Anatomi

Andreas Vesalius'un 16. yüzyılda anatominin yeniden doğuşuna işaret eden De humani corporis fabrica adlı eserindeki büyük ve ayrıntılı illüstrasyonlardan biri ⓘ

Anatomi (Eski Yunanca ἀνατομή (anatomḗ) 'diseksiyon'), organizmaların ve parçalarının yapısının incelenmesi ile ilgili biyoloji dalıdır. Anatomi, canlıların yapısal organizasyonu ile ilgilenen bir doğa bilimi dalıdır. Tarih öncesi çağlarda başlangıcı olan eski bir bilim dalıdır. Anatomi doğası gereği gelişimsel biyoloji, embriyoloji, karşılaştırmalı anatomi, evrimsel biyoloji ve filogeniye bağlıdır, çünkü bunlar anatominin hem anlık hem de uzun vadeli zaman ölçeklerinde üretildiği süreçlerdir. Sırasıyla organizmaların ve parçalarının yapı ve işlevlerini inceleyen anatomi ve fizyoloji, birbiriyle ilişkili disiplinlerin doğal bir çiftini oluşturur ve genellikle birlikte çalışılır. İnsan anatomisi, tıpta uygulanan temel bilimlerden biridir. ⓘ

Anatomi disiplini makroskobik ve mikroskobik olarak ikiye ayrılır. Makroskopik anatomi veya kaba anatomi, bir hayvanın vücut parçalarının çıplak gözle incelenmesidir. Gross anatomi aynı zamanda yüzeysel anatomi dalını da içerir. Mikroskobik anatomi, histoloji olarak bilinen çeşitli yapıların dokularının incelenmesinde ve ayrıca hücrelerin incelenmesinde optik aletlerin kullanılmasını içerir. ⓘ

Anatomi tarihi, insan vücudundaki organların ve yapıların işlevlerinin giderek daha iyi anlaşılması ile karakterize edilir. Yöntemler de, karkasların ve kadavraların (cesetlerin) diseksiyonu yoluyla hayvanların incelenmesinden X-ışını, ultrason ve manyetik rezonans görüntüleme dahil olmak üzere 20. yüzyıl tıbbi görüntüleme tekniklerine kadar ilerleyerek önemli ölçüde gelişmiştir. ⓘ

İnsan kafasının anatomisi ⓘ

İnsan vücudundaki kasların anatomik çizimi. ⓘ

İnsan gözü anatomisi ⓘ

Anatomi, canlıların yapısı ve düzeni ile ilgilenen bilim dalıdır. Yunancada "çıkarmak" anlamına gelen ana ve "kesmek" anlamına gelen tome kelimelerinin birleştirilmesiyle oluşturulmuştur. ⓘ

Hayvanlarla ilgilenen hayvan anatomisi (zootomi) ve bitkilerle ilgilenen bitki anatomisi (fitonomi) olarak iki alt daldan oluşur. ⓘ

Temel tıp bilimlerinden biri olan insan anatomisi ise insan vücudundaki organların tanımlanması, büyüklük, biçim gibi özelliklerinin ortaya konması, birbirleriyle olan ilişkilerinin belirlenmesi ve bunların hekimliğe uygulanmasıyla ilgili bilimsel uğraş alanıdır. ⓘ

Sanatçılar da insan ve hayvan anatomisiyle ilgilenmişler, çizimlerini oluştururken bu bilgiden faydalanmışlardır. ⓘ

Anatomi vücut yapılarını ele alış biçimlerine göre çeşitli adlar alabilmektedir: ⓘ

Etimoloji ve Tanım

Charles Landseer'den masa üzerinde yüzüstü yatan parçalanmış bir ceset ⓘ

Yunanca ἀνατομή anatomē "diseksiyon" (ἀνά aná "yukarı" ve τέμνω témnō "kestim" kelimelerinden ἀνατέμνω anatémnō "kestim, açtım") kelimesinden türetilen anatomi, sistemleri, organları ve dokuları dahil olmak üzere organizmaların yapısının bilimsel olarak incelenmesidir. Çeşitli parçaların görünümünü ve konumunu, oluştukları malzemeleri, konumlarını ve diğer parçalarla olan ilişkilerini içerir. Anatomi, sırasıyla bu parçaların işlevleri ve ilgili kimyasal süreçlerle ilgilenen fizyoloji ve biyokimyadan oldukça farklıdır. Örneğin, bir anatomist karaciğer gibi bir organın şekli, boyutu, konumu, yapısı, kan akımı ve innervasyonu ile ilgilenirken; bir fizyolog safra üretimi, karaciğerin beslenmedeki rolü ve vücut fonksiyonlarının düzenlenmesi ile ilgilenir. ⓘ

Anatomi disiplini, kaba veya makroskobik anatomi ve mikroskobik anatomi dahil olmak üzere bir dizi dala ayrılabilir. Kaba anatomi, çıplak gözle görülebilecek kadar büyük yapıların incelenmesidir ve ayrıca yüzeysel anatomi veya yüzey anatomisini, dış vücut özelliklerinin görülerek incelenmesini de içerir. Mikroskobik anatomi, histoloji (dokuların incelenmesi) ve embriyoloji (bir organizmanın olgunlaşmamış halinin incelenmesi) ile birlikte mikroskobik ölçekte yapıların incelenmesidir. ⓘ

Anatomi, organların ve sistemlerin yapısı ve organizasyonu hakkında bilgi edinmek amacıyla hem invaziv hem de invaziv olmayan yöntemler kullanılarak incelenebilir. Kullanılan yöntemler arasında bir vücudun açılıp organlarının incelendiği diseksiyon ve video kamera donanımlı bir aletin vücut duvarındaki küçük bir kesiden sokulup iç organları ve diğer yapıları keşfetmek için kullanıldığı endoskopi yer almaktadır. X ışınları kullanılarak yapılan anjiyografi veya manyetik rezonans anjiyografi, kan damarlarını görselleştirmek için kullanılan yöntemlerdir. ⓘ

"Anatomi" terimi genellikle insan anatomisini ifade etmek için kullanılır. Ancak, büyük ölçüde aynı yapılar ve dokular hayvanlar aleminin geri kalanında bulunur ve bu terim diğer hayvanların anatomisini de içerir. Zootomi terimi bazen özellikle insan olmayan hayvanları ifade etmek için de kullanılır. Bitkilerin yapı ve dokuları farklı bir doğaya sahiptir ve bitki anatomisinde incelenirler. ⓘ

Hayvan dokuları

Bir hayvan hücresinin stilize kesit diyagramı (kamçı ile birlikte) ⓘ

Animalia alemi, heterotrofik ve hareketli (bazıları ikincil olarak sapsız bir yaşam tarzı benimsemiş olsa da) çok hücreli organizmaları içerir. Çoğu hayvanın ayrı dokulara farklılaşmış vücutları vardır ve bu hayvanlar eumetazoans olarak da bilinir. Bir veya iki açıklığı olan bir iç sindirim odasına sahiptirler; gametler çok hücreli cinsel organlarda üretilir ve zigotlar embriyonik gelişimlerinde bir blastula aşaması içerir. Metazoanlar, farklılaşmamış hücrelere sahip olan süngerleri içermez. ⓘ

Bitki hücrelerinin aksine, hayvan hücrelerinin ne hücre duvarı ne de kloroplastları vardır. Vakuoller, mevcut olduklarında, sayıca daha fazladır ve bitki hücresindekilerden çok daha küçüktür. Vücut dokuları, kaslarda, sinirlerde ve deride bulunanlar da dahil olmak üzere çok sayıda hücre tipinden oluşur. Her biri tipik olarak fosfolipidlerden oluşan bir hücre zarına, sitoplazmaya ve bir çekirdeğe sahiptir. Bir hayvanın tüm farklı hücreleri embriyonik germ tabakalarından türemiştir. Ektoderm ve endodermden oluşan iki germ tabakasından meydana gelen daha basit omurgasızlara diploblastik, yapıları ve organları üç germ tabakasından meydana gelen daha gelişmiş hayvanlara ise triploblastik denir. Triploblastik bir hayvanın tüm doku ve organları embriyonun üç germ tabakası olan ektoderm, mezoderm ve endodermden türemiştir. ⓘ

Hayvan dokuları dört temel tipte gruplandırılabilir: bağ, epitel, kas ve sinir dokusu. ⓘ

Yüksek büyütmede hiyalin kıkırdak (H&E boyası) ⓘ

Bağ dokusu

Bağ dokular liflidir ve hücre dışı matris adı verilen inorganik materyalin arasına dağılmış hücrelerden oluşur. Bağ dokusu organlara şekil verir ve onları yerinde tutar. Başlıca türleri gevşek bağ dokusu, yağ dokusu, fibröz bağ dokusu, kıkırdak ve kemiktir. Hücre dışı matriks, başlıca ve en bol miktarda kolajen olmak üzere proteinler içerir. Kolajen, dokuların düzenlenmesinde ve korunmasında önemli bir rol oynar. Matris, vücudu desteklemek veya korumak için bir iskelet oluşturacak şekilde değiştirilebilir. Bir dış iskelet, kabuklularda olduğu gibi mineralizasyonla veya böceklerde olduğu gibi proteinlerinin çapraz bağlanmasıyla sertleşen kalınlaşmış, sert bir kütiküldür. İç iskelet içseldir ve tüm gelişmiş hayvanların yanı sıra daha az gelişmiş olanların çoğunda da mevcuttur. ⓘ

Epitel

Düşük büyütmede mide mukozası (H&E boyası) ⓘ

Epitel dokusu, hücre adezyon molekülleri ile birbirine bağlanmış, hücreler arası boşluğu az olan, sıkıca paketlenmiş hücrelerden oluşur. Epitel hücreleri skuamöz (düz), küboidal veya kolumnar olabilir ve bir bazal lamina, bazal membranın üst tabakası, alt tabaka ise epitel hücreleri tarafından salgılanan ekstraselüler matristeki bağ dokusunun yanında uzanan retiküler lamina üzerinde durur. Belirli bir işleve uyacak şekilde modifiye edilmiş birçok farklı epitel tipi vardır. Solunum yollarında bir tür kirpikli epitel astar vardır; ince bağırsakta epitel astar üzerinde mikrovilluslar ve kalın bağırsakta bağırsak villusları vardır. Deri, omurgalı vücudunun dışını kaplayan keratinize tabakalı skuamöz epitelden oluşan bir dış tabakadan oluşur. Keratinositler derideki hücrelerin %95'ini oluşturur. Vücudun dış yüzeyindeki epitel hücreleri tipik olarak kütikül şeklinde hücre dışı bir matriks salgılar. Basit hayvanlarda bu sadece bir glikoprotein tabakası olabilir. Daha gelişmiş hayvanlarda, birçok bez epitel hücrelerinden oluşur. ⓘ

Kas dokusu

Yüksek büyütmede iskelet kası ve küçük bir sinirden kesit (H&E boyası) ⓘ

Kas hücreleri (miyositler) vücudun aktif kasılma dokusunu oluşturur. Kas dokusu kuvvet üretme ve hareket etme ya da iç organlarda harekete neden olma işlevi görür. Kas, kontraktil filamentlerden oluşur ve üç ana tipe ayrılır; düz kas, iskelet kası ve kalp kası. Düz kas mikroskobik olarak incelendiğinde çizgilere sahip değildir. Yavaş kasılır ancak geniş bir esneme uzunluğu aralığında kasılabilirliğini korur. Deniz anemonunun dokunaçları ve deniz hıyarlarının vücut duvarı gibi organlarda bulunur. İskelet kası hızla kasılır ancak sınırlı bir uzama aralığına sahiptir. Eklerin ve çenelerin hareketinde bulunur. Eğik çizgili kas diğer ikisi arasında yer alır. Filamentler kademelidir ve bu, yavaşça uzayabilen veya hızlı kasılmalar yapabilen toprak solucanlarında bulunan kas türüdür. Yüksek hayvanlarda çizgili kaslar, hareketi sağlamak için kemiğe bağlı demetler halinde oluşur ve genellikle antagonistik setler halinde düzenlenir. Düz kas rahim, mesane, bağırsaklar, mide, yemek borusu, solunum yolları ve kan damarlarının duvarlarında bulunur. Kalp kası sadece kalpte bulunur ve kalbin kasılmasını ve vücuda kan pompalamasını sağlar. ⓘ

Sinir dokusu

Sinir dokusu, nöron olarak bilinen ve bilgi ileten birçok sinir hücresinden oluşur. Ctenophores ve cnidarians (deniz anemonları ve denizanaları dahil) gibi bazı yavaş hareket eden radyal simetrik deniz hayvanlarında sinirler bir sinir ağı oluşturur, ancak çoğu hayvanda demetler halinde uzunlamasına organize olurlar. Basit hayvanlarda, vücut duvarındaki reseptör nöronlar bir uyarıcıya karşı lokal bir reaksiyona neden olur. Daha karmaşık hayvanlarda, kemoreseptörler ve fotoreseptörler gibi özelleşmiş reseptör hücreleri gruplar halinde bulunur ve sinir ağları boyunca organizmanın diğer kısımlarına mesajlar gönderir. Nöronlar gangliyonlar halinde birbirine bağlanabilir. Yüksek hayvanlarda, özelleşmiş reseptörler duyu organlarının temelini oluşturur ve bir merkezi sinir sistemi (beyin ve omurilik) ve bir de çevresel sinir sistemi vardır. İkincisi, duyu organlarından bilgi ileten duyu sinirleri ve hedef organları etkileyen motor sinirlerden oluşur. Periferik sinir sistemi, duyuları ileten ve istemli kasları kontrol eden somatik sinir sistemi ile düz kasları, bazı bezleri ve mide dahil iç organları istemsiz olarak kontrol eden otonom sinir sistemi olarak ikiye ayrılır. ⓘ

• Kemikler
• Kıkırdaklar
• Eklemler
• Ligamentler (Bağlar)
• Kaslar
• Solunum sistemi
• Dolaşım sistemi
• Ürogenital sistem
• Sindirim sistemi
• Sinir sistemi
• Endokrin sistem
• Deri ⓘ

Omurgalı anatomisi

Fare kafatası ⓘ

Tüm omurgalılar benzer bir temel vücut planına sahiptir ve yaşamlarının bir noktasında, çoğunlukla embriyonik aşamada, ana kordat özelliklerini paylaşırlar; sertleştirici bir çubuk, notokord; sinir materyalinin dorsal içi boş bir tüpü, nöral tüp; faringeal kemerler; ve anüsün arkasında bir kuyruk. Omurilik vertebral kolon tarafından korunur ve notokordun üstünde, gastrointestinal sistem ise altındadır. Sinir dokusu ektodermden, bağ dokuları mezodermden ve bağırsaklar endodermden türemiştir. Arka uçta omuriliği ve omurları devam ettiren ancak bağırsakları içermeyen bir kuyruk bulunur. Ağız hayvanın ön ucunda, anüs ise kuyruğun tabanında bulunur. Bir omurgalının tanımlayıcı özelliği, segmentli omur dizisinin gelişiminde oluşan omur sütunudur. Çoğu omurgalıda notokord, intervertebral disklerin nükleus pulposusuna dönüşür. Bununla birlikte, mersin balığı ve coelacanth gibi birkaç omurgalı, notokordunu yetişkinliğe kadar korur. Çeneli omurgalılar, ikincil olarak kaybolabilen çift uzantılar, yüzgeçler veya bacaklarla tipize edilir. Omurgalıların uzuvları homolog olarak kabul edilir çünkü aynı temel iskelet yapısı son ortak atalarından miras kalmıştır. Bu, Charles Darwin'in evrim teorisini desteklemek için öne sürdüğü argümanlardan biridir. ⓘ

Balık anatomisi

Bir balığın çeşitli organlarını gösteren kesit diyagramı ⓘ

Bir balığın vücudu baş, gövde ve kuyruk olarak ayrılır, ancak bu üçü arasındaki ayrımlar her zaman dışarıdan görülemez. Balığın içindeki destek yapısını oluşturan iskelet ya kıkırdaklı balıklarda kıkırdaktan ya da kemikli balıklarda kemikten yapılır. Ana iskelet elemanı, hafif ancak güçlü olan eklemli omurlardan oluşan omurga sütunudur. Kaburgalar omurgaya bağlanır ve uzuvlar ya da uzuv kemerleri yoktur. Balığın ana dış özellikleri olan yüzgeçler, kuyruk yüzgeçleri hariç, omurga ile doğrudan bağlantısı olmayan ışın adı verilen kemikli veya yumuşak dikenlerden oluşur. Gövdenin ana kısmını oluşturan kaslar tarafından desteklenirler. Kalp iki odacıklıdır ve kanı solungaçların solunum yüzeylerinden geçirerek tek bir dolaşım döngüsü içinde vücudun etrafına pompalar. Gözler su altında görmeye adapte edilmiştir ve sadece lokal görüşe sahiptir. Bir iç kulak vardır ancak dış veya orta kulak yoktur. Düşük frekanslı titreşimler, balıkların yanları boyunca uzanan duyu organlarının yanal çizgi sistemi tarafından algılanır ve bunlar yakındaki hareketlere ve su basıncındaki değişikliklere yanıt verir. ⓘ

Köpekbalıkları ve vatozlar, kıkırdaktan oluşan iskeletleri de dahil olmak üzere eski balıklarınkine benzer çok sayıda ilkel anatomik özelliğe sahip bazal balıklardır. Vücutları dorso-ventral olarak yassılaşma eğilimindedir, genellikle beş çift solungaç yarıkları ve başın alt tarafında büyük bir ağızları vardır. Dermis ayrı dermal placoid pullarla kaplıdır. İdrar ve genital kanalların açıldığı bir kloakaları vardır, ancak yüzme keseleri yoktur. Kıkırdaklı balıklar az sayıda büyük, sarımsı yumurta üretir. Bazı türler ovovivipar olup yavrular içten gelişirken, diğerleri ovipar olup larvalar yumurta kutularında dıştan gelişir. ⓘ

Kemikli balık soyu, genellikle eski balıkların özelliklerinden büyük evrimsel değişikliklerle daha türetilmiş anatomik özellikler gösterir. Kemikli bir iskelete sahiptirler, genellikle yanal olarak yassılaşmışlardır, bir operkulum tarafından korunan beş çift solungaçları ve burnun ucunda veya yakınında bir ağızları vardır. Dermis üst üste binen pullarla kaplıdır. Kemikli balıkların su sütununda sabit bir derinliği korumalarına yardımcı olan bir yüzme kesesi vardır, ancak bir kloak yoktur. Çoğunlukla çok sayıda küçük yumurta yumurtlarlar ve bu yumurtaları su sütununa bırakırlar. ⓘ

Amfibi anatomisi

Surinam boynuzlu kurbağasının (Ceratophrys cornuta) iskeleti ⓘ

Plastik kurbağa modeli ⓘ

Amfibiler kurbağalar, semenderler ve çekirgelerden oluşan bir hayvan sınıfıdır. Tetrapodlardır, ancak caecilians ve birkaç semender türünün ya uzuvları yoktur ya da uzuvları çok küçülmüştür. Ana kemikleri içi boş ve hafiftir ve tamamen kemikleşmiştir ve omurlar birbirlerine kenetlenir ve eklem süreçlerine sahiptir. Kaburgaları genellikle kısadır ve omurlara kaynaşmış olabilir. Kafatasları çoğunlukla geniş ve kısadır ve genellikle tam olarak kemikleşmemiştir. Derileri çok az keratin içerir ve pullardan yoksundur, ancak birçok mukoza bezi ve bazı türlerde zehir bezleri içerir. Amfibilerin kalpleri iki kulakçık ve bir karıncık olmak üzere üç odacıklıdır. İdrar keseleri vardır ve azotlu atık ürünler öncelikle üre olarak atılır. Amfibiler, havanın önce burun deliklerinden bukkofaringeal bölgeye çekildiği bir pompa hareketi olan bukkal pompalama yoluyla nefes alırlar. Bunlar daha sonra kapanır ve hava boğazın kasılmasıyla akciğerlere itilir. Bunu, nemli tutulması gereken deri yoluyla gaz alışverişi ile tamamlarlar. ⓘ

Kurbağalarda pelvis kemeri sağlamdır ve arka bacaklar ön bacaklardan çok daha uzun ve güçlüdür. Ayaklarda dört ya da beş parmak bulunur ve ayak parmakları genellikle yüzmek için perdelidir ya da tırmanmak için emme yastıkları vardır. Kurbağaların büyük gözleri vardır ve kuyrukları yoktur. Semenderler görünüş olarak kertenkelelere benzer; kısa bacakları yana doğru çıkıntı yapar, karınları yere yakın ya da temas halindedir ve uzun bir kuyrukları vardır. Caecilians yüzeysel olarak toprak solucanlarına benzer ve uzuvsuzdur. Vücut boyunca hareket eden kas kasılma bölgeleri vasıtasıyla oyuk açarlar ve vücutlarını bir yandan diğer yana dalgalandırarak yüzerler. ⓘ

Sürüngen anatomisi

Elmas sırtlı çıngıraklı yılan iskeleti ⓘ

Sürüngenler kaplumbağalar, tuataralar, kertenkeleler, yılanlar ve timsahlardan oluşan bir hayvan sınıfıdır. Tetrapodlardır, ancak yılanların ve birkaç kertenkele türünün ya uzuvları yoktur ya da uzuvları çok küçülmüştür. Kemikleri daha iyi kemikleşmiştir ve iskeletleri amfibilerinkinden daha güçlüdür. Dişler koniktir ve çoğunlukla aynı büyüklüktedir. Epidermisin yüzey hücreleri, su geçirmez bir tabaka oluşturan boynuzsu pullara dönüşmüştür. Sürüngenler, amfibiler gibi solunum için derilerini kullanamazlar ve göğüs duvarlarını genişleterek havayı akciğerlerine çeken daha etkili bir solunum sistemine sahiptirler. Kalp, amfibilerinkine benzer ancak oksijenli ve oksijensiz kan akışlarını daha iyi ayıran bir septum vardır. Üreme sistemi, çoğu türde bulunan bir çiftleşme organı ile iç döllenme için evrimleşmiştir. Yumurtalar kurumalarını önleyen amniyotik zarlarla çevrilidir ve karaya bırakılır ya da bazı türlerde içten gelişir. Azotlu atıklar ürik asit olarak atıldığı için mesane küçüktür. ⓘ

Kaplumbağalar koruyucu kabuklarıyla dikkat çeker. Üstte boynuzsu bir karapaks ve altta plastron ile kaplı esnek olmayan bir gövdeleri vardır. Bunlar dermise gömülü kemik plakalardan oluşur ve üzerleri boynuzsu plakalarla kaplıdır ve kısmen kaburgalar ve omurga ile kaynaşmıştır. Boyun uzun ve esnektir ve baş ile bacaklar kabuğun içine doğru çekilebilir. Kaplumbağalar vejetaryendir ve tipik sürüngen dişlerinin yerini keskin, boynuzsu plakalar almıştır. Suda yaşayan türlerde ön bacaklar palet şeklinde modifiye edilmiştir. ⓘ

Tuataralar yüzeysel olarak kertenkelelere benzer ancak soyları Triyasik dönemde ayrılmıştır. Yaşayan bir tür vardır, Sphenodon punctatus. Kafatasının her iki yanında iki açıklık (fenestra) vardır ve çene kafatasına sıkıca bağlıdır. Alt çenede bir sıra diş vardır ve hayvan çiğnerken bu dişler üst çenedeki iki sıranın arasına sığar. Dişler sadece çenedeki kemiksi materyalin çıkıntılarıdır ve sonunda aşınırlar. Beyin ve kalp diğer sürüngenlerinkinden daha ilkeldir ve akciğerler tek odacıklıdır ve bronşlardan yoksundur. Tuatara'nın alnında iyi gelişmiş bir parietal göz vardır. ⓘ

Kertenkelelerin kafataslarının her iki yanında sadece bir fenestra bulunur, ikinci fenestranın altındaki alt kemik çubuğu kaybolmuştur. Bu da çenelerin daha az sert bir şekilde bağlı olmasına ve ağzın daha geniş açılmasına neden olur. Kertenkeleler çoğunlukla dört ayaklıdır ve gövdeleri kısa, yana bakan bacaklarla yerden yüksekte tutulur, ancak birkaç türün bacakları yoktur ve yılanlara benzerler. Kertenkelelerin hareketli göz kapakları vardır, kulak zarları mevcuttur ve bazı türlerin merkezi bir parietal gözü vardır. ⓘ

Yılanlar, Kretase döneminde ortak bir atasal soydan ayrılan kertenkelelerle yakından ilişkilidir ve aynı özelliklerin çoğunu paylaşırlar. İskelet kafatası, dil kemiği, omurga ve kaburgalardan oluşur, ancak birkaç tür pelvis ve arka uzuvların kalıntılarını pelvik mahmuzlar şeklinde muhafaza eder. İkinci fenestranın altındaki çubuk da kaybolmuştur ve çeneler yılanın avını bütün olarak yutmasını sağlayan aşırı esnekliğe sahiptir. Yılanların hareket edebilen göz kapakları yoktur, gözler şeffaf "gözlük" pullarıyla kaplıdır. Kulak zarları yoktur ancak kafataslarındaki kemikler aracılığıyla yer titreşimlerini algılayabilirler. Çatallı dilleri tat ve koku alma organları olarak kullanılır ve bazı türlerin kafalarında sıcak kanlı avların yerini tespit etmelerini sağlayan duyusal çukurlar bulunur. ⓘ

Timsahlar uzun burunları ve çok sayıda dişleri olan büyük, alçak yapılı su sürüngenleridir. Baş ve gövde dorso-ventral olarak düzleşmiştir ve kuyruk yanal olarak sıkıştırılmıştır. Yüzerken hayvanı suyun içinde zorlamak için bir yandan diğer yana sallanır. Sert keratinize pullar vücut zırhını sağlar ve bazıları kafatasına kaynaşmıştır. Burun delikleri, gözler ve kulaklar yassı başın üst kısmına doğru yükselir ve hayvan yüzerken su yüzeyinin üzerinde kalmalarını sağlar. Suya batırıldığında burun delikleri ve kulaklar kapakçıklarla kapatılır. Diğer sürüngenlerden farklı olarak timsahların kalpleri oksijenli ve oksijensiz kanın tamamen ayrılmasını sağlayan dört odacıklıdır. ⓘ

Kuş anatomisi

Bir kanadın parçası. Albrecht Dürer, 1500-1512 civarı ⓘ

Kuşlar tetrapodlardır, ancak arka bacakları yürümek veya zıplamak için kullanılsa da, ön bacakları tüylerle kaplı kanatlardır ve uçuş için uyarlanmıştır. Kuşlar endotermiktir, yüksek metabolizma hızına, hafif bir iskelet sistemine ve güçlü kaslara sahiptir. Uzun kemikler ince, içi boş ve çok hafiftir. Akciğerlerden gelen hava kesesi uzantıları bazı kemiklerin merkezini kaplar. Göğüs kemiği geniştir ve genellikle bir omurgası vardır ve kuyruk omurları kaynaşmıştır. Dişleri yoktur ve dar çeneleri boynuzla kaplı bir gagaya uyarlanmıştır. Gözler nispeten büyüktür, özellikle de baykuş gibi gece yaşayan türlerde. Yırtıcılarda öne, ördeklerde ise yana doğru bakarlar. ⓘ

Tüyler epidermisin çıkıntılarıdır ve deri üzerinde yayıldıkları yerden itibaren lokalize bantlar halinde bulunurlar. Büyük uçuş tüyleri kanatlarda ve kuyrukta bulunur, kontur tüyleri kuşun yüzeyini kaplar ve ince tüyler genç kuşlarda ve su kuşlarının kontur tüylerinin altında bulunur. Tek deri bezi kuyruk tabanına yakın tek bir üropigial bezdir. Bu bez, kuş tüylerini kabarttığında tüyleri su geçirmez hale getiren yağlı bir salgı üretir. Bacaklarda, ayaklarda pullar ve parmak uçlarında pençeler vardır. ⓘ

Memeli anatomisi

Memeliler, çoğunlukla karada yaşayan, ancak bazıları suda yaşayan ve bazıları da kanat çırparak ya da süzülerek uçan çok çeşitli bir hayvan sınıfıdır. Çoğunlukla dört uzuvları vardır ancak bazı su memelilerinin uzuvları yoktur ya da uzuvları yüzgeçlere dönüşmüştür ve yarasaların ön ayakları kanatlara dönüşmüştür. Çoğu memelinin bacakları, yerden oldukça yüksekte tutulan gövdenin altında yer alır. Memelilerin kemikleri iyi kemikleşmiştir ve genellikle farklılaşmış olan dişleri prizmatik bir mine tabakasıyla kaplıdır. Dişler hayvanın yaşamı boyunca bir kez dökülür (süt dişleri) ya da deniz memelilerinde olduğu gibi hiç dökülmez. Memelilerin orta kulaklarında üç kemik ve iç kulaklarında bir koklea bulunur. Kıllarla kaplıdırlar ve derilerinde ter salgılayan bezler bulunur. Bu bezlerden bazıları yavruları beslemek için süt üreten meme bezleri olarak özelleşmiştir. Memeliler akciğerleri ile nefes alırlar ve göğüs kafesini karından ayıran kaslı bir diyaframa sahiptirler, bu da havayı akciğerlere çekmelerine yardımcı olur. Memeli kalbi dört odacıklıdır ve oksijenli ve oksijensiz kan tamamen ayrı tutulur. Azotlu atıklar öncelikle üre olarak atılır. ⓘ

Memeliler amniyottur ve çoğu vivipar olup canlı yavru doğurur. Bunun istisnası yumurtlayan monotremler, ornitorenk ve Avustralya'nın ekidnalarıdır. Diğer memelilerin çoğunda gelişmekte olan fetüsün beslendiği bir plasenta vardır, ancak keseli hayvanlarda fetal evre çok kısadır ve olgunlaşmamış yavru doğar ve annesinin kesesine doğru yol alır, burada bir meme ucuna tutunur ve gelişimini tamamlar. ⓘ

İnsan anatomisi

MRI taramasında görüldüğü gibi başın sagital kesitlerini gösteren modern anatomik teknik ⓘ

İnsanda, yetenekli el hareketlerinin gelişmesi ve beyin büyüklüğünün artması muhtemelen eş zamanlı olarak evrimleşmiştir. ⓘ

İnsanlar bir memelinin genel vücut planına sahiptir. İnsanların bir başı, boynu, gövdesi (göğüs kafesi ve karnı içerir), iki kolu ve elleri ve iki bacağı ve ayakları vardır. ⓘ

Genel olarak, bazı biyolojik bilimler öğrencileri, sağlık görevlileri, protezciler ve ortotistler, fizyoterapistler, mesleki terapistler, hemşireler, podiatristler ve tıp öğrencileri anatomik modeller, iskeletler, ders kitapları, diyagramlar, fotoğraflar, dersler ve öğreticilerden brüt anatomi ve mikroskobik anatomiyi öğrenirler ve buna ek olarak, tıp öğrencileri genellikle diseksiyon ve kadavraların incelenmesi gibi pratik deneyimler yoluyla da brüt anatomiyi öğrenirler. Mikroskobik anatomi (veya histoloji) çalışması, mikroskop altında histolojik preparatları (veya slaytları) inceleyerek pratik deneyimle desteklenebilir. ⓘ

İnsan anatomisi, fizyoloji ve biyokimya, tıp öğrencilerine genellikle tıp fakültesindeki ilk yıllarında öğretilen tamamlayıcı temel tıp bilimleridir. İnsan anatomisi bölgesel veya sistemik olarak öğretilebilir; yani sırasıyla baş ve göğüs gibi vücut bölgelerine göre anatomi çalışılabilir veya sinir veya solunum sistemleri gibi belirli sistemlere göre çalışılabilir. Başlıca anatomi ders kitabı olan Gray's Anatomy, modern öğretim yöntemlerine uygun olarak sistem formatından bölgesel formata doğru yeniden düzenlenmiştir. Doktorlar, özellikle de cerrahlar ve histopatoloji ve radyoloji gibi bazı tanı uzmanlık alanlarında çalışan doktorlar için kapsamlı bir anatomi bilgisi gereklidir. ⓘ

Akademik anatomistler genellikle üniversiteler, tıp fakülteleri veya eğitim hastaneleri tarafından istihdam edilirler. Genellikle anatomi öğretiminde ve belirli sistemler, organlar, dokular veya hücreler üzerine araştırmalarda yer alırlar. ⓘ

Omurgasız anatomisi

Planktonik bir kabuklu olan erkek Daphnia'nın başı ⓘ

Omurgasızlar, Paramecium gibi en basit tek hücreli ökaryotlardan ahtapot, ıstakoz ve yusufçuk gibi karmaşık çok hücreli hayvanlara kadar uzanan geniş bir canlı organizma yelpazesini oluşturur. Hayvan türlerinin yaklaşık %95'ini oluştururlar. Tanım gereği, bu canlıların hiçbirinin omurgası yoktur. Tek hücreli protozoanların hücreleri çok hücreli hayvanlarınkiyle aynı temel yapıya sahiptir ancak bazı kısımları doku ve organlara eşdeğer olacak şekilde özelleşmiştir. Hareket genellikle siller veya kamçılarla sağlanır veya psödopodilerin ilerlemesiyle ilerleyebilir, besin fagositozla toplanabilir, enerji ihtiyacı fotosentezle karşılanabilir ve hücre bir iç iskelet veya bir dış iskelet tarafından desteklenebilir. Bazı protozoanlar çok hücreli koloniler oluşturabilir. ⓘ

Metazoanlar, farklı işlevlere hizmet eden farklı hücre gruplarıyla çok hücreli bir organizmadır. Metazoan dokularının en temel türleri, her ikisi de neredeyse tüm omurgasızlarda bulunan epitel ve bağ dokusudur. Epidermisin dış yüzeyi normalde epitel hücrelerinden oluşur ve organizmaya destek sağlayan hücre dışı bir matris salgılar. Mezodermden türetilen bir iç iskelet ekinodermlerde, süngerlerde ve bazı kafadanbacaklılarda mevcuttur. Dış iskeletler epidermisten türetilir ve eklembacaklılarda (böcekler, örümcekler, keneler, karidesler, yengeçler, ıstakozlar) kitinden oluşur. Kalsiyum karbonat yumuşakçaların, brakiyopodların ve bazı tüp yapıcı polychaete solucanlarının kabuklarını, silika ise mikroskobik diatomların ve radiolaria'nın dış iskeletini oluşturur. Diğer omurgasızların sert yapıları olmayabilir ancak epidermis süngerlerin pinakodermi, sölenterlerin jelatinimsi kütikülü (polipler, deniz anemonları, denizanaları) ve annelidlerin kolajen kütikülü gibi çeşitli yüzey kaplamaları salgılayabilir. Dış epitel tabakası duyu hücreleri, bez hücreleri ve sokucu hücreler dahil olmak üzere çeşitli tiplerde hücreler içerebilir. Ayrıca mikrovilluslar, siller, kıllar, dikenler ve tüberküller gibi çıkıntılar da olabilir. ⓘ

Mikroskobik anatominin babası Marcello Malpighi, bitkilerde ipek böceği gibi böceklerde gördüklerine benzer tübüller olduğunu keşfetmiştir. Bir gövdede kabuğun halka benzeri bir kısmı çıkarıldığında, halkanın üzerindeki dokularda bir şişme meydana geldiğini gözlemlemiş ve bunu açık bir şekilde yapraklardan aşağı inen ve halkanın üzerinde yakalanan yiyecekler tarafından uyarılan büyüme olarak yorumlamıştır. ⓘ

Eklembacaklı anatomisi

Eklembacaklılar, bilinen bir milyondan fazla omurgasız türü ile hayvanlar alemindeki en büyük filumu oluşturur. ⓘ

Böcekler, çoğunlukla kitinden yapılmış sert eklemli bir dış kaplama olan dış iskelet tarafından desteklenen segmentli gövdelere sahiptir. Vücudun bölümleri baş, göğüs ve karın olmak üzere üç ayrı parça halinde düzenlenmiştir. Baş tipik olarak bir çift duyusal anten, bir çift bileşik göz, bir ila üç basit göz (ocelli) ve ağız parçalarını oluşturan üç set modifiye uzantı taşır. Göğüs kafesinde, göğüs kafesini oluşturan üç segment için birer çift olmak üzere üç çift segmentli bacak ve bir ya da iki çift kanat bulunur. Karın, bazıları kaynaşmış olabilen on bir segmentten oluşur ve sindirim, solunum, boşaltım ve üreme sistemlerini barındırır. Türler arasında önemli farklılıklar vardır ve vücut parçalarında, özellikle de kanatlarda, bacaklarda, antenlerde ve ağız parçalarında birçok adaptasyon mevcuttur. ⓘ

Araknidlerin bir sınıfı olan örümcekler dört çift bacağa sahiptir; iki bölümden oluşan bir gövdeye sahiptirler - bir sefalotoraks ve bir karın. Örümceklerin kanatları ve antenleri yoktur. Çoğu örümcek zehirli olduğu için genellikle zehir bezlerine bağlı olan chelicerae adı verilen ağız parçalarına sahiptirler. Sefalotoraksa bağlı pedipalp adı verilen ikinci bir çift uzantıları vardır. Bunlar bacaklara benzer segmentasyona sahiptir ve tat ve koku alma organları olarak işlev görür. Her bir erkek pedipalpinin ucunda, çiftleşme organını destekleme görevi gören kaşık şeklinde bir cymbium bulunur. ⓘ

Anatominin diğer dalları

• Yüzeysel veya yüzeysel anatomi, vücudun dış hatlarından kolayca görülebilen anatomik işaretlerin incelenmesi açısından önemlidir. Hekimlerin veya veteriner cerrahların ilgili daha derin yapıların konumunu ve anatomisini ölçmelerini sağlar. Yüzeysel, yapıların vücut yüzeyine nispeten yakın olduğunu gösteren yönlü bir terimdir.
• Karşılaştırmalı anatomi, farklı hayvanlardaki anatomik yapıların (hem kaba hem de mikroskobik) karşılaştırılmasıyla ilgilidir.
• Sanatsal anatomi, sanatsal nedenlerle yapılan anatomik çalışmalarla ilgilidir. ⓘ

Tarihçe

Antik Çağ

Anatomi bulgularının erken yorumlanmasına ilişkin görüntü ⓘ

M.Ö. 1600'de Eski Mısır'a ait bir tıp metni olan Edwin Smith Papirüsü kalbi, damarlarını, karaciğeri, dalağı, böbrekleri, hipotalamusu, rahmi ve mesaneyi tanımlamış ve kalpten ayrılan kan damarlarını göstermiştir. Ebers Papirüsü (M.Ö. 1550 civarı), vücudun tüm sıvılarını vücudun her bir üyesine taşıyan veya her bir üyesinden gelen damarları içeren bir "kalp incelemesi" içerir. ⓘ

Antik Yunan anatomisi ve fizyolojisi erken ortaçağ dünyası boyunca büyük değişimler ve ilerlemeler geçirmiştir. Zaman içinde bu tıbbi uygulama, vücuttaki organların ve yapıların işlevlerine dair sürekli gelişen bir anlayışla genişledi. Beyin, göz, karaciğer, üreme organları ve sinir sisteminin anlaşılmasına katkıda bulunan insan vücuduna ilişkin olağanüstü anatomik gözlemler yapılmıştır. ⓘ

Helenistik Mısır kenti İskenderiye, Yunan anatomisi ve fizyolojisi için bir sıçrama tahtasıydı. İskenderiye, Yunanlılar zamanında sadece tıbbi kayıtlar ve liberal sanatlar kitapları için dünyanın en büyük kütüphanesine ev sahipliği yapmakla kalmamış, aynı zamanda birçok tıp pratisyeni ve filozofa da ev sahipliği yapmıştır. Ptolemaios hükümdarlarının sanat ve bilim alanındaki büyük himayesi İskenderiye'nin yükselmesine yardımcı olmuş ve diğer Yunan devletlerinin kültürel ve bilimsel başarılarına rakip olmuştur. ⓘ

Desi Sangye Gyatso'nun Mavi Beril adlı eserinin bir parçası olan anatomi thangkası, 17. yüzyıl ⓘ

Erken dönem anatomi ve fizyolojideki en çarpıcı gelişmelerden bazıları Helenistik İskenderiye'de gerçekleşmiştir. Üçüncü yüzyılın en ünlü anatomist ve fizyologlarından ikisi Herophilus ve Erasistratus'tur. Bu iki hekim tıbbi araştırmalar için insan diseksiyonuna öncülük etmiştir. Ayrıca, Rönesans'a kadar tabu olarak kabul edilen, hüküm giymiş suçluların kadavraları üzerinde canlı kesitler gerçekleştirdiler - Herophilus, sistematik diseksiyonlar gerçekleştiren ilk kişi olarak kabul edildi. Herophilus, anatominin birçok dalına ve tıbbın diğer birçok yönüne etkileyici katkılarda bulunan anatomik çalışmalarıyla tanındı. Çalışmalarından bazıları nabız sisteminin sınıflandırılması, insan atardamarlarının toplardamarlardan daha kalın duvarlara sahip olduğunun ve kulakçıkların kalbin parçaları olduğunun keşfini içeriyordu. Herophilus'un insan vücudu hakkındaki bilgisi beyin, göz, karaciğer, üreme organları ve sinir sisteminin anlaşılması ve hastalıkların seyrinin tanımlanmasında hayati katkılar sağlamıştır. Erasistratus, boşlukları ve zarları da dahil olmak üzere beynin yapısını doğru bir şekilde tanımlamış ve serebrum ile serebellum arasında bir ayrım yapmıştır. İskenderiye'deki çalışmaları sırasında Erasistratus özellikle dolaşım ve sinir sistemi çalışmalarıyla ilgilenmiştir. İnsan vücudundaki duyusal ve motor sinirleri ayırt edebilmiş ve havanın akciğerlere ve kalbe girdiğine ve daha sonra vücuda taşındığına inanmıştır. Atardamarlar ve toplardamarlar arasında yaptığı ayrım - atardamarlar vücuttaki havayı taşırken, toplardamarlar kalpten gelen kanı taşıyordu - büyük bir anatomik keşifti. Erasistratus aynı zamanda epiglotun ve triküspit de dahil olmak üzere kalp kapakçıklarının isimlendirilmesinden ve işlevlerinin tanımlanmasından da sorumluydu. Üçüncü yüzyılda Yunan hekimler sinirleri kan damarları ve tendonlardan ayırmayı ve sinirlerin sinirsel uyarıları ilettiğini fark etmeyi başardılar. Motor sinirlere verilen hasarın felce yol açtığını ortaya koyan Herophilus olmuştur. Herophilus beyindeki meninksleri ve ventrikülleri adlandırmış, serebellum ve serebrum arasındaki ayrımı takdir etmiş ve beynin Aristoteles'in öne sürdüğü gibi bir "soğutma odası" değil "aklın merkezi" olduğunu kabul etmiştir Herophilus ayrıca optik, okülomotor, trigeminal, yüz, vestibülokoklear ve hipoglossal sinirlerin motor bölümlerini tanımlamakla da tanınır. ⓘ

Cerrahi aletler tarihte ilk kez 11. yüzyılda Abulcasis tarafından icat edilmiştir ⓘ

Tarihte ilk kez 9. yüzyılda Huneyn ibn İshak tarafından gözün anatomisi ⓘ

13. yüzyıl anatomik illüstrasyonu ⓘ

M.Ö. üçüncü yüzyılda hem sindirim hem de üreme sistemlerinde büyük başarılar elde edilmiştir. Herophilus sadece tükürük bezlerini değil, ince bağırsak ve karaciğeri de keşfedip tanımlayabilmiştir. Rahmin içi boş bir organ olduğunu göstermiş, yumurtalıkları ve rahim tüplerini tanımlamıştır. Spermatozoanın testisler tarafından üretildiğini fark etti ve prostat bezini ilk tanımlayan kişi oldu. ⓘ

Kasların ve iskeletin anatomisi, bilinmeyen yazarlar tarafından yazılmış bir Antik Yunan tıp eseri olan Hipokrat Külliyatı'nda anlatılmaktadır. Aristoteles omurgalı anatomisini hayvan diseksiyonuna dayanarak tanımlamıştır. Praxagoras arterler ve damarlar arasındaki farkı tanımlamıştır. Yine M.Ö. 4. yüzyılda Herophilos ve Erasistratus, Ptolemaios hanedanlığı döneminde İskenderiye'deki suçluların viviseksiyonuna dayanarak daha doğru anatomik tanımlar üretmiştir. ⓘ

2. yüzyılda anatomist, klinisyen, yazar ve filozof olan Bergamalı Galen, antik çağın son ve oldukça etkili anatomi tezini yazmıştır. Mevcut bilgileri derlemiş ve hayvanların diseksiyonu yoluyla anatomi çalışmıştır. Hayvanlar üzerinde yaptığı viviseksiyon deneyleriyle ilk deneysel fizyologlardan biri olmuştur. Galen'in çoğunlukla köpek anatomisine dayanan çizimleri, sonraki bin yıl boyunca etkili bir şekilde tek anatomi ders kitabı haline geldi. Çalışmaları, 15. yüzyılda Yunancadan çevrilene kadar Rönesans doktorları tarafından yalnızca İslami Altın Çağ tıbbı aracılığıyla biliniyordu. ⓘ

Ortaçağdan erken modern döneme

Kolun anatomik çalışması, Leonardo da Vinci, (yaklaşık 1510) ⓘ

Vesalius'un Epitome adlı eserindeki anatomik şema, 1543 ⓘ

Michiel Jansz van Mierevelt - Dr. Willem van der Meer'in anatomi dersi, 1617 ⓘ

Anatomi klasik dönemden on altıncı yüzyıla kadar çok az gelişmiştir; tarihçi Marie Boas'ın yazdığı gibi, "On altıncı yüzyıldan önce anatomideki ilerleme ne kadar gizemli bir şekilde yavaşsa, 1500'den sonraki gelişme de o kadar şaşırtıcı bir şekilde hızlıdır". 1275 ve 1326 yılları arasında Bologna'da Mondino de Luzzi, Alessandro Achillini ve Antonio Benivieni adlı anatomistler antik çağlardan bu yana ilk sistematik insan diseksiyonlarını gerçekleştirdiler. Mondino'nun 1316 tarihli Anatomi kitabı, insan anatomisinin ortaçağda yeniden keşfedilmesinde ilk ders kitabı olmuştur. Mondino'nun diseksiyonlarında izlenen sırayla vücudu tanımlar; önce karın, sonra göğüs kafesi, sonra baş ve uzuvlar. Sonraki yüzyıl boyunca standart anatomi ders kitabı olmuştur. ⓘ

Leonardo da Vinci (1452-1519) Andrea del Verrocchio tarafından anatomi konusunda eğitilmiştir. Anatomi bilgisini sanat çalışmalarında kullanmış, insan ve diğer omurgalıların iskelet yapılarının, kaslarının ve organlarının birçok eskizini yapmıştır. ⓘ

Padua Üniversitesi'nde anatomi profesörü olan Andreas Vesalius (1514-1564), modern insan anatomisinin kurucusu olarak kabul edilir. Aslen Brabantlı olan Vesalius, 1543 yılında yedi ciltlik geniş formatlı bir kitap olan De humani corporis fabrica ("insan vücudunun yapısı") adlı etkili kitabını yayınlamıştır. Genellikle İtalyan manzaralarına karşı alegorik pozlarda olan doğru ve karmaşık detaylı illüstrasyonların Titian'ın öğrencisi olan sanatçı Jan van Calcar tarafından yapıldığı düşünülmektedir. ⓘ

İngiltere'de anatomi, herhangi bir bilim dalında verilen ilk halka açık derslerin konusuydu; bunlar 16. yüzyılda Berberler ve Cerrahlar Şirketi tarafından verildi ve 1583'te Kraliyet Doktorlar Koleji'nde Lumleian cerrahi dersleri ile birleştirildi. ⓘ

Geç modern

Amerika Birleşik Devletleri'nde tıp okulları 18. yüzyılın sonlarına doğru kurulmaya başlandı. Anatomi derslerinde diseksiyon için sürekli kadavra akışı gerekiyordu ve bunları elde etmek zordu. Philadelphia, Baltimore ve New York, suçluların geceleri mezarlıkları basarak yeni gömülmüş cesetleri tabutlarından çıkardıkları ceset hırsızlığı faaliyetleriyle ünlüydü. Benzer bir sorun, cesetlere olan talebin o kadar büyük olduğu İngiltere'de de mevcuttu ki, kadavra elde etmek için mezar hırsızlığı ve hatta anatomi cinayetleri işleniyordu. Bunun sonucunda bazı mezarlıklar gözetleme kuleleriyle korunmuştur. İngiltere'de bu uygulama 1832 Anatomi Yasası ile durdurulurken, Amerika Birleşik Devletleri'nde Jefferson Tıp Koleji'nden doktor William S. Forbes'un 1882'de "Lübnan Mezarlığı'ndaki mezarların tahrip edilmesinde dirilticilerle suç ortaklığı yapmaktan" suçlu bulunmasının ardından benzer bir yasa çıkarıldı. ⓘ

İngiltere'de anatomi öğretimi, 1863'ten 1889'a kadar Aberdeen Üniversitesi'nde Regius Anatomi Profesörü olan Sir John Struthers tarafından dönüştürülmüştür. Struthers, başta anatomi olmak üzere tıbbın temelini oluşturan bilimlerde üç yıllık "klinik öncesi" akademik öğretim sisteminin kurulmasından sorumluydu. Bu sistem 1993 ve 2003 yıllarında tıp eğitiminde yapılan reforma kadar sürdü. Öğretmenliğin yanı sıra, karşılaştırmalı anatomi müzesi için çok sayıda omurgalı iskeleti toplamış, 70'in üzerinde araştırma makalesi yayınlamış ve Tay Balinası'nın halka açık diseksiyonu ile ünlenmiştir. 1822'den itibaren Kraliyet Cerrahlar Koleji tıp okullarında anatomi öğretimini düzenledi. Tıp müzeleri karşılaştırmalı anatomi konusunda örnekler sunuyor ve öğretimde sıklıkla kullanılıyordu. Ignaz Semmelweis lohusalık hummasını araştırdı ve bunun nasıl oluştuğunu keşfetti. Sıklıkla ölümle sonuçlanan bu ateşin, tıp öğrencileri tarafından muayene edilen annelerde ebelerden daha sık görüldüğünü fark etti. Öğrenciler diseksiyon odasından hastane koğuşuna gittiler ve doğum yapan kadınları muayene ettiler. Semmelweis, stajyerlerin her klinik muayeneden önce ellerini klorlu kireçle yıkadıklarında, anneler arasında lohusalık ateşi görülme sıklığının önemli ölçüde azaltılabileceğini gösterdi. ⓘ

1973'ten bir elektron mikroskobu ⓘ

Modern tıp çağından önce, vücudun iç yapılarını incelemek için kullanılan başlıca araçlar ölülerin diseksiyonu ve yaşayanların muayene, palpasyon ve oskültasyonuydu. Canlı dokuları oluşturan yapı taşlarının anlaşılmasını sağlayan mikroskobun ortaya çıkışı oldu. Akromatik merceklerin geliştirilmesindeki teknik ilerlemeler mikroskobun çözümleme gücünü artırdı ve 1839 civarında Matthias Jakob Schleiden ve Theodor Schwann, hücrelerin tüm canlıların temel organizasyon birimi olduğunu tespit etti. Küçük yapıların incelenmesi, içlerinden ışık geçirilmesini gerektirdi ve mikrotom, incelenecek yeterince ince doku dilimleri sağlamak için icat edildi. Farklı doku türlerini ayırt etmeye yardımcı olmak için yapay boyalar kullanan boyama teknikleri geliştirildi. Histoloji ve sitoloji alanlarındaki ilerlemeler, biyopsi örneklerinin ağrısız ve güvenli bir şekilde alınmasını sağlayan cerrahi tekniklerdeki gelişmelerle birlikte 19. yüzyılın sonlarında başlamıştır. Elektron mikroskobunun icadı, çözünürlük gücünde büyük bir ilerleme sağladı ve hücrelerin ve içlerindeki organellerin ve diğer yapıların üstyapısının araştırılmasına olanak tanıdı. Yaklaşık aynı zamanda, 1950'lerde, proteinlerin, nükleik asitlerin ve diğer biyolojik moleküllerin kristal yapılarını incelemek için X-ışını kırınımının kullanılması, yeni bir moleküler anatomi alanının doğmasına yol açmıştır. ⓘ

Vücudun iç yapılarını incelemek için invazif olmayan tekniklerde de aynı derecede önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. X-ışınları vücuttan geçirilebilir ve çeşitli derecelerde opaklığa sahip iç yapıları ayırt etmek için tıbbi radyografi ve floroskopide kullanılabilir. Manyetik rezonans görüntüleme, bilgisayarlı tomografi ve ultrason görüntüleme, iç yapıların daha önceki nesillerin hayal gücünün çok ötesinde bir derecede benzeri görülmemiş ayrıntılarla incelenmesini sağlamıştır. ⓘ