemenliğinde olduğu konusunda ampirik olarak yanılıyor." Helenistik filozof Massimo Pigliucci, David Benatar'ın hazzın doğuştan gelen tek gerçek iyi, acının ise doğuştan gelen tek kötü olduğu yönündeki temel önermesinin hatalı bir argüman olduğunu ve haz ile acıyı sadece kayıtsızlıklar olarak gören ve ahlaki erdem ve erdemsizliklerin insan eylemlerinin tek rehberi olması gerektiğini savunan Stoacılık felsefesi çerçevesinde çürütülebilir olduğunu ileri sürmektedir. ⓘ

Brian Tomasik, insanların vahşi hayvanların yaşam alanlarını sahiplendiğine ve böylece vahşi hayvanların acı içeren yaşamlara doğmaktan kurtulduğuna işaret ederek, insan antinatalizminin acıyı azaltmadaki etkinliğine meydan okumaktadır. ⓘ

Din bilginleri antinatalizm hakkında çok az şey söylemiştir. Ancak tek tanrılı dinler, varoluşu özünde iyi olarak gördükleri için antinatalizme karşı çıkmaktadır. ⓘ

Antinatalizm'in Çeşitleri

Antinatalizm, kendi içinde çeşitli kollara ayrılır. Bunlar başlıca Güçlü Antinatalizm(tamamen ürememeyi savunanlar) ve Zayıf Antinatalizm(bazı şartları ve koşulları sağlayamayanların ürememesini savunanlar) olarak ayrılabilir. Fakat bunların yanında ara görüşler de mevcuttur. Bunlar Childfree(pragmatik çocuksuzluğu savunan), Denatalist(genetik rahatsızlıkların ürememesini savunan), Promortalizm(insanlığı hızlı ve acısız yok etmenin etik olduğunu savunan) gibi çeşitli görüşlerce savunulmaktadır. ⓘ

Güçlü Antinatalizm

Antinatalizm'in bu kolu, üremeyi herhangi bir şarta bağlamadan tamamen reddeder. Güçlü Antinatalizm'e göre, üremek ahlâki açıdan kötüdür ve bencilcedir. Doğacak çocuğun rızasının alınamaması, çocuğun Dünya'da karşılaşması muhtemel acılar ve bunun gibi birçok problem sebebiyle insanlığın ürememesi gerektiğini savunulur. ⓘ

Zayıf Antinatalizm

Zayıf Antinatalizm, nüfusu belli bir dengede tutmak ve üremeyi belli koşullar ve metotlarla gerçekleştirmeyi, bu metotların dışında ise ürememeyi savunan Antinatalizm'in bir koludur. Zayıf Antinatalizm'e göre, problem üremeyi tamamen durdurup insanı ortadan kaldırarak değil, insan var iken karşısındaki sorunu kaldırdığımızda çözülür. Bu sebeple Zayıf Antinatalizm, nüfus artışının denetlenmesi ve kontrol edilmesi, çocuk yapmak için belli koşulların yerine getirilmesi; ebeveynlerin belli ekonomik, sağlık ve psikolojik testlerden geçirilmesi, ebeveyn adaylarına hem kendini tanımaları için psikoloji eğitimi hem de çocuk için çocuk eğitimi bilgisi verilmesi, doğan çocukların ve ebeveynlerin yaşama süresince belli dönemlerce psikolojik denetlenmesi, her çocuğun ebeveynlerin ölüm riskine karşı başka aile veya kurumlarca teminat altına alınması gibi metotlarla bu soruna çözüm bulmaya çalışır. Çünkü bu görüşe göre bu konuda çıkış yolu olan tek şey, yaşamın varlığını bu şekilde almak ve sorunun kaynağı olan yaşamın kendisini ortadan kaldırmak değil, içindeki riski mümkün olduğunca yönetmek ve azaltmak için çalışmaktır. ⓘ