Kinizm
Kinizm (Antik Yunanca: κυνισμός), Kinikler (Antik Yunanca: Κυνικοί; Latince: Cynici) tarafından uygulandığı şekliyle Antik Yunan felsefesinin bir düşünce ekolüdür. Kinikler için yaşamın amacı erdem içinde, doğayla uyum içinde yaşamaktır. Akıl sahibi yaratıklar olarak insanlar mutluluğu sıkı bir eğitimle ve kendileri için doğal olan bir şekilde yaşayarak, zenginlik, güç ve şöhret için tüm geleneksel arzuları reddederek ve hatta toplum içinde gelenekleri açıkça ve alaycı bir şekilde çiğneyerek elde edebilirler. Bunun yerine, tüm mülklerden arınmış sade bir yaşam sürmeleri gerekiyordu. ⓘ
Bu temaların ana hatlarını çizen ilk filozof, MÖ 400'lerin sonlarında Sokrates'in öğrencisi olan Antisthenes'tir. Onu Atina sokaklarında seramik bir kavanozda yaşayan Diogenes takip etti. Diyojen Kinizmi mantıksal uç noktalarına kadar götürdü ve arketipik Kinik filozof olarak görülmeye başlandı. Onu, Atina'da Kinik bir yoksulluk hayatı yaşayabilmek için büyük bir servetten vazgeçen Teb'li Crates takip etmiştir. ⓘ
MÖ 3. yüzyıldan sonra Kinizmin önemi giderek azaldı, ancak 1. yüzyılda Roma İmparatorluğu'nun yükselişiyle birlikte bir canlanma yaşadı. Kinikler imparatorluğun tüm şehirlerinde dilenirken ve vaaz verirken bulunabiliyordu ve benzer çileci ve retorik fikirler erken dönem Hıristiyanlıkta da ortaya çıktı. 19. yüzyıla gelindiğinde, Kinik felsefenin olumsuz yönlerine yapılan vurgu, insan güdülerinin ve eylemlerinin samimiyetine veya iyiliğine inanmama eğilimi anlamına gelen modern sinizm anlayışına yol açmıştır. ⓘ
Kinizm (sinizm, kinik ya da kuşkuculuk), Sofist Gorgias'ın ve daha sonra da Sokrates'in öğrencisi olan Antisthenes'in öğretisidir. Antisthenes, Kynosarges Gymnasion'da okulunu kurmuştur. Kinik okulun, kyon kelimesinden türediği söylenmektedir; kyon ise köpek ya da köpeksi anlamındadır. ⓘ
Kinik isminin kökeni
Kinik terimi Eski Yunanca κυνικός (kynikos) 'köpek gibi' ve κύων (kyôn) 'köpek' (genitif: kynos) sözcüklerinden türemiştir. Antik çağda Kiniklere neden "köpek" dendiğine dair önerilen bir açıklama, ilk Kinik olan Antisthenes'in Atina'daki Cynosarges gymnasium'unda ders vermesiydi. Cynosarges kelimesi "beyaz köpeğin yeri" anlamına gelmektedir. Bununla birlikte, köpek kelimesinin ilk Kiniklere, geleneksel görgü kurallarını utanmazca reddettikleri ve sokaklarda yaşamaya karar verdikleri için bir hakaret olarak atıldığı da kesin görünmektedir. Özellikle Diogenes'ten "Köpek" olarak bahsedilirdi ve "diğer köpekler düşmanlarını ısırır, ben ise onları kurtarmak için arkadaşlarımı ısırırım" diyerek bu ayrımdan zevk almış gibi görünmektedir. Daha sonraki Kinikler de, daha sonraki bir yorumcunun açıkladığı gibi, bu kelimeyi kendi avantajlarına çevirmeye çalışmışlardır:
Kiniklerin bu şekilde adlandırılmasının dört nedeni vardır. Birincisi, yaşam tarzlarının kayıtsızlığıdır, çünkü kayıtsızlığı kült haline getirirler ve köpekler gibi herkesin içinde yemek yer ve sevişirler, yalınayak gezerler ve küvetlerde ve kavşaklarda uyurlar. İkinci neden, köpeğin utanmaz bir hayvan olması ve utanmazlığı alçakgönüllülüğün altında değil, ondan daha üstün bir kült haline getirmeleridir. Üçüncü neden, köpeğin iyi bir muhafız olmasıdır ve onlar da felsefelerinin ilkelerini korurlar. Dördüncü neden ise köpeğin dostlarını ve düşmanlarını ayırt edebilen ayırt edici bir hayvan olmasıdır. Bu yüzden felsefeye uygun olanları dost olarak tanırlar ve onları nazikçe kabul ederler, uygun olmayanları ise köpekler gibi havlayarak uzaklaştırırlar. ⓘ
Felsefe
Kinizm tüm Helenistik felsefeler arasında en çarpıcı olanlardan biridir. İnsanlara belirsizlik çağında mutluluk ve acıdan kurtulma imkânı sunduğunu iddia etmiştir. Hiçbir zaman resmi bir Kinik doktrin olmamasına rağmen, Kinizmin temel ilkeleri şu şekilde özetlenebilir:
- Yaşamın amacı eudaimonia ve zihinsel açıklık ya da berraklıktır (ἁτυφια)-kelimenin tam anlamıyla "dumandan kurtulma (τύφος)", yanlış inanç, akılsızlık, ahmaklık ve kibir anlamına gelir.
- Eudaimonia, insan aklı tarafından anlaşıldığı şekliyle Doğa ile uyum içinde yaşamakla elde edilir.
- Kibir (τύφος), olumsuz duygulara, doğal olmayan arzulara ve kötü bir karaktere neden olan yanlış değer yargılarından kaynaklanır.
- Eudaimonia ya da insanın gelişmesi, kendine yeterlilik (αὐτάρκεια), dinginlik, arete, insan sevgisi, parrhesia ve hayatın cilvelerine kayıtsızlığa (adiaphora ἁδιαφορία) bağlıdır.
- Kişi, Doğada hiçbir değeri olmayan zenginlik, şöhret ve güç gibi etkilerden kurtulmasına yardımcı olan çileci uygulamalar (ἄσκησις) yoluyla gelişmeye ve berraklığa doğru ilerler. Bunun yerine bir ponos hayatı yaşamayı teşvik ettiler. Kinikler için bu, gerçek fiziksel çalışma anlamına gelmiyordu. Örneğin Sinoplu Diogenes el emeği ile değil dilenerek yaşamıştır. Daha ziyade, kasıtlı olarak zor bir yaşamı seçmek anlamına gelir - örneğin, sadece ince bir pelerin giymek ve kışın çıplak ayakla dolaşmak gibi.
- Bir Kinik utanmazlığı ya da arsızlığı (Αναιδεια) uygular ve toplumun nomos'unu, yani insanların kanıksadığı yasaları, gelenekleri ve sosyal teamülleri tahrif eder. ⓘ
Dolayısıyla bir Kinik'in hiçbir malı mülkü yoktur ve para, şöhret, güç ve itibar gibi tüm geleneksel değerleri reddeder. Doğaya uygun olarak yaşanan bir hayat yalnızca varoluş için gerekli olan çıplak ihtiyaçlara ihtiyaç duyar ve kişi kendini geleneklerin sonucu olan her türlü ihtiyaçtan kurtararak özgürleşebilir. Kinikler Herakles'i ideal Kinik'i simgeleyen bir kahraman olarak benimsemişlerdir. Herakles "Hades'in köpeği Cerberus'u yeraltı dünyasından çıkaran kişiydi, bu köpek adam Diogenes'in özel ilgisini çeken bir konuydu." Lucian'a göre, "Cerberus ve Kinik kesinlikle köpek aracılığıyla ilişkilidir." ⓘ
Kinik yaşam tarzı sürekli bir eğitim gerektiriyordu, sadece yargıların ve zihinsel izlenimlerin uygulanmasında değil, aynı zamanda fiziksel bir eğitim de:
[Diogenes] iki tür egzersiz olduğunu söylerdi: zihin egzersizi ve beden egzersizi; ve bunlardan ikincisi zihinde, erdemin uygulanmasını çok kolaylaştıracak kadar hızlı ve çevik izlenimler yaratırdı; ama biri olmadan diğeri eksik kalırdı, çünkü iyi olanın uygulanması için gerekli olan sağlık ve dinçlik hem zihne hem de bedene eşit derecede bağlıdır. ⓘ
Bunların hiçbiri bir Kinik'in toplumdan geri çekileceği anlamına gelmiyordu. Kinikler aslında halkın tüm bakışları altında yaşamalı ve alışılmadık davranışlarından kaynaklanabilecek hakaretler karşısında oldukça kayıtsız kalmalıydılar. Kiniklerin kozmopolitizm fikrini icat ettikleri söylenir: Diyojen kendisine nereden geldiği sorulduğunda "bir dünya vatandaşı (kosmopolitês)" olduğunu söylemiştir. ⓘ
İdeal Kinik müjdeci olurdu; insanlığın bekçi köpeği olarak, insanları yollarının yanlışlığı konusunda takip etmenin görevleri olduğunu düşünürlerdi. Kinik'in yaşam örneği (ve Kinik'in iğneleyici hicvinin kullanımı) gündelik geleneklerin kökeninde yatan gösterişçiliği deşer ve açığa çıkarırdı. ⓘ
Kinizm öncelikle etik üzerine yoğunlaşmış olsa da, Monimus gibi bazı Kinikler şüpheci görüşleri ifade eden tuphos (τῦφος) ile ilgili olarak epistemolojiyi ele almıştır. ⓘ
Kinik felsefenin Helenistik dünya üzerinde büyük bir etkisi olmuş ve nihayetinde Stoacılık için önemli bir etki haline gelmiştir. MÖ 2. yüzyılda yazan Stoacı Apollodorus, "Kinizm erdeme giden kısa yoldur" demiştir. ⓘ
Sinizmin Tarihçesi
Klasik Yunan ve Roma Kinikleri erdemi mutluluk için tek gereklilik olarak görmüş ve erdemi mutluluğa ulaşmak için tamamen yeterli bulmuşlardır. Klasik Kinikler bu felsefeyi, erdemin mükemmelleşmesini ve mutluluğa ulaşmalarını engelleyen her şeyi ihmal edecek kadar benimsemişlerdir; bu nedenle Kinik unvanı Yunanca κύων ("köpek" anlamına gelir) kelimesinden türetilmiştir çünkü köpekleri andıran bir şekilde toplumu, hijyeni, aileyi, parayı vs. ihmal ettikleri iddia edilir. Kendilerini geleneklerden kurtarmaya, kendi kendilerine yetmeye ve sadece doğaya uygun olarak yaşamaya çalıştılar. Tamamen erdemli ve dolayısıyla mutlu bir yaşam sürmek için para, güç ve şöhret içeren her türlü geleneksel mutluluk kavramını reddettiler. ⓘ
Antik Kinikler geleneksel toplumsal değerleri reddetmiş ve açgözlülük gibi acıya neden olduğunu düşündükleri davranış türlerini eleştirmişlerdir. Öğretilerinin bu yönüne yapılan vurgu, 18. yüzyılın sonlarında ve 19. yüzyılın başlarında, modern sinizm anlayışının "küçümseyici veya bıkkın bir olumsuzluk tutumu, özellikle de başkalarının dürüstlüğüne veya iddia edilen güdülerine karşı genel bir güvensizlik" olarak anlaşılmasına yol açmıştır. Sinizmin bu modern tanımı, "arzudan kurtuluşta erdem ve ahlaki özgürlüğü" vurgulayan antik felsefe ile belirgin bir tezat oluşturmaktadır. ⓘ
Etkiler
Kyniklerden önceki yüzyıllarda Pisagorcular gibi çeşitli filozoflar sade yaşamı savunmuşlardı. M.Ö. 6. yüzyılın başlarında İskitli bir bilge olan Anakarsis sade yaşamı Yunan geleneklerine yönelik eleştirilerle birleştirerek Kinikler arasında standart hale gelecek bir tarz ortaya koymuştu. Belki de asıl önemli olan, katı bir çileciliği benimsemiş olan ve gymnosophist olarak bilinen Hintli filozofların hikâyeleriydi. MÖ 5. yüzyıla gelindiğinde sofistler Yunan toplumunun din, hukuk ve etik gibi pek çok yönünü sorgulama sürecini başlatmışlardı. Bununla birlikte, Kinik okul için en yakın etki Sokrates'ti. Bir çileci olmamasına rağmen, erdem sevgisi ve zenginliğe karşı kayıtsızlığın yanı sıra genel kanaati de küçümsemekteydi. Platon'un felsefesinin yalnızca küçük bir bölümünü oluşturan Sokrates'in düşüncesinin bu yönleri, Sokrates'in öğrencilerinden bir diğeri olan Antisthenes için temel ilham kaynağı olmuştur. ⓘ
Sembolizmler
Kinikler antik dünyada genellikle giysilerinden tanınırdı - eski bir pelerin ve bir asa. Pelerin Sokrates'e ve onun giyim tarzına, asa ise Herakles'in sopasına bir göndermeydi. Bu öğeler Kinik mesleğinin öylesine sembolü haline gelmişti ki, antik yazarlar Kinik kıyafeti giymenin kendilerini felsefeye uygun hale getireceğini düşünenleri suçluyorlardı. ⓘ
Arkaik çağdan klasik çağa uzanan toplumsal evrimde, halk poleislerde silah taşımayı bırakmıştır. Başlangıçta kentte kılıç taşınması beklenirdi; ancak önce mızraklara, ardından da asalara geçildi ve kentte herhangi bir silah taşımak aptalca ve eski bir gelenek haline geldi. Böylece, bir asa taşıma eyleminin kendisi biraz tabu haline geldi. Modern teorisyenlere göre, asa sembolü hem kullanıcının fiziksel emekten uzaklaştığını gösteren bir araç, yani göze çarpan bir boş zaman göstergesi olarak işlev gören hem de aynı zamanda sporla bir ilişkisi olan ve tipik olarak avcılık ve spor kıyafetlerinde yer alan bir semboldür. Böylece, zayıf bir adamın kendini destekleme ihtiyacının bir sembolü olmaktan ziyade aktif ve savaşçı nitelikler sergiler. Asanın kendisi, bir boş zaman eşyası olarak yorumlanmasıyla Kinik'in nasıl özgür olduğuna dair bir mesaj haline gelmiştir, ancak aynı derecede eşdeğer olan bir diğer şey de Kinik filozof tarafından bolca sahip olunan bir erdem olan güce dair verdiği mesajdır. ⓘ
Antisthenes
Sinizmin hikâyesi geleneksel olarak Platon'un eski bir çağdaşı ve Sokrates'in öğrencisi olan Antisthenes (MÖ 445-365 civarı) ile başlar. Kendisinden yaklaşık 25 yaş küçük olan Antisthenes, Sokrates'in en önemli öğrencilerinden biriydi. Daha sonraki klasik yazarlar onu Kinizm'in kurucusu olarak etiketleme konusunda çok az şüphe duymuş olsalar da, felsefi görüşleri saf Kinizm'in daha sonraki basitliklerinden daha karmaşık görünmektedir. Diogenes Laërtius tarafından Antisthenes'e atfedilen eserler listesinde dil, diyalog ve edebiyat üzerine yazılanlar etik ya da siyaset üzerine yazılanlardan çok daha fazladır, ancak bunlar onun felsefi ilgilerinin zamanla nasıl değiştiğini yansıtıyor olabilir. Antisthenes'in yoksulluk içinde bir yaşam vaaz ettiği kesinlikle doğrudur:
Açlığım geçinceye kadar yiyecek, susuzluğum geçinceye kadar içecek, üstümü başımı giydirecek kadar yiyeceğim var; dışarıda Callias bile bütün zenginliğiyle titremekten benden daha güvende değil; içerideyken de çıplak duvarlarımdan daha sıcak bir gömleğe ihtiyacım var mı? ⓘ
Sinoplu Diogenes
Diogenes (MÖ 412-323 civarı) Kinizm'in hikâyesine başka hiçbir figürün olmadığı kadar hâkimdir. Sinope'deki darphaneden sorumlu olan babasıyla birlikte sikkeler üzerinde tahrifat yaptıkları için başları derde girince memleketinden kaçarak Atina'ya gitmiştir. ("Parayı tahrif etmek" deyimi daha sonra Diyojen'in geleneksel değerleri reddetmesini tanımlamak için atasözü haline gelmiştir). Daha sonraki gelenekler Diyojen'in Antisthenes'in öğrencisi olduğunu iddia etse de, bu ikilinin tanıştığı hiçbir şekilde kesin değildir. Bununla birlikte Diyojen, Antisthenes'in öğretilerini ve çileci yaşam tarzını benimsemiş, kendi kendine yetme (autarkeia), kemer sıkma (askēsis) ve utanmazlık (anaideia) dolu bir yaşam sürmüştür. Aşırı çileciliği (küvette uyumak), utanmaz davranışları (çiğ et yemek) ve geleneksel toplumu eleştirmesi ("kötü insanlar, hizmetçilerin efendilerine itaat ettiği gibi şehvetlerine itaat ederler") hakkında birçok anekdot vardır ve bu hikayelerden hangisinin doğru olduğunu söylemek imkansız olsa da, etik bir ciddiyet de dahil olmak üzere adamın geniş karakterini gösterirler. ⓘ
Teb Kasaları
Thebaili Crates (MÖ 365-c. 285) Kinik tarihe hâkim olan üçüncü figürdür. Atina'da Kinik bir yoksulluk hayatı yaşamak için büyük bir servetten feragat ettiği için dikkate değerdir. Diogenes'in öğrencisi olduğu söylenir, ancak bu yine belirsizdir. Crates kendisine aşık olan Maroneialı Hipparchia ile evlenmiş ve birlikte Atina sokaklarında dilenciler gibi yaşamışlardır. Crates'in daha sonraki ünü (alışılmadık yaşam tarzının yanı sıra) Stoacılığın kurucusu Citiumlu Zeno'nun öğretmeni olmasında yatmaktadır. Erken dönem Stoacılığında bulunan Kinik tür (örneğin Zeno'nun Cumhuriyet'inde belirttiği cinsel eşitlik konusundaki radikal görüşleri) Crates'in etkisine atfedilebilir. ⓘ
Diğer Kinikler
MÖ 4. ve 3. yüzyıllarda aralarında Onesikritos (Büyük İskender'le birlikte Hindistan'a yelken açmıştır), şüpheci Monimus, ahlaki hicivci Borysthenes'in Bion'u, hakaretçi Teles ve Gadara'lı Menippus'un da bulunduğu pek çok Kinik vardı. Ancak MÖ 3. yüzyılda Stoacılığın yükselişiyle birlikte ciddi bir felsefi etkinlik olarak Sinizm düşüşe geçmiş ve Roma dönemine kadar Sinizm yeniden canlanmamıştır. ⓘ
Roma dünyasında Kinizm
MÖ 2. ve 1. yüzyıllarda Kinizm'e dair çok az kayıt vardır; Yunan felsefesiyle yakından ilgilenen Cicero'nun (MÖ 50 civarı) Kinizm hakkında söyleyecek çok az şeyi vardır: "ondan uzak durulmalıdır; çünkü alçakgönüllülüğe karşıdır, onsuz ne hak ne de onur olabilir." Ancak MS 1. yüzyıla gelindiğinde Sinizm tüm gücüyle yeniden ortaya çıkmıştır. İmparatorluk Roma'sının yükselişi, tıpkı üç yüzyıl önce Yunanlıların Philip ve İskender yönetiminde bağımsızlıklarını kaybetmeleri gibi, birçok insanda güçsüzlük ve hayal kırıklığı hissine yol açmış ve bu da kendi kendine yeterliliği ve içsel mutluluğu vurgulayan bir felsefenin yeniden yeşermesine olanak sağlamış olabilir. Kinikler imparatorluğun her yerinde, sokak köşelerinde durup erdem hakkında vaaz verirken bulunabiliyordu. Lucian "her şehrin bu tür sonradan görmelerle, özellikle de Diogenes, Antisthenes ve Crates'in isimlerini patronları olarak kabul edip Köpek Ordusu'na yazılanlarla dolu olduğundan" yakınırken, Aelius Aristides de "kapı önlerine sık sık çıktıklarını, efendilerden çok kapıcılarla konuştuklarını ve aşağılık durumlarını küstahlıkla telafi ettiklerini" gözlemlemiştir. MS 1. yüzyılda Kinizmin en önemli temsilcisi, Seneca'nın "kendisi inkâr etse de mükemmel bir bilgeliğe sahip, savunduğu ilkelere sadık, en kudretli konularla ilgilenmeye layık bir belagate sahip bir adam" olarak övdüğü Demetrius'tu. Roma'da kinizm hem hicivcilerin hedefi hem de düşünürlerin idealiydi. MS 2. yüzyılda Lucian, Kinik filozof Peregrinus Proteus'u küçümserken, yine de bir diyalogda kendi Kinik hocası Demonax'ı övmüştür. ⓘ
Kinizm, Stoacılığın idealize edilmiş bir biçimi olarak görülmeye başlanmış ve bu görüş Epiktetos'un uzun bir söylevde ideal Kinik'i övmesine yol açmıştır. Epiktetos'a göre ideal Kinik "Zeus'tan insanlara iyi ve kötü şeyler hakkında bir elçi olarak gönderildiğini bilmeli, onlara saptıklarını göstermelidir." Ne yazık ki Epiktetos'a göre, dönemin pek çok Kiniği bu ideale uygun yaşamamıştır: "masalarda bekleyen köpekler olan şimdiki Kinikleri düşünün ve belki de rüzgârı kırmak dışında hiçbir açıdan eski Kinikleri taklit etmeyin." ⓘ
MS 2. yüzyıldan sonra bağımsız bir felsefe olarak gerileyen Stoacılığın aksine, Kinizm 4. yüzyıla kadar varlığını sürdürmüş görünmektedir. İmparator Julianus (361-363 yılları arasında hüküm sürmüştür), Epiktetos gibi ideal Kynik'i övmüş ve Kynikliğin gerçek uygulayıcılarından şikayet etmiştir. Klasik tarihte kaydedilen son Kinik, 5. yüzyılın sonlarında yaşamış olan Emesa'lı Sallustius'tur. Neoplatonik filozof İskenderiyeli Isidore'un öğrencisi olan Sallustius, kendini Kinik bir çileci yaşam sürmeye adamıştır. ⓘ
Kinizm ve Hıristiyanlık
Yahudi bir Kinik olarak İsa
Bazı tarihçiler İsa'nın öğretileri ile Kiniklerin öğretileri arasındaki benzerliklere dikkat çekmişlerdir. Bazı akademisyenler Matta ve Luka İncilleri için varsayımsal bir ortak kaynak olan Q belgesinin Kiniklerin öğretileriyle güçlü benzerlikler taşıdığını ileri sürmüşlerdir. İsa Semineri'nden Burton L. Mack ve John Dominic Crossan gibi tarihsel İsa'yı arayan akademisyenler, MS 1. yüzyıl Celile'sinin Helenistik fikirlerin Yahudi düşünce ve gelenekleriyle çarpıştığı bir dünya olduğunu savunmuşlardır. Nasıra'dan sadece bir günlük yürüyüş mesafesindeki Gadara şehri özellikle Kinik felsefenin merkezi olarak dikkat çekiyordu ve Mack İsa'yı "oldukça normal bir Kinik tipi figür" olarak tanımlamıştır. Crossan'a göre İsa, günahkârların yerine ölecek bir Mesih'ten ya da bağımsız bir Yahudi İsrail devleti kurmak isteyen bir Mesih'ten ziyade Helenistik Yahudi geleneğinden gelen Kinik bir bilgeye benziyordu. Diğer araştırmacılar İsa'nın Kiniklerden derinden etkilendiğinden şüphe duymakta ve Yahudi peygamberlik geleneğinin çok daha büyük bir öneme sahip olduğunu düşünmektedir. ⓘ
Erken dönem Hıristiyanlık üzerindeki Kinik etkiler
Kinizm'in çileci uygulamalarının birçoğu ilk Hıristiyanlar tarafından benimsenmiş olabilir ve Hıristiyanlar sıklıkla Kinizm ile aynı retorik yöntemleri kullanmışlardır. Bazı Kinikler yetkililere karşı konuştukları için şehit edilmişlerdir. Bir Kinik olan Peregrinus Proteus, Sinizm'e geçmeden önce bir süre Hıristiyan olarak yaşamıştır. 4. yüzyılda İskenderiyeli Maximus da Hıristiyan olmasına rağmen çileci yaşam tarzı nedeniyle Kinik olarak adlandırılmıştır. Augustinus, "insanların alçakgönüllü içgüdülerini ihlal ederek, gerçekten de köpeklere layık olan kirli ve utanmaz fikirlerini övünerek ilan ettiklerini" belirterek, Siniklerin utanmazlığını küçümsemiş olsalar da, Hıristiyan yazarlar genellikle Sinik yoksulluğunu överlerdi. Hıristiyanlığın çileci tarikatlarının da (Çöl Babaları gibi) Kiniklerle doğrudan bağlantıları vardı; dış görünüşleri ve uygulamalarının birçoğuyla daha önceki çağların Kiniklerinden çok az farklılık gösteren ilk kilisenin gezgin dilenci keşişlerinde görülebileceği gibi. Emmanuel College akademisyeni Leif E. Vaage, Q belgesi ile Kinik mektuplar gibi Kinik metinler arasındaki ortak noktaları karşılaştırmıştır. Mektuplar, Kinikler tarafından vaaz edilen bilgelik ve (genellikle polemikçi) etiğin yanı sıra onların saflık anlayışı ve estetik uygulamalarını da içermektedir. ⓘ
2. yüzyılda Kinik Crescens, pagan tanrılarını reddetmeleri ve tapınak, heykel ya da kurban sunmamalarına atıfta bulunarak Hıristiyanların ateist ("en ateist olanlar") olduğunu iddia ettiği kaydedilen Justin Martyr ile çatıştı. Bu, Hıristiyanlara yönelik popüler bir eleştiriydi ve 4. yüzyıla kadar devam etti. ⓘ
Genel çerçeve
Kinik okul, Sokratesçi okullardan biri kabul edilir. Anthisthenes mutluluğa ancak erdemle ulaşılacağını ve bu erdemin de dünyevi hazları yadsımakla mümkün olabileceğini (mülkiyet, aile, din vb. değer ve yargıları reddederek) savunmuştur. Kinizme ün kazandıran, dolayısıyla kinizmin yayılmasını sağlayan Diogenes'tir. Diogenes bu öğretiyi eyleme dönüştürmüştür ve gerçek erdeme ancak bu şekilde ulaşılacağını savunmuştur. Rivayete göre Diogenes yaşamını bir fıçının içinde devam ettirmeye vardırarak, toplumsal gereksinmelerden kendisini tamamen yalıtmaya yönelmiştir. ⓘ