İngilizler
| Önemli nüfusa sahip bölgeler | |
|---|---|
 Birleşik Krallık 37,6 milyon İngiltere ve  Galler | |
| Türkiye'de önemli İngiliz diasporası | |
 Birleşik Devletler | 23,5 milyon (2019)a |
 Avustralya | 7,8 milyon (2016)b |
 Kanada | 6,3 milyon (2016)c |
 Güney Afrika | 40.000-1,6 milyon (2011)d |
 Arjantin | 100,000 |
 Yeni Zelanda | 44,000–282,000 |
| Diller | |
| İngilizce | |
| Din | |
| Geleneksel olarak Anglikanizm, ancak aynı zamanda konformist olmayanlar ve muhalifler (bkz. İngiltere Kilisesi Tarihi) ve diğer Protestanlar; ayrıca Roma Katolikleri (bkz. Katolik Özgürleşmesi); İslam (bkz. İngiltere'de İslam); Yahudilik ve diğer inançlar (bkz. İngiltere'de Din). Yaklaşık %25'i dindar değildir. | |
| İlgili etnik gruplar | |
| |
a İngiliz Amerikalı, b İngiliz Avustralyalı, c İngiliz Kanadalı, d Afrika'daki İngiliz diasporası | |
| İngiltere Kültürü ⓘ |
|---|
 |
| İnsanlar |
| Diller |
| Mutfak |
|
|
İngiliz halkı, bir Batı Cermen dili olan İngilizceyi konuşan ve ortak bir tarih ve kültürü paylaşan İngiltere'ye özgü bir etnik grup ve ulustur. İngiliz kimliği, Eski İngilizce'de Angelcynn ('Angles ırkı veya kabilesi') olarak bilindikleri Anglo-Sakson kökenlidir. Etnik adları, MS 5. yüzyıl civarında Büyük Britanya'ya göç eden Germen halklarından biri olan Angllardan türemiştir. ⓘ
İngilizler büyük ölçüde iki ana tarihsel nüfus grubundan gelmektedir: Romalıların çekilmesinin ardından güney Britanya'ya yerleşen Batı Cermen kabileleri (Angllar, Saksonlar, Jütler ve Frizyalılar) ve zaten orada yaşayan kısmen Romalılaşmış Kelt Britanyalılar. Toplu olarak Anglo-Saksonlar olarak bilinen bu halk, 9. yüzyılın sonlarında başlayan Danimarkalıların istilası ve geniş çaplı yerleşimine karşılık olarak 10. yüzyılın başlarında İngiltere Krallığı'nı kurdu. Bunu Norman Fethi ve 11. yüzyılın sonlarında Normanların İngiltere'ye sınırlı yerleşimi izlemiştir. İngiliz halkının bazı tanımları, İngiltere'ye sonradan göç edenlerin soyundan gelenleri içerirken, diğerleri hariç tutmaktadır. ⓘ
İngiltere, Büyük Britanya ve Kuzey İrlanda Birleşik Krallığı'nın en büyük ve en kalabalık ülkesidir. 1707'deki Birlik Yasası ile İngiltere Krallığı ve İskoçya Krallığı birleşerek Büyük Britanya Krallığı haline gelmiştir. Yıllar içinde İngiliz gelenekleri ve kimliği, genel olarak İngiliz gelenekleri ve kimliği ile oldukça yakından uyumlu hale gelmiştir. İngiltere'de yaşayan insanların çoğunluğu İngiliz vatandaşıdır. ⓘ
Tarihsel süreç içerisinde Britanya'yı yurt edinen ilk halk Kelt kökenli Britonlar kabul edilmektedir. Daha sonra Kuzey Almanya'dan gelen Cermen kökenli Saksonlar, Angluslar ve Jütler adaya ayak bastı. Bu üç toplum birbirleri ile karışarak Anglo-Saksonları oluşturdu ve Büyük Britanya'daki baskın toplum oldular. Bretonlar adanın kuzey (İskoçya) ve batısına (Galler) çekildi. 11. yüzyılda adayı son olarak istila eden Viking kökenli Normanlar oldu. İskoçya'daki Bretonlar ile İngiltere'deki Anglo-Normanlar arasındaki uzun savaşlar, İngiltere'nin üstünlüğü ile sonuçlandı. Böylece Britanya'da, İngiliz adı altında tek bir ulusun oluşum süreci hız kazandı. Büyük Britanya Krallığı döneminde de sömürgecilik politikası ile dünyanın birçok yerine dağıldılar. ⓘ
İngiliz vatandaşlığı
İngiltere'de devredilmiş bir hükümet bulunmamaktadır. 1990'lar İngiliz öz farkındalığında bir artışa tanıklık etmiştir. Bu durum, diğer Britanya ulusları olan Galler, İskoçya ve Kuzey İrlanda'nın, Birleşik Krallık içindeki yeni devredilmiş siyasi düzenlemelerde en somut halini alan ulusal öz farkındalık ifadeleriyle ve Britanya İmparatorluğu'nun sonu ile günümüz arasındaki mesafenin artmasıyla ortak bir Britanya ulusal kimliğinin zayıflamasıyla bağlantılıdır. ⓘ
İngiltere'ye yeni gelen göçmenlerin birçoğu yalnızca İngiliz kimliğini benimserken, diğerleri ikili veya karma kimlikler geliştirmiştir. İngiltere'deki etnik azınlıklardan gelen İngilizleri tanımlamak için "İngiliz" kelimesinin kullanılması, İngiltere'deki beyaz olmayan insanların çoğunun kendilerini İngiliz yerine Britanyalı olarak tanımlaması nedeniyle karmaşık bir hal almaktadır. Ulusal İstatistik Ofisi, 2004 Yıllık Nüfus Araştırması'nda Britanyalıların etnik kimlikleri ile algıladıkları ulusal kimliklerini karşılaştırmıştır. İngiltere'deki beyazların %58'i milliyetlerini "İngiliz" olarak tanımlarken, beyaz olmayanların kendilerini "Britanyalı" olarak tanımlama olasılıklarının daha yüksek olduğunu bulmuşlardır. ⓘ
Britanyalılık ile İlişki
Kaç İngiliz'in kendisini İngiliz olarak gördüğü belli değildir. "İngiliz" ve "Britanyalı" kelimeleri, özellikle Birleşik Krallık dışında birbirlerinin yerine kullanılabilmektedir. İngiliz kimliği üzerine yaptığı çalışmada Krishan Kumar, insanların "İngiliz, İngiliz demek istedim" dedikleri yaygın bir dil sürçmesini tanımlamaktadır. Bu dil sürçmesinin normalde sadece İngilizlerin kendileri ve yabancılar tarafından yapıldığını belirtiyor: "Birleşik Krallık'ın İngiliz olmayan üyeleri 'İngiliz' demek istediklerinde nadiren 'Britanyalı' derler". Kumar, bu bulanıklığın İngiltere'nin Birleşik Krallık'taki baskın konumunun bir işareti olmasına rağmen, aynı zamanda "İngilizler için [...] ulusal kimliklerini kavramak söz konusu olduğunda sorunlu olduğunu öne sürmektedir. Çoğu İngiliz'in kendilerini Britanya Adaları'nın diğer sakinlerinden kolektif bir şekilde ayırt etmekte yaşadığı zorluğu anlatır". ⓘ
1965 yılında tarihçi A. J. P. Taylor şöyle yazmıştır, ⓘ
Oxford History of England bir nesil önce yayın hayatına başladığında, "İngiltere" hala her şeyi kapsayan bir kelimeydi. Ayrım gözetmeksizin İngiltere ve Galler; Büyük Britanya; Birleşik Krallık ve hatta Britanya İmparatorluğu anlamına geliyordu. Yabancılar bu kelimeyi bir Büyük Güç adı olarak kullandılar ve kullanmaya da devam ediyorlar. İskoç kökenli bir Kanadalı olan Bonar Law, kendisini "İngiltere Başbakanı" olarak tanımlamaktan utanmıyordu [...] Artık terimler daha titiz hale geldi. Coğrafi bir bölge dışında "İngiltere" kelimesinin kullanılması, özellikle İskoçların protestolarına neden olmaktadır. ⓘ
Ancak Taylor bu bulanıklaştırma etkisinin ortadan kalktığına inansa da Norman Davies, The Isles (1999) adlı kitabında tarih kitaplarında "İngiliz" anlamında hala "British" kullanıldığına dair sayısız örnek sıralamaktadır. ⓘ
Aralık 2010'da The Spectator'da Matthew Parris, "İngiliz" yerine "İngiliz" kelimesinin kullanılmasını analiz ederek, İngiliz kimliğinin büyümekten ziyade başından beri var olduğunu ancak son zamanlarda İngilizlik kılıfının arkasından maskesinin düştüğünü savunmuştur. ⓘ
Tarihsel ve genetik kökenler
Neolitik çiftçilerin Bell Beaker popülasyonları tarafından değiştirilmesi
Son zamanlarda yapılan genetik çalışmalar, Britanya'nın Neolitik nüfusunun yerini büyük ölçüde Kuzey Kıta Avrupa'sından gelen ve Pontus-Hazar Bozkırından gelen Yamnaya halkıyla ilişkili, MÖ 2400 civarında Çanak Çömlek kültürüyle karakterize edilen bir nüfusun aldığını öne sürmektedir. Bu popülasyonun İberya Çanak Çömlekçileri gibi diğer bazı Çanak Çömlekçi popülasyonlarıyla genetik yakınlığı bulunmamakla birlikte, Batı Avrupa'da gelişen Corded Ware tek mezar insanlarının bir dalı olduğu görülmektedir. Bu Beaker halklarının Britanya Adalarında Kelt dillerini geliştirmeye devam edip etmedikleri ya da daha sonraki Kelt göçlerinin Britanya'ya Kelt dillerini getirip getirmediği şu anda bilinmemektedir. ⓘ
Bu Beaker halklarının Kıta Kuzey Avrupalılarıyla olan yakın genetik akrabalığı, 1. binyıl boyunca ne kadar Anglosakson ve Viking soyu karışmış olursa olsun, Britanya ve İrlanda nüfuslarının genetik olarak diğer Kuzeybatı Avrupa nüfuslarıyla çok yakın bir şekilde kümelendiği anlamına gelmektedir. ⓘ
Anglo-Saksonlar, Vikingler ve Normanlar
Daha sonraki istilaların ve göçlerin İngiliz nüfusu üzerindeki etkisi, yalnızca modern DNA'yı örnekleyen çalışmalar belirsiz sonuçlar ürettiğinden ve bu nedenle çok çeşitli yorumlara tabi olduğundan tartışılmıştır. Ancak son zamanlarda, bu insan hareketlerinin genetik etkilerinin daha net bir resmini sunmak için antik DNA kullanılmıştır. ⓘ
Cambridgeshire'daki mezar alanlarında bulunan Demir Çağı ve Anglo-Sakson dönemi DNA'larının kullanıldığı 2016 tarihli bir çalışmada, günümüzün doğusundaki on İngiliz örneğinin ortalama %38 Anglo-Sakson soyuna sahip olduğu, on Galli ve İskoç örneğinin her birinin ise %30 Anglo-Sakson soyuna sahip olduğu ve tüm vakalarda büyük bir istatistiksel dağılım olduğu hesaplanmıştır. Ancak yazarlar, çeşitli örneklem grupları arasında gözlemlenen benzerliğin muhtemelen daha yakın tarihli iç göçlerden kaynaklandığını belirtmiştir. ⓘ
Kuzey İngiltere'de bulunan mezarlardan elde edilen kanıtlar kullanılarak 2016 yılında yapılan bir başka çalışmada, bir yandan Demir Çağı ve Roma dönemine, diğer yandan Anglo-Sakson dönemine ait cesetlerde önemli bir genetik farklılık olduğu bulunmuştur. Günümüz Galler'inden alınan örneklerin Demir Çağı ve Roma dönemi gömülerinden alınan örneklerle benzerlik gösterdiği görülürken, Doğu Anglia başta olmak üzere modern İngiltere'nin büyük bölümünden alınan örneklerin Anglo-Sakson dönemi gömülerine daha yakın olduğu tespit edilmiştir. Çalışmada belirli bir yüzde verilmemiş olsa da, bu durumun Anglo-Sakson göçlerinin modern İngiliz gen havuzu üzerinde "derin bir etkisi" olduğunu gösterdiği tespit edilmiştir. ⓘ
Üçüncü bir çalışma, önceki iki çalışmadan elde edilen antik verileri birleştirmiş ve bunları Britanya ve İrlanda'dan çok sayıda modern örnekle karşılaştırmıştır. Bu çalışma, modern güney, orta ve doğu İngiliz nüfusunun "ağırlıklı olarak Anglo-Sakson benzeri bir soydan" geldiğini, kuzey ve güneybatı İngiltere'dekilerin ise daha büyük ölçüde yerli kökene sahip olduğunu ortaya koymuştur. ⓘ
Avrupa'nın çeşitli bölgelerindeki Viking dönemi mezarlarından elde edilen DNA'ların kullanıldığı 2020 tarihli büyük bir çalışma, modern İngiliz örneklerinin yerli İngiliz "Kuzey Atlantik" nüfusu ile Danimarka benzeri bir nüfustan neredeyse eşit katkılar gösterdiğini ortaya koymuştur. İkinci imzanın büyük kısmı Anglo-Saksonların daha önceki yerleşimlerine atfedilirken, %6'ya varan kısmının Danimarkalı Vikinglerden gelmiş olabileceği ve Norveçli Vikingleri temsil eden Norveç benzeri bir kaynaktan da %4'lük bir katkı olabileceği hesaplanmıştır. Çalışmada ayrıca, Avrupa'nın daha güneyindeki bir kaynaktan gelen ortalama %18'lik bir karışım bulunmuş ve bu da Normanlar yönetimindeki Fransız göçünün mirasını yansıttığı şeklinde yorumlanmıştır. ⓘ
İngiliz halkının tarihi
Anglo-Sakson yerleşimi
"İngiliz" olarak adlandırılan ilk halk, Romalıların Britanya'dan çekilmesinden sonra MS 5. yüzyılda güney Danimarka ve kuzey Almanya'dan doğu ve güney Büyük Britanya'ya göç etmeye başlayan yakın akraba Germen kabilelerinden oluşan bir grup olan Anglosaksonlardır. Anglo-Saksonlar İngiltere'ye ("Angles Ülkesi" anlamına gelen "Engla land") ve İngilizlere isimlerini vermişlerdir. ⓘ
Anglosaksonlar, genellikle "Romano-British" olarak adlandırılan ve MS 1.-5. yüzyıllar arasında Roma egemenliği altındaki Britanya bölgesinde yaşamış Brittonca konuşan yerli nüfusun torunları olan insanların yaşadığı bir ülkeye gelmişlerdir. Roma İmparatorluğu'nun çok etnikli yapısı, Anglo-Saksonlar gelmeden önce İngiltere'de az sayıda başka halkın da bulunmuş olabileceği anlamına geliyordu. Örneğin, Cumbria'daki Aballava, şimdiki adıyla Burgh-by-Sands'da bulunan bir Roma garnizonunda erken dönem Kuzey Afrikalı varlığına dair arkeolojik kanıtlar bulunmaktadır: 4. yüzyıla ait bir yazıtta Mauretania'dan (Fas) gelen Roma askeri birliği "Numerus Maurorum Aurelianorum "un ("Aurelian Moors birliği") burada konuşlandığı belirtilmektedir. Roma İmparatorluğu çok uzaklardan gelen halkları bünyesine katmış olsa da, genetik çalışmalar Romalıların Britanya nüfusuna önemli ölçüde karışmadığını göstermektedir. ⓘ
Anglosaksonların gelişinin ve Roma-İngilizlerle ilişkilerinin tam olarak nasıl olduğu tartışma konusudur. Geleneksel görüş, çeşitli Anglosakson kabilelerinin kitlesel istilasının Büyük Britanya'nın güney ve doğusundaki (Cornwall hariç günümüz İngiltere'si) yerli İngiliz nüfusunu büyük ölçüde yerinden ettiği yönündedir. Bu görüş, dönemin tek çağdaş tarihsel anlatımını yapan ve yerli Britanyalıların istilacı kabileler (aduentus Saxonum) tarafından katledilip aç bırakıldığını anlatan Gildas'ın yazılarıyla desteklenmektedir. Dahası, İngiliz dili Brittonik kaynaklardan ödünç alınmış bir avuç kelimeden fazlasını içermez. ⓘ
Bu görüş daha sonra bazı arkeologlar ve tarihçiler tarafından yeniden değerlendirilmiş ve muhtemelen ülkenin yönetimini ele geçiren ve orada yaşayan insanları yavaş yavaş kültürleştiren erkek savaşçılardan oluşan bir seçkinler grubuna dayanan daha küçük ölçekli bir göç varsayılmıştır. Bu teori kapsamında Anglosaksonlaşmaya yol açan iki süreç öne sürülmüştür. Bunlardan biri Rusya, Kuzey Afrika ve İslam dünyasının bazı bölgelerinde gözlemlenen, siyasi ve sosyal açıdan güçlü bir azınlık kültürünün oldukça kısa bir süre içinde yerleşik çoğunluk tarafından benimsendiği kültür değişimlerine benzemektedir. Bu süreç genellikle "elit hakimiyeti" olarak adlandırılır. İkinci süreç ise Wessex'li Ine'nin kanunnamesinde belirtilen ve Anglo-Sakson olmaya ya da en azından İngilizce konuşmaya teşvik eden Wergild gibi teşviklerle açıklanmaktadır. Tarihçi Malcolm Todd şöyle yazmaktadır: "Britanya nüfusunun büyük bir kısmının yerinde kalması ve giderek bir Cermen aristokrasisinin egemenliğine girmesi, bazı durumlarda bu aristokrasiyle evlenmesi ve Anglo-Sakson hanedanlarının kuşkusuz çok şüpheli olan ilk listelerinde Kelt isimleri bırakması çok daha muhtemeldir. Ancak ağırlıklı olarak Anglosakson yerleşiminin olduğu bölgelerde hayatta kalan Britonları arkeolojik ya da dilbilimsel olarak nasıl tanımlayacağımız hala erken dönem İngiliz tarihinin en derin sorunlarından biridir." ⓘ
Ortaya çıkan bir görüş, nüfusun Anglosaksonlar tarafından değiştirilme derecesinin ve dolayısıyla Romano-Britonların hayatta kalma derecesinin İngiltere genelinde değişiklik gösterdiği ve bu nedenle Britanya'nın Anglosaksonlar tarafından genel yerleşiminin özellikle tek bir süreçle açıklanamayacağı yönündedir. Büyük ölçekli göç ve nüfus değişimi en çok Doğu Anglia ve Lincolnshire gibi doğu bölgeleri için geçerli gibi görünürken, Northumbria'nın bazı bölgelerinde, gelenler elit olarak yönetimi devralırken yerli nüfusun çoğu muhtemelen yerinde kalmıştır. Bethany Fox, kuzeydoğu İngiltere ve güney İskoçya'daki yer adları üzerine yaptığı bir çalışmada, göçmenlerin Tyne ve Tweed gibi nehir vadilerine çok sayıda yerleştiğini, Britanyalıların ise daha az verimli dağlık bölgelere taşındığını ve daha uzun bir süre içinde kültürleştiğini tespit etmiştir. Fox, İngilizlerin bu bölgeye hakim olma sürecini "kitlesel göç ve seçkinlerin ele geçirme modellerinin bir sentezi" olarak tanımlamaktadır. ⓘ
Vikingler ve Danelaw
800'lü yıllardan itibaren Danimarkalı Vikinglerin Britanya Adaları kıyılarına gerçekleştirdiği akınlar süreç içerisinde Danimarkalı yerleşimci dalgasını beraberinde getirdi. İlk başta Vikingler çoğunlukla İngilizlerden ayrı bir halk olarak kabul edildi. Bu ayrılık Büyük Alfred'in, Alfred ve Guthrum Antlaşması'nı imzalaması sonucu Danların kuzey ve doğu İngiltere'yi kontrol ettiği, İngiltere'nin İngiliz ve Dan yönetimi arasında bölünmesi ile kurulan Danelaw ile resmi bir hal aldı. ⓘ
Ancak Alfred'in halefleri Danlar üzerine askeri zaferler kazanıp Danelaw'ın büyük bir kısmını doğmakta olan İngiltere Krallığı'na kattı. Dan istilaları 11. yüzyıla dek sürdü ve İngiltere'nin birleşmesini takip eden dönemde hem İngiliz hem de Dan kökenli krallar hüküm sürdü. (Örneğin, Kral II. Æthelred (978-1013) ve 1014-1016) İngiliz, Kral Knut (1016-1035) Dan kökenliydi.) ⓘ
Yavaş yavaş, İngiltere'deki Danlar 'İngiliz' olarak görülmeye başlandı. İngiliz dili üzerinde gözle görülür bir etkileri oldu: anger (öfke), ball (top), egg (yumurta), knife (bıçak), take (almak) ve they (onlar) gibi birçok İngilizce sözcük Eski Norsça kökenlidir ve -thwaite ve -by ile biten yer adları da İskandinav kökenlidir. ⓘ
İngilizce birleşme
İngiliz halkı 10. yüzyıla dek politik olarak birleşmiş değildi. Bu tarihten önce aralarında en güçlüleri Wessex ve Mercia olmak üzere süreç içerisinde Yedi krallık çatısı altında birleşen küçük krallıklar hüküm sürmekteydi. İngiliz ulus devleti Anglosakson krallıklarının 800'lerde başlayan Danimarkalı Viking istilalarına karşı birleşmesi ile oluşmaya başladı. Takip eden bir buçuk yüzyıl boyunca İngiltere, büyük ölçüde siyasi olarak birleşmiş bir devlet haline geldi ve 959'dan sonra daimi olarak öyle kaldı. ⓘ
İngiltere, 937'de Brunanburh Muharebesi'nden sonra Wessex Kralı Æthelstan tarafından Wessex'in Güney Batı'da nispeten küçük bir krallık iken büyüyüp İngiliz Krallığı'nın kurucusu haline gelerek tüm Anglosakson krallıkları ve Danelaw'i tek bir devlet çatısı altında bir araya getirmesiyle birleşmiş oldu. ⓘ
Norman ve Angevin yönetimi
Normanların 1066'da İngiltere'yi fethetmesiyle İngiltere'deki Anglosakson ve Danimarka egemenliği sona ermiş, Fransızca konuşan yeni Norman eliti neredeyse evrensel olarak Anglosakson aristokrasisinin ve kilise liderlerinin yerini almıştır. Fetihten sonra, "İngiliz" normalde Anglosakson, İskandinav ya da Kelt kökenli olsun olmasın İngiltere'nin tüm yerlilerini kapsamakta ve onları fetihten sonraki bir ya da iki nesil boyunca İngiltere'de doğmuş olsalar bile "Norman" olarak kabul edilen Norman işgalcilerden ayırmaktaydı. Norman hanedanı, 1154 yılında Kral Stephen'ın ölümüne kadar 87 yıl boyunca İngiltere'yi yönetmiş, bu tarihten sonra veraset Plantagenet Hanedanı'ndan (Fransa merkezli) Henry II'ye geçmiş ve İngiltere 1214 yılına kadar Angevin İmparatorluğu'nun bir parçası olmuştur. ⓘ
Çeşitli çağdaş kaynaklar, işgalden sonraki 50 yıl içinde kraliyet sarayı dışındaki Normanların çoğunun İngilizceye geçtiğini, Anglo-Normancanın büyük ölçüde sosyal ataletten dolayı hükümet ve hukukun prestij dili olarak kaldığını göstermektedir. Örneğin, 1075 yılında doğan ve bir Norman şövalyesinin oğlu olan tarihçi Orderic Vitalis, Fransızcayı sadece ikinci bir dil olarak öğrendiğini söylemiştir. Anglo-Norman dili, I. Edward tahta çıkana kadar Plantagenet kralları tarafından kullanılmaya devam etti. Zamanla İngiliz dili sarayda bile daha önemli hale geldi ve Normanlar yavaş yavaş asimile oldu. 14. yüzyıla gelindiğinde hem yöneticiler hem de tebaa kendilerini İngiliz olarak görüyor ve İngiliz dilini konuşuyordu. ⓘ
Normanların asimilasyonuna rağmen, 'İngiliz' ve 'Fransız' arasındaki ayrım, yaygın kullanımdan düştükten çok sonra bile resmi belgelerde, özellikle de Presentment of Englishry (yüz kişinin topraklarında bulunan kimliği belirsiz öldürülmüş bir cesedin, para cezasından kaçınmak istiyorlarsa, bir Norman yerine bir İngiliz'e ait olduğunu kanıtlamak zorunda oldukları bir kural) adlı yasal ifadede varlığını sürdürdü. Bu yasa 1340 yılında kaldırılmıştır. ⓘ
Birleşik Krallık
(İngiltere)
(İskoçya)
(İrlanda)
18. yüzyıldan bu yana İngiltere, Britanya Adalarının tamamını veya bir kısmını kapsayan ve bugün Birleşik Krallık olarak adlandırılan daha geniş bir siyasi oluşumun bir parçası olmuştur. Galler, Galler'i İngiliz devletine dahil eden 1535-1542 Galler Yasaları ile İngiltere tarafından ilhak edilmiştir. Daha sonra İskoçya Kralı James VI'nın İngiltere Kralı James I olması ve Britanya'nın hükümdarı olarak bilinme arzusunu dile getirmesiyle yeni bir Britanya kimliği geliştirilmiştir. ⓘ
1707 yılında İngiltere, Mart 1707'de Birlik Antlaşmasını onaylayan bir Birlik Yasasını kabul ederek İskoçya ile bir birlik oluşturdu. İskoçya Parlamentosu daha önce kendi Birlik Yasasını kabul etmişti, böylece 1 Mayıs 1707'de Büyük Britanya Krallığı doğdu. 1801 yılında bir başka Birlik Yasası ile Büyük Britanya Krallığı ve İrlanda Krallığı arasında bir birlik oluşturularak Büyük Britanya ve İrlanda Birleşik Krallığı kuruldu. 1922'de İrlanda nüfusunun yaklaşık üçte ikisi (İrlanda'nın 32 ilçesinden 26'sında yaşayanlar), İrlanda Serbest Devleti'ni kurmak üzere Birleşik Krallık'tan ayrıldı. Geri kalan kısım Büyük Britanya ve Kuzey İrlanda Birleşik Krallığı oldu, ancak bu isim "Birleşik Krallık" teriminin çok az kullanıldığı birkaç yıldan sonra 1927 yılına kadar kullanılmadı. ⓘ
Birleşik Krallık'ın tarihi boyunca İngilizler nüfus ve siyasi ağırlık olarak baskın olmuşlardır. Sonuç olarak, 'İngilizlik' ve 'Britanyalılık' kavramları genellikle birbirine çok benzemektedir. Aynı zamanda, 1707 Birliği'nden sonra İngilizler, Britanya Adalarının diğer halklarıyla birlikte, kendilerini kurucu uluslarla özdeşleştirmek yerine kendilerini Britanyalı olarak düşünmeye teşvik edilmişlerdir. ⓘ
Göç ve asimilasyon
İngiltere, 17. yüzyıldan itibaren farklı dönemlerde çeşitli sayıda göçmenin varış noktası olmuştur. Bu grupların bazı üyeleri ayrı bir etnik kimlik sürdürmeye çalışarak bir tür çoğulculuk uygulamaya çalışırken, diğerleri asimile olmuş ve İngilizlerle evlenmiştir. Oliver Cromwell'in 1656'da Yahudileri yeniden yerleştirmesinden bu yana, 19. yüzyılda Rusya'dan ve 20. yüzyılda Almanya'dan Yahudi göç dalgaları olmuştur. ⓘ
Fransız kralı 14. Louis'nin 1685 yılında Fontainebleau Fermanı ile Protestanlığı yasadışı ilan etmesinin ardından, tahminen 50.000 Protestan Huguenot İngiltere'ye kaçtı. İrlandalıların sürekli ve bazen kitlesel göçü nedeniyle, mevcut tahminlere göre Birleşik Krallık'ta yaklaşık 6 milyon kişinin en az bir büyük ebeveyni İrlanda Cumhuriyeti'nde doğmuştur. ⓘ
İngiltere'de 16. yüzyıldan bu yana köle ticareti nedeniyle küçük bir siyah varlığı ve en azından 17. yüzyıldan bu yana Doğu Hindistan Şirketi ve İngiliz Raj'ı nedeniyle küçük bir Hint varlığı bulunmaktadır. İkinci Dünya Savaşı sonrası yeniden inşa sırasında yaşanan işgücü sıkıntısı nedeniyle Britanya İmparatorluğu'ndan ve ardından İngiliz Milletler Topluluğu'ndan göç teşvik edildiğinden, siyah ve Asyalı nüfus genel olarak Birleşik Krallık genelinde artmıştır. Bununla birlikte, bu gruplar genellikle hala etnik azınlık olarak kabul edilmektedir ve araştırmalar Birleşik Krallık'taki siyah ve Asyalıların, İngiltere de dahil olmak üzere devletin dört kurucu ulusundan birinden ziyade kendilerini Britanyalı olarak tanımlama olasılıklarının daha yüksek olduğunu göstermiştir. ⓘ
Haziran 2021'de yayınlanan ulusal temsili bir anket, katılımcıların çoğunluğunun İngiliz olmanın ırka bağlı olmadığını düşündüğünü ortaya koymuştur. İngiltere'deki beyaz katılımcıların %77'si "İngiliz olmak, kendini İngiliz olarak tanımlayan farklı etnik kökenlerden insanlara açıktır" görüşüne katılırken, %14'ü "Sadece beyaz olan insanlar gerçekten İngiliz sayılır" görüşündedir. Etnik azınlık katılımcıları arasında eşdeğer rakamlar %68 ve %19'dur. Araştırmalar, beyaz olmanın İngilizliğin gerekli bir bileşeni olduğunu düşünenlerin oranının zaman içinde azaldığını ortaya koymuştur. ⓘ
Mevcut ulusal ve siyasi kimlik
1990'lı yıllar İngiliz ulusal kimliğinin yeniden canlanmasına tanıklık etmiştir. Anket verileri, İngiltere'de ulusal kimliklerini İngiliz olarak tanımlayanların sayısında bir artış ve kendilerini Britanyalı olarak tanımlayanların sayısında bir düşüş olduğunu göstermektedir. Bugün, İngiltere'deki siyah ve azınlık etnik kökenli insanlar, beyaz meslektaşlarına kıyasla kendilerini hala daha büyük ölçüde İngiliz yerine Britanyalı olarak tanımlamaktadır; ancak İngiliz Parlamentosu Kampanyası (CEP) gibi gruplar, daha geniş bir sivil ve çok etnikli İngiliz ulusunun ortaya çıktığını öne sürmektedir. Akademisyenler ve gazeteciler, özellikle daha önce Birlik bayrağının taraftarlar tarafından daha yaygın olarak dalgalandırıldığı futbol maçlarında İngiliz bayrağının kullanımının artmasıyla birlikte İngiliz öz-bilincinde bir artış olduğunu belirtmişlerdir. ⓘ
İngiliz öz-bilincindeki bu algılanan artış genellikle 1990'ların sonunda bazı yetkilerin İskoç Parlamentosu ve Galler Ulusal Meclisi'ne devredilmesine bağlanmıştır. İskoçya, Galler ve Kuzey İrlanda'daki devredilen yönetimlerin sorumlu olduğu politika alanlarında, Birleşik Krallık Parlamentosu sonuç olarak sadece İngiltere için geçerli olan yasaları oylamaktadır. Westminster Parlamentosu Birleşik Krallık'ın dört bir yanından gelen milletvekillerinden oluştuğu için bu durum, İngiltere dışındaki seçim bölgelerini temsil eden milletvekillerinin sadece İngiltere'yi ilgilendiren konularda oy kullanabildiği ancak Birleşik Krallık'ın diğer bölgeleriyle ilgili aynı konularda oy kullanamadığı duruma atıfta bulunan "West Lothian sorunu "nun ortaya çıkmasına neden olmuştur. Sonuç olarak, CEP gibi gruplar, İngilizlere karşı ayrımcı bir demokrasi açığı olduğunu iddia ederek, devredilmiş bir İngiliz Parlamentosu oluşturulması çağrısında bulunmuştur. İngiliz parlamentosunun kurulması bazı İskoç ve Galli milliyetçiler tarafından da desteklenmektedir. Yazar Paul Johnson, çoğu baskın grup gibi İngilizlerin de kendi etnik tanımlarına ancak kendilerini baskı altında hissettiklerinde ilgi gösterdiklerini öne sürmüştür. ⓘ
John Curtice, "Yetki devrinin ilk yıllarında... İskoçya ve Galler için yetki devrine karşı bir İngiliz tepkisi olduğuna dair çok az işaret" olduğunu, ancak son zamanlarda yapılan anket verilerinin "genel halk arasında bir tür İngiliz milliyetçiliğinin... ortaya çıkmaya başladığına dair" geçici işaretler gösterdiğini savunmaktadır. Michael Kenny, Richard English ve Richard Hayton ise İngiliz milliyetçiliğindeki canlanmanın yetki devrinden önceye dayandığını, 1990'ların başında gözlemlenebileceğini, ancak bu canlanmanın Birleşik Krallık'ın siyasi bir birlik olarak algılanması açısından olumsuz sonuçlar doğurmayacağını savunmaktadır. Diğerleri ise yetki devrinin İngiliz ulusal kimliğinde bir artışa yol açıp açmadığını sorgulamakta, anket verilerinin ulusal kimliklerin karmaşık doğasını yansıtmakta başarısız olduğunu, pek çok kişinin kendisini hem İngiliz hem de Britanyalı olarak gördüğünü savunmaktadır. ⓘ
İngiliz parlamentosunun kurulmasına ilişkin son zamanlarda yapılan kamuoyu araştırmaları çok farklı sonuçlar ortaya koymuştur. İskoçya ve Galler için yetki devrinin ilk beş yılında, birbirini takip eden İngiliz Sosyal Tutum Anketlerine göre, İngiltere'de bir İngiliz parlamentosunun kurulmasına destek %16 ila %19 arasında düşük bir orandaydı. Aralık 2010'da yayınlanan ve yine İngiliz Sosyal Tutumlar Anketi'ne dayanan bir rapor, İngiltere'deki insanların sadece %29'unun bir İngiliz parlamentosunun kurulmasını desteklediğini, ancak bu rakamın 2007'de %17'den yükseldiğini göstermektedir. Ancak 2007 yılında BBC Newsnight için yapılan bir anket, yüzde 61'in böyle bir parlamentonun kurulmasını desteklediğini ortaya koymuştur. Krishan Kumar, sadece İngiliz milletvekillerinin sadece İngiltere'yi ilgilendiren yasalar için oy kullanabilmesini sağlayacak önlemlere verilen desteğin genellikle bir İngiliz parlamentosunun kurulmasına verilen destekten daha yüksek olduğunu, ancak her ikisine verilen desteğin de kamuoyu yoklamasının zamanlamasına ve sorunun ifadesine bağlı olarak değiştiğini belirtmektedir. İngiliz milliyetçisi partilere verilen seçmen desteği de, savundukları politikaların çoğuna kamuoyu desteği olmasına rağmen düşüktür. İngiliz Demokratları 2010 Birleşik Krallık genel seçimlerinde sadece 64,826 oy alarak İngiltere'de kullanılan tüm oyların yüzde 0.3'ünü aldı. Kumar 2010 yılında "yetki devrine ve zaman zaman patlak veren İngiliz milliyetçiliğine rağmen - daha çok İskoçlara veya Kuzey İrlandalılara duyulan kızgınlığın bir ifadesi - İngilizlerin genel olarak mevcut anayasal düzenlemelerden memnun olduğunu" ileri sürmüştür. ⓘ
İngiliz diasporası
| İngiliz diasporasının + Sayıları ⓘ | |||
| Yıl | Ülke | Nüfus | Yerelin %'si nüfus |
|---|---|---|---|
| 2016 | Avustralya | 7,852,224 | 36.1 |
| 2016 | Kanada | 6,320,085 | 18.3 |
| 2011 | İskoçya | 459,486 | 8.68 |
| 2016 | Birleşik Devletler | 23,835,787 | 7.4 |
| 2018 | Yeni Zelanda | 72,204–210,915 | 4.49 |
En eski zamanlardan beri İngilizler Büyük Britanya ve Kuzey İrlanda'nın diğer bölgelerine yerleşmek için İngiltere'yi terk etmişlerdir, ancak İngiliz nüfus sayımları tarihsel olarak katılımcılardan kendilerini İngiliz olarak tanımlamalarını istemediğinden sayılarını belirlemek mümkün değildir. Bununla birlikte, nüfus sayımı doğum yerini kaydetmekte ve İskoçya nüfusunun %8,08'inin, Kuzey İrlanda nüfusunun %3,66'sının ve Galler nüfusunun %20'sinin İngiltere'de doğduğunu ortaya koymaktadır. Benzer şekilde, İrlanda Cumhuriyeti nüfus sayımı etnik köken hakkında bilgi toplamaz, ancak İrlanda'da yaşayan ve İngiltere ve Galler'de doğmuş 200.000'den fazla insan olduğunu kaydeder. ⓘ
İngiliz etnik kökenli ve göçmen topluluklar öncelikle Batı Dünyasında bulunur ve bazı yerlerde önemli sayılarda yerleşmişlerdir. Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, Avustralya, Güney Afrika ve Yeni Zelanda'da İngiliz sömürgecilerin ve göçmenlerin soyundan gelen önemli nüfuslar bulunmaktadır. ⓘ
Birleşik Devletler
2016 Amerikan Toplum Araştırmasında İngiliz Amerikalılar, Alman Amerikalılar (%13.9) ve İrlandalı Amerikalıların (%10.0) gerisinde kalarak Birleşik Devletler nüfusunun %7.4'ünü oluşturmuştur. Ancak demografi uzmanları bunu ciddi bir eksik sayım olarak değerlendirmektedir, çünkü tutarsızlık endeksi yüksektir ve İngiliz kökenli insanların çoğu olmasa da birçoğu (2000 nüfus sayımında yeni bir 'Amerikalı' kategorisinin getirilmesinden bu yana) kendilerini sadece Amerikalı olarak tanımlama ya da karışık Avrupa kökenli ise daha yeni ve farklılaşmış bir etnik grupla tanımlama eğilimindedir. ⓘ
Bundan önce, 2000 nüfus sayımında 24,509,692 Amerikalı soylarını tamamen ya da kısmen İngiliz olarak tanımlamıştır. Buna ek olarak, 1,035,133 kişi de İngiliz soyundan geldiğini kaydetmiştir. Bu, 32.651.788 kişinin ya da nüfusun %13,1'inin kendini İngiliz kökenli olarak tanımladığı 1990 nüfus sayımına göre sayısal bir düşüştü. ⓘ
1980 yılında 49 milyondan fazla (49,598,035) Amerikalı İngiliz soyundan geldiğini iddia etmiştir; bu rakam o dönemde toplam nüfusun %26.34'üne tekabül etmekteydi ve bugün bile Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en büyük etnik grup olarak bildirilen en büyük gruptu. İskoç-İrlandalı Amerikalılar, 17. yüzyılda Ulster Plantasyonu sırasında İrlanda'yı kolonileştiren Lowland İskoçları ve Kuzey İngilizlerinin (özellikle: County Durham, Cumberland, Northumberland ve Westmorland) torunlarıdır. ⓘ
İngiliz kökenli Amerikalılar, İngiltere ile ABD arasındaki birçok tarihi kültürel bağ ve bu bağların ülke nüfusu üzerindeki etkisi nedeniyle genellikle sadece "Amerikalı" olarak görülmekte ve tanımlanmaktadır. Diğer Avrupa kökenli etnik gruplara kıyasla bu durum, İngiliz yerleşimlerinin erken kurulmasının yanı sıra İngiliz olmayan grupların da önemli topluluklar kurmak için göç etmesinden kaynaklanıyor olabilir. ⓘ
Kanada
Kanada 2016 Nüfus Sayımı'nda 'İngiliz', katılımcılar tarafından kaydedilen en yaygın etnik köken olmuştur (etnik köken, katılımcının atalarının ait olduğu etnik veya kültürel grup(lar)ı ifade eder); 6.320.085 kişi veya nüfusun %18,3'ü kendini tamamen veya kısmen İngiliz olarak tanımlamıştır. Öte yandan, Kanadalı olarak tanımlayan ancak İngiliz olmayan kişiler, Kanadalı olarak tanımlama seçeneği mevcut olmadan önce kendilerini İngiliz olarak tanımlamış olabilirler. ⓘ
Avustralya
Sömürge döneminin başlangıcından 20. yüzyılın ortalarına kadar Avustralya'ya yerleşenlerin büyük çoğunluğu Britanya Adaları'ndandı ve İngilizler baskın gruptu. Önde gelen soylar arasında Avustralya, İrlanda ve Alman soylarındaki artışlar ve İngiliz, İskoç ve Galli soylarındaki düşüşler, algı veya raporlamadaki bu tür değişimleri yansıtıyor gibi görünmektedir. Bu raporlama değişimleri en azından kısmen nüfus sayımı sorusunun tasarımındaki değişikliklerden, özellikle de 2001 yılında onay kutusu formatının kullanılmaya başlanmasından kaynaklanmıştır. İngiliz Avustralyalılar, İngiltere'nin kuzeyinden ziyade güneyinden gelmişlerdir. ⓘ
İngiliz kökenli Avustralyalılar, hem Avustralya'daki en büyük etnik grup hem de Avustralya nüfus sayımındaki en büyük 'soy' kimliğidir. 2016 nüfus sayımında nüfusun 7,8 milyonu ya da %36,1'i kendisini "İngiliz" ya da İngilizcenin bir kombinasyonu olarak tanımlamıştır. 2011 nüfus sayımına göre bu rakam 7,2 milyondur. Nüfus sayımında ayrıca 907.572 kişi veya Avustralya'nın %3,9'u İngiltere doğumlu olarak belgelenmiştir ve bunlar en büyük denizaşırı doğumlu nüfustur. ⓘ
Yeni Zelanda
İngiliz soyu, Yeni Zelandalıların paylaştığı en büyük tek soydur. Birkaç milyon Yeni Zelandalının İngiliz kökenli olduğu tahmin edilmektedir. 1840'tan itibaren İngilizler, Yeni Zelanda'nın denizaşırı doğumluları arasında en büyük grubu oluşturmuş ve sürekli olarak toplam nüfusun yüzde 50'sinden fazlasını oluşturmuştur. Buna rağmen, 1850'lerin başından sonra İngiliz doğumlular yavaş yavaş sömürge nüfusunun çoğunluğu olmaktan çıkmıştır. 1851 nüfus sayımında toplam nüfusun %50,5'i İngiltere doğumlu iken, bu oran 1861'de %36,5'e, 1881'de ise %24,3'e düşmüştür. ⓘ
En son 2013 yılında yapılan nüfus sayımında 215.589 İngiltere doğumlu vardı ve bu rakam denizaşırı doğumluların %21,5'ini ya da toplam nüfusun %5'ini temsil ediyordu ve Yeni Zelanda dışında en yaygın doğum yeri olmaya devam etmektedir. ⓘ
Arjantin
İngiliz yerleşimciler Buenos Aires'e 1806'da (o zamanlar bir İspanyol kolonisiydi) az sayıda, çoğunlukla iş adamı olarak, Arjantin'in gelişmekte olan bir ülke olduğu ve yerleşimcilerin ticari hayata getirdikleri istikrar nedeniyle memnuniyetle karşılandığı dönemde geldi. 19. yüzyıl ilerledikçe, daha fazla İngiliz aile geldi ve birçoğu Arjantin pampalarının büyük ölçekli ürün yetiştirme potansiyelini geliştirmek için arazi satın aldı. İngilizler bankalar kurdu, ekin ve hayvan ürünleri ihracatını geliştirdi ve büyüyen Arjantinli orta sınıfın aradığı lüks ürünleri ithal etti. ⓘ
Arjantin'e sanayici ve büyük toprak sahibi olarak gidenlerin yanı sıra, diğerleri demiryolu mühendisi, inşaat mühendisi olarak ve bankacılık ve ticaret alanlarında çalışmak üzere gittiler. Diğerleri ise balina avcısı, misyoner olmak ya da sadece bir gelecek aramak için gittiler. İngiliz aileler ikinci ve daha küçük oğullarını ya da ailenin yüz karası olarak nitelendirilen oğullarını sığır ve buğdaydan servet kazanmaları için Arjantin'e gönderdi. İngiliz yerleşimciler Arjantin'e futbolu tanıttı. Bazı İngiliz aileler şeker plantasyonlarına sahipti. ⓘ
Kültür
İngiliz kültürünün Britanya Adaları kültürleri üzerinde ne kadar etkili olduğu ve diğer yandan diğer kültürlerin İngiltere'deki yaşamı ne ölçüde etkilediği göz önüne alındığında, İngiltere kültürünü Birleşik Krallık kültüründen net bir şekilde ayırmak bazen zordur. ⓘ
Din
Krallığın yerleşik dini, dünya çapındaki Anglikan Komünyonu, Parlamento'nun yetkisi altındaki piskoposlarının Genel Sinodu tarafından denetlense de, unvansal başkanı Kraliçe Elizabeth II olan İngiltere Kilisesi'dir. Kilisenin 42 piskoposundan 26'sı Lordlar Kamarası'nda kiliseyi temsil eden Ruhani Lordlardır. 2010 yılında İngiltere Kilisesi, Büyük Britanya'nın yaklaşık 60 milyonluk nüfusundaki 41 milyon Hıristiyan'ın 25 milyonunu vaftiz edilmiş üye olarak saymıştır; aynı zamanda yeni doğan her sekiz çocuktan birini vaftiz ettiğini de iddia etmiştir. Genel olarak İngiltere'de herkes, kilisede vaftiz edilmiş olsun ya da olmasın, kendi yerel kilisesinde evlenebilir ya da gömülebilir. Gerçek katılım 1890'dan bu yana düzenli olarak azalmıştır; yaklaşık bir milyon kişi ya da vaftiz edilmiş nüfusun %10'u Pazar ayinlerine düzenli olarak katılırken (ayda bir ya da daha fazla olarak tanımlanır), üç milyon kişi -yaklaşık %15- Noel Arifesi ve Noel ayinlerine katılmaktadır. ⓘ
Aziz George İngiltere'nin koruyucu azizi olarak kabul edilir ve İngiltere bayrağı onun haçından oluşur. Edward'dan önce koruyucu aziz Aziz Edmund'du; ve Aziz Alban da İngiltere'nin ilk şehidi olarak onurlandırılır. The Catholic Agency For Overseas Development adına Ipsos MORI tarafından 2008 yılı sonunda yapılan bir ankete göre İngiltere ve Galler nüfusunun %47.0'si aynı zamanda devlet kilisesi olan İngiltere Kilisesi'ne, %9.6'sı Roma Katolik Kilisesi'ne, %8.7'si ise başta Serbest kilise Protestanları ve Doğu Ortodoks Hıristiyanları olmak üzere diğer Hıristiyanlara mensuptur. 4.8'i Müslüman, %3.4'ü diğer dinlere mensup, %5.3'ü agnostik, %6.8'i ateist ve %15.0'ı dini aidiyetinden emin değil veya soruya cevap vermeyi reddetmiştir. ⓘ
Aziz George Günü (23 Nisan) Paskalya'ya çok yakın olduğunda bu günün dini kutlamaları değişmektedir. İngiltere Kilisesi'nin takvimine göre, Aziz George Günü Palmiye Pazarı ile Paskalya'nın İkinci Pazarı arasına denk geldiğinde, Paskalya'nın İkinci Pazarından sonraki Pazartesi gününe taşınır. ⓘ
Dil
İngilizler geleneksel olarak Batı Cermen dil ailesinin bir üyesi olan İngilizce dilini konuşurlar. Modern İngilizce Orta İngilizceden (12. yüzyıldan 15. yüzyıla kadar İngiliz halkı tarafından kullanılan dil biçimi) evrilmiştir; Orta İngilizce sözcüksel olarak Norman-Fransızcası, Eski Fransızca ve Latinceden etkilenmiştir. Orta İngilizce döneminde Latince yönetim diliydi ve soylular Norman Fransızcası konuşuyordu. Orta İngilizcenin kendisi de Anglo-Sakson döneminin Eski İngilizcesinden türemiştir; İngiltere'nin Kuzey ve Doğu bölgelerinde Danimarkalı yerleşimcilerin dili dili etkilemiştir ve bu durum Kuzey İngilizcesi lehçelerinde hala görülmektedir. ⓘ
Bir zamanlar İngiltere'de modern İngilizcenin birçok farklı lehçesi vardı ve bunlar English Dialect Dictionary (19. yüzyılın sonları) ve Survey of English Dialects (20. yüzyılın ortaları) gibi projelerde kayıt altına alınmıştır, ancak Standart İngilizcenin eğitim, medya ve sosyo-ekonomik baskılar yoluyla daha yaygın hale gelmesiyle bunların çoğu yaygın kullanımdan çıkmıştır. ⓘ
Bir Kelt dili olan Cornish, mevcut üç Brittonik dilden biridir; Cornwall'da kullanımı yeniden canlanmıştır. Tarihsel olarak, bir diğer Brittonik Kelt dili olan Cumbric, Kuzey Batı İngiltere'deki Cumbria'da konuşulmaktaydı, ancak Cumbrian lehçesinde hala izlerine rastlanabilmesine rağmen 11. yüzyılda yok olmuştur. Erken Modern İngilizce 15. yüzyılın sonlarında matbaanın Londra'ya girmesi ve Büyük Sesli Harf Değişimi ile başlamıştır. Britanya İmparatorluğu'nun dünya çapındaki etkisi sayesinde İngilizce 17. yüzyıldan 20. yüzyılın ortalarına kadar tüm dünyaya yayılmıştır. Gazeteler, kitaplar, telgraf, telefon, fonograf kayıtları, radyo, uydu televizyonu, yayıncılar (BBC gibi) ve internetin yanı sıra Amerika Birleşik Devletleri'nin küresel bir süper güç olarak ortaya çıkması sayesinde Modern İngilizce uluslararası iş, bilim, iletişim, spor, havacılık ve diplomasi dili haline gelmiştir. ⓘ
Edebiyat
_(cropped)_02.jpg)
İngiliz edebiyatı, Eski İngilizce ile yazılan ve Beowulf ile Maldon Savaşı, Denizci ve Gezgin gibi epik eserler üreten Anglo-Sakson edebiyatı ile başlar. Uzun yıllar boyunca Latince ve Fransızca İngiltere'nin tercih edilen edebi dilleriydi, ancak ortaçağ döneminde Orta İngilizce'de bir edebiyat gelişmesi yaşandı; Geoffrey Chaucer bu dönemin en ünlü yazarıdır. ⓘ
Elizabeth dönemi bazen William Shakespeare, Thomas Nashe, Edmund Spenser, Sir Philip Sidney, Christopher Marlowe ve Ben Jonson gibi yazarlarla İngiliz edebiyatının altın çağı olarak tanımlanır. ⓘ
Diğer ünlü İngiliz yazarlar arasında Jane Austen, Arnold Bennett, Rupert Brooke, Agatha Christie, Charles Dickens, Thomas Hardy, A. E. Housman, George Orwell ve Göl Şairleri sayılabilir. ⓘ
İngiliz İmparatorluğu döneminde İngilizcenin bir dünya dili haline gelmesi sayesinde, edebiyat artık tüm dünyada İngilizce olarak yazılmaktadır. ⓘ
2003 yılında BBC, tüm zamanların "ulusun en sevilen romanını" bulmak için The Big Read adlı bir Birleşik Krallık anketi düzenledi ve İngiliz romancılar J. R. R. Tolkien, Jane Austen, Philip Pullman, Douglas Adams ve J. K. Rowling'in eserleri listede ilk beşi oluşturdu. ⓘ