Alanlar

Alans ⓘ

Alani
Alanların göçlerini gösteren harita
Diller
İskit, Alanyalı
İlgili etnik gruplar
Osetler

Alanlar (Latince: Alani), genellikle Sarmatların bir parçası olarak kabul edilen ve muhtemelen Massagetlerle akraba olan, Kuzey Kafkasya'nın eski ve ortaçağ İranlı göçebe pastoral halkıydı. Modern tarihçiler Alanları Çin kaynaklarındaki Orta Asyalı Yancai ve Roma kaynaklarındaki Aorsi ile ilişkilendirmişlerdir. Batıya doğru göç eden ve Pontus-Hazar bozkırında Sarmatlar arasında baskın hale gelen Alanlardan Roma kaynaklarında MS 1. yüzyılda bahsedilmektedir. O dönemde Karadeniz'in kuzeyindeki bölgeye yerleşmişlerdi ve sık sık Part İmparatorluğu'na ve Roma İmparatorluğu'nun Kafkasya eyaletlerine akınlar düzenliyorlardı. MS 215-250 yılları arasında Gotlar Pontus Bozkırı'ndaki güçlerini kırdılar. ⓘ

Hunların MS 375 civarında Gotları Pontus Bozkırında yenilgiye uğratması üzerine, Alanların çoğu çeşitli Germen kabileleriyle birlikte batıya doğru göç etti. MS 406 yılında Vandallar ve Suebilerle birlikte Ren Nehri'ni geçerek Orléans ve Valence'a yerleştiler. MS 409 civarında Vandallar ve Suebilerle birlikte Pireneleri geçerek İber Yarımadası'na ulaştılar ve Lusitania ile Hispania Carthaginensis'e yerleştiler. MS 418'de Vizigotlar tarafından ağır bir yenilgiye uğratılan İber Alanları, daha sonra otoritelerini Hasdingi Vandallarına teslim ettiler. MS 428'de Vandallar ve Alanlar Cebelitarık Boğazı'ndan Kuzey Afrika'ya geçtiler ve burada 534'te Bizans İmparatoru I. Justinianus'un kuvvetleri tarafından fethedilene kadar sürecek bir krallık kurdular. ⓘ

Hun egemenliği altında kalan Alanlar 9. yüzyılda Kuzey Kafkasya'da güçlü Alania krallığını kurdular; bu krallık MS 13. yüzyıldaki Moğol istilalarına kadar varlığını sürdürdü. Çeşitli Oset akademisyenler bu Alanları modern Osetlerin ataları olarak kabul etmektedir. ⓘ

Alanlar İskit-Sarmat dilinden türeyen ve modern Oset diline dönüşen bir Doğu İran dili konuşuyorlardı. Alan ismi Aryan dilinin İrani bir lehçesini temsil etmektedir. ⓘ

Alanlar (Yunanca: Ἀλανοί Alanoi; Çince: 阿蘭聊 Alanliao (Pinyin); Latince: Alani/Halani), İskit-Sarmat kökenli göçebe halk. MÖ dönemlerde bugünkü Kazakistan topraklarında yaşamaktaydılar. Miladi dönemin başlangıç yıllarında ise Alanların büyük bir bölümü Volga ırmağını geçerek Don ırmağı civarlarına, Kırım ve Kuzey Kafkasya topraklarına gelerek bu bölgelerde uzun yıllar hakimiyet kurmuşlardır. ⓘ

Bir başka iddiaya göre ise Alan ismi Türkçe "alan, ova, açık yer, geniş veya büyük mesafe" demek olduğu da iddia edilmiştir. ⓘ

Bazı tarihçiler tarafından ise Alanların Türk kökenli bir halk olduğu iddia edilmektedir. ⓘ

İsim

Alanlar MS 1. yüzyıldan itibaren yabancı gözlemciler tarafından benzer isimler altında belgelenmiştir: Latince: Alānī; Yunanca: Ἀλανοί Alanoi; Çince: 阿蘭聊 Alanliao (Pinyin; Alan + Liu) 2. yüzyılda, 阿蘭 Alan 3. yüzyılda, daha sonra Alanguo (阿蘭國); Partça ve Orta Farsça Alānān (çoğul); Arapça Alān (tekil); Süryanice Alānayē; Klasik Ermenice Alank; Gürcüce Alaneti ('Alanların ülkesi'); İbranice Alan (çoğ. Alanim). Daha nadir Latince yazılışları arasında Alauni veya Halani bulunur. Bu isim modern Oset dilinde Allon olarak da korunmuştur. ⓘ

Alān etnonimi, Eski İran *Aryāna'nın lehçesel bir varyantıdır ve Hint-İran halklarının ortak kendini tanımlaması olan 'Aryan' anlamına gelen arya- kökünden türemiştir. Muhtemelen Alanların erken tarihinde, heterojen bir grup kabileyi ortak bir atasal 'Ari' kökene çağırarak birleştirmek amacıyla kullanılmaya başlanmıştır. İran adı (*Aryānām) gibi, *aryāna sıfatı da Avesta'da bahsedilen ilk İranlıların efsanevi vatanı Airyanəm Waēǰō ('Aryaların uzanışı') ile ilişkili görünmektedir. ⓘ

Diğer bazı etnonimler de Alanların adını taşır: Alanların bir kolu olan ve adları dini uygulamalarla bağlantılı olabilecek Rhoxolāni ('Parlak Alanlar') ve belki de Alanlar ile Aorsilerin bir araya gelmesinden oluşan Alanorsoi ('Beyaz Alanlar'). Alan ve Alain (Latince Alanus'tan) kişi adları MS birinci binyılda Batı Avrupa'ya Alan yerleşimciler tarafından getirilmiş olabilir. ⓘ

Alanlar tarihleri boyunca Asi, As ve Os (Romence Iasi veya Olani, Bulgarca Uzi, Macarca Jász, Rusça Jasy, Gürcüce Osi) varyasyonlarını da içeren bir grup ilişkili isimle de tanınmışlardır. Modern Osetçenin kökeninde bu isim vardır. ⓘ

Tarihçe

Köken

Alanlar, Orta Asyalı İranlı göçebe bir halk olan Massagetlerin bazı eski kabile gruplarıyla birleşmesinden oluşmuştur. MÖ 2. yüzyılda Baktriya'yı istila eden Asilerle akraba olan Alanlar, Syr Darya havzasında yaşayan ve egemenliklerini Fergana'dan Aral Denizi bölgesine kadar genişleten Kang-chü halkı (Greko-Romen yazarlar tarafından Yunanca'da Ἰαξάρται Iaxártai, Latince'de Iaxartae olarak bilinir) tarafından batıya itilmişlerdir. ⓘ

Erken Alanlar

İskit ve diğer Doğu İran dillerinin konuşulduğu topraklar (turuncu ile gösterilmiştir) MÖ 170 civarı ⓘ

Avrupa, MS 117-138, Alanların Kafkas Dağları'nın kuzeyinde yoğunlaştığı dönem (sağ ortada). ⓘ

Tarihçilerin Alanlarla ilişkilendirdiği ilk isimler Akdeniz, Orta Doğu ve Çin'deki metinlerde neredeyse aynı zamanda görülür. ⓘ

MS 1. yüzyılda Alanlar Orta Asya'dan batıya doğru göç ederek Don Nehri ile Hazar Denizi arasında yaşayan Sarmatlar arasında baskın bir konum elde etmişlerdir. Alanlardan Vologases yazıtında bahsedilir; yazıtta MS 45 ve 78 yılları arasında Part kralı olan I. Vologases'in saltanatının 11. yılında (MS 62) Alani kralı Kuluk ile savaştığı yazmaktadır. MS 1. yüzyıl Yahudi tarihçisi Josephus bu yazıtı tamamlar. Josephus, Yahudi Savaşları'nda (kitap 7, bölüm 7.4) Azak Denizi yakınlarında yaşayan Alanların (ki onları "İskit" kabilesi olarak adlandırır) yağma için Demir Kapılar'ı nasıl geçtiklerini (MS 72) ve I. Vologeses'in (yukarıda bahsedilen yazıt onun için yapılmıştır) iki kardeşi olan Medya Kralı Pacorus ve Ermenistan Kralı Tiridates'in ordularını nasıl yendiklerini anlatır:

Daha önce bir yerde İskit olduklarından söz ettiğimiz ve Tanais ile Maeotis Gölü çevresinde yaşayan bir Alan ulusu vardı. Bu ulus o sıralarda Media'yı ve onun ötesindeki bölgeleri yağmalamayı tasarlıyordu; bu amaçla Hyrcania Kralı ile anlaştılar; çünkü Kral İskender'in demir kapılarla kapattığı geçidin efendisi oydu. Bu kral onlara geçitten geçmeleri için izin verdi; böylece büyük kalabalıklar halinde geldiler ve beklenmedik bir anda Medler'e saldırdılar ve hiç kimse onlara karşı direnmeye cesaret edemezken, insanlarla dolu ve bol miktarda hayvanla doldurulmuş buldukları ülkelerini yağmaladılar; Çünkü ülkenin kralı Pacorus, korkusundan onların kolay kolay üzerine gelemeyecekleri yerlere kaçmış, her şeyini onlara teslim etmiş, sadece karısıyla cariyelerini onlardan kurtarabilmişti; onu da esir düştükten sonra fidye olarak yüz talant vererek güçlükle kurtarabilmişti. Bu nedenle Alanlar hiç karşı koymadan ve büyük bir rahatlıkla ülkeyi yağmaladılar ve Ermenistan'a kadar ilerleyerek önlerine çıkan her şeyi yakıp yıktılar. O ülkenin kralı Tiridates onlarla karşılaştı ve savaştı, ama savaşta canlı ele geçirilmediği için şanslıydı; çünkü bir adam ona bir ilmik attı ve hemen kılıcıyla ipi kesip kaçmasaydı, kısa sürede onu içine çekecekti. Bu manzara karşısında daha da kışkırtılan Alanlar ülkeyi yakıp yıktılar, çok sayıda insanı ve her iki krallıktan elde ettikleri ganimetin büyük bir kısmını da yanlarında götürdüler ve sonra kendi ülkelerine geri çekildiler. ⓘ

Alanların Parthia'yı Hyrcania üzerinden istila etmeleri, o dönemde birçok Alanın hâlâ Hazar Denizi'nin kuzeydoğusunda yaşadığını göstermektedir. MS 2. yüzyılın başlarında Alanlar Aşağı Volga ve Kuban'ı sıkı bir şekilde kontrol ediyorlardı. Bu topraklar daha önce Aorslar ve Siraklar tarafından işgal edilmişti, ancak çağdaş kayıtlarda artık bahsedilmedikleri için Alanlar görünüşe göre onları yutmuş, dağıtmış ve/veya yok etmişlerdi. Alanların etkisinin daha batıya doğru uzanarak, o zamana kadar nispeten homojen bir kültüre sahip olan Sarmat dünyasının çoğunu kapsamış olması muhtemeldir. ⓘ

MS 135 yılında Alanlar Kafkaslar üzerinden Küçük Asya'ya büyük bir akın düzenleyerek Media ve Ermenistan'ı yakıp yıktılar. Sonunda Kapadokya valisi Arrian tarafından geri püskürtüldüler ve Roma askeri taktiklerini incelemek için önemli bir kaynak olan ayrıntılı bir rapor (Ektaxis kata Alanoon ya da 'Alanlara Karşı Savaş') yazdılar. ⓘ

215'ten 250'ye kadar Germen Gotlar güneydoğuya doğru genişlemiş ve Pontus Bozkırı'ndaki Alan hâkimiyetini kırmışlardır. Ancak Alanlar, mükemmel atlılar haline gelen ve Alan hayvan tarzı sanatını benimseyen Gotların kültürü üzerinde önemli bir etkiye sahip gibi görünmektedir. (Roma İmparatorluğu, 3. yüzyıldaki iç savaşların kaosu sırasında, İlirya İmparatorları Got taktiklerine uyum sağlamadan, Roma ağır süvarilerini yeniden düzenleyip genişletmeden ve Gallienus, Claudius II ve Aurelian yönetiminde Gotları yenmeden önce, ağır süvarileriyle Got ordularının zarar verici akınlarına maruz kalmıştır). ⓘ

Gotların bozkıra girmesinden sonra, Alanların çoğu doğuya, Hunlarla temas kurdukları Don'a doğru çekilmiş gibi görünmektedir. Ammianus Alanların "biraz Hunlara benzediklerini, ancak yaşam tarzları ve alışkanlıkları bakımından daha az vahşi olduklarını" yazar. Jordanes onları Hunlarla karşılaştırarak Alanların "savaşta onlara denk olduklarını, ancak medeniyetleri, davranışları ve görünüşleri bakımından onlardan farklı olduklarını" belirtmiştir. 4. yüzyılın sonlarında Vegetius askeri incelemesinde Alanlar ve Hunları birleştirir - Hunnorum Alannorumque natio, "Hunlar ve Alanlar ulusu" - ve Gothlar, Hunlar ve Alanları bir arada kullanır, exemplo Gothorum et Alannorum Hunnorumque. ⓘ

4. yüzyıl Romalı tarihçi Ammianus Marcellinus Alanların "eskiden Massagetae olarak adlandırıldığını", Dio Cassius ise "Massagetae olduklarını" yazmıştır. Alanların Sarmatlar, Massagetler ve Sakalar da dahil olmak üzere çeşitli İran halklarının bir karışımı olması muhtemeldir. Akademisyenler Alanları Çin kaynaklarında adı geçen göçebe Yancai devletiyle ilişkilendirmişlerdir. Yancai'lerden ilk olarak MÖ 2. yüzyılın sonlarında yaşamış diplomat Zhang Qian'ın seyahatleriyle bağlantılı olarak Shiji'nin (yazarı Sima Qian MÖ 90'larda ölmüştür) 123. Bölümünde bahsedilmektedir. Çin kayıtlarındaki Yancai, Roma kayıtlarında, özellikle de Strabon'da adı geçen, Don Nehri ile Aral Denizi arasında yaşayan güçlü bir Sarmat kabilesi olan Aorsi ile bir tutulmuştur. ⓘ

Yancai (奄蔡) / Hesu (闔蘇) / Alan (阿蘭) bağlantısı

Geç Han Hanedanlığı Çin kroniği Hou Hanshu, 88 (25-220 dönemini kapsar ve 5. yüzyılda tamamlanmıştır), Yancai ulusunun (奄蔡 lit "Geniş ^Bozkırlar" veya "Geniş Otlaklar" < LHC *ʔɨamB-sɑC; a. k.a Hesu (闔蘇), Latince Abzoae ile karşılaştırın, Aorsi (Eski Yunanca Αορσιοι) ile özdeşleştirilir) Kangju'nun vasal devleti haline gelmişti ve şimdi Alan olarak biliniyordu (< LHC: *ʔɑ-lɑn 阿蘭) ⓘ

Y. A. Zadneprovskiy, Yancai'nin Kangju boyunduruğuna girmesinin MÖ 1. yüzyılda gerçekleştiğini ve bu boyunduruğun Aorsiler de dahil olmak üzere çeşitli Sarmat kabilelerinin batıya doğru göç etmesine neden olarak Göç Dönemi'nin başlamasında önemli bir rol oynadığını öne sürmektedir. 3. yüzyıla ait Weilüe de Yancai'nin artık Kangju'nun vassalı olmamasına rağmen Alanlar olarak bilindiğini belirtmektedir. ⓘ

Hollandalı Sinolog A. F. P. Hulsewé bunu not etmiştir:

Chavannes (1905), s. 558, not 5, Hirth (1885), s. 139, not 1 tarafından önerildiği gibi Yen-ts'ai'nin Strabon tarafından bahsedilen 'Αορσοι ile özdeşleştirilmesini onaylar; bu özdeşleştirmenin, Batlamyus'un "Alanorsi "sini açıklayan daha sonraki Alan adıyla güçlendirildiğine inanır. Marquart (1905), s. 240-241, bu tanımlamayı kabul etmemiştir, ancak Pulleyblank (1963), s. 99 ve 220, ek destek için 'Eski Çince'de ĥa̱p-sa̱ĥ olarak yeniden yapılandırılan Ho-su 闔蘇 adının Plinius VI, 38'de bulunan Abzoae ile karşılaştırılabileceği HSPC 70.6b'ye atıfta bulunmaktadır (ayrıca bkz. Pulleyblank (1968), s. 252). Ayrıca Humbach (1969), s. 39-40, biraz ihtiyatla da olsa bu tanımlamayı kabul eder. ⓘ

Galya'ya göç

MS 4.-5. yüzyıllarda Alanların Kuzey Kafkasya'daki anavatanlarından göçleri ⓘ

Ammianus'a göre 370 yılı civarında, Alanlar ve Hunlar arasındaki barışçıl ilişkiler, Hunların Don Alanlarına saldırıp birçoğunu öldürmesi ve hayatta kalanlarla ittifak kurması üzerine bozuldu. Bu Alanlar 375 yılında Hunlarla birlikte Gotları başarılı bir şekilde istila ettiler. Daha sonra batıya doğru genişlemelerinde Hunlara eşlik ettiler. ⓘ

370'teki Hun istilasının ardından diğer Alanlar, diğer Sarmatyalılarla birlikte batıya doğru göç ettiler. Bu Alan gruplarından biri, MS 378'de imparator Valens'in öldürüldüğü belirleyici Adrianople Savaşı'nda Gotlarla birlikte savaştı. Roma İmparatorluğu gerilemeye devam ettikçe, Alanlar çeşitli gruplara ayrıldı; bazıları Romalılar için savaşırken, diğerleri Hunlara, Vizigotlara veya Ostrogotlara katıldı. Batı Alanlarının bir kısmı Roma Galya'sını istila eden Vandallara ve Suebi'lere katıldı. Tourslu Gregory, Liber historiae Francorum ("Frank Tarihi Kitabı") adlı eserinde Alan kralı Respendial'ın 31 Aralık 406'da Ren Nehri geçidinde Franklarla yaptığı silahlı karşılaşmada Vandallar için günü kurtardığından bahseder.) Gregory'ye göre, Goar önderliğindeki bir başka Alan grubu da aynı zamanda Ren'i geçmiş, ancak hemen Romalılara katılarak Galya'ya yerleşmiştir. ⓘ

Beorgor (Beorgor rex Alanorum) komutasında, Petronius Maximus'un hükümdarlığına kadar Galya'da ilerlediler. 464 kışında Alpleri geçerek Ligurya'ya girdiler, ancak orada İmparator'un kuvvetlerinin komutanı Ricimer tarafından yenilgiye uğratıldılar ve Beorgor öldürüldü. ⓘ

442'de, Aetius'un destek için artık Hunlara güvenemeyeceği anlaşıldıktan sonra, Goar'a döndü ve onu Armorica'nın bacaudae'sini kontrol etmek ve Vizigotların topraklarını Loire boyunca kuzeye doğru genişletmelerini engellemek için halkının bir kısmını Orleanais'deki yerleşimlere taşımaya ikna etti. Goar, takipçilerinin önemli bir kısmını Orleanais'e ve kuzeydeki bölgeye yerleştirdi ve kendi başkentini bizzat Orleans şehrine taşıdı. ⓘ

Goar yönetiminde, İmparator Jovinus'u gaspçı olarak yerleştirdikleri Gundaharius liderliğindeki Burgonyalılarla ittifak kurdular. Goar'ın halefi Sangiban yönetimindeki Orléans Alanları, Châlons Savaşı'nda Hun Attila'nın istilasının püskürtülmesinde kritik bir rol oynadılar. Alanlar 463'te Orléans savaşında Gotları yendiler ve daha sonra 466'da Childeric liderliğindeki Frankları mağlup ettiler. 502-503 civarında Clovis Armorica'ya saldırdı ama Alanlar tarafından yenilgiye uğratıldı. Ancak, Clovis gibi Kalkedoncu Hıristiyan olan Alanlar, Loire'ın kuzeyindeki topraklara göz diken düşman Ariusçu Vizigotları dengelemek için onunla samimi ilişkiler kurmak istediler. Bu nedenle, Clovis'in Armorica'nın çeşitli halklarını yönetmeye başladığı ve bölgenin askeri gücünün Merovenj ordusuna entegre edildiği bir anlaşma yapıldı. ⓘ

Hispania ve Afrika

Hispania'daki Alan Krallığı (MS 409-426). ⓘ

Vandalların ve Suebilerin 409 yılında İber yarımadasına (Hispania, modern Portekiz ve İspanya'yı kapsar) girmesinin ardından, Respendial liderliğindeki Alanlar Lusitania ve Carthaginensis eyaletlerine yerleştiler. Alan Krallığı, kurulan ilk Barbar krallıklar arasındaydı. Siling Vandalları Baetica'ya, Suebi'ler kıyı Gallaecia'ya ve Asding Vandalları Gallaecia'nın geri kalanına yerleşti. Yeni gelenler Hispania'yı kontrol etmelerine rağmen, 6.000.000'luk Hispano-Roma nüfusu içinde yaklaşık 200.000'lik küçük bir azınlıktılar. ⓘ

418'de (ya da bazı yazarlara göre 426'da) Alan kralı Attaces, Vizigotlara karşı yapılan savaşta öldürüldü ve Alanların bu kolu daha sonra Asding Vandal kralı Gunderic'e Alan tacını kabul etmesi için başvurdu. Respendial Alanlarının ayrı etnik kimliği ortadan kalkmıştır. Bu Alanların bir kısmının İberya'da kaldığı düşünülse de, çoğu 429'da Vandallarla birlikte Kuzey Afrika'ya gitti. Daha sonra Kuzey Afrika'daki Vandal Krallığı'nın yöneticileri kendilerini Rex Wandalorum et Alanorum ("Vandalların ve Alanların Kralı") olarak adlandırmışlardır. ⓘ

Kuzey Afrika'daki Vandal ve Alan Krallığı (MS 526). ⓘ

Portekiz'de, yani Alenquer'de (adı Germence Alan Tapınağı anlamına gelen "Alan Kerk" olabilir ve kalesi onlar tarafından kurulmuş olabilir; Alaunt hala bu şehrin armasında temsil edilmektedir), Torres Vedras ve Almourol kalelerinin inşasında ve Santa Luzia Kilisesi'nin temellerinin altında varlıklarının izlerinin bulunabileceği Lizbon şehir surlarında Alanların bazı izleri vardır. ⓘ

Alanlar İber yarımadasında Lusitania (Alentejo) ve Cartaginense eyaletlerine yerleşmişlerdir. Geçmişe bakıldığında, görünüşe göre Avrupa'ya tanıttıkları Alaunt adlı iri av ve dövüş köpekleriyle tanınmışlardır. Bu cinsin soyu tükenmiştir, ancak adı hala Alano olarak adlandırılan ve geleneksel olarak domuz avında ve sığır gütmede kullanılan bir İspanyol köpek cinsi tarafından taşınmaktadır. Bununla birlikte, Alano adı tarihsel olarak, Alman mastifi (Danua) ve Fransız Dogue de Bordeaux gibi Alanların orijinal köpeğinin soyundan geldiği düşünülen birkaç Avrupa ülkesinde bir dizi köpek ırkı için kullanılmıştır. ⓘ

Ortaçağ Alania'sı

Kafkasya'nın kuzeyindeki (ve bir süre Hazar Denizi'nin doğusundaki) asıl yerleşim bölgelerinde kalan Alanlar, Bulgarlar, Göktürkler ve Hazarlarla temas ve çatışma içine girdiler ve bunların çoğunu düzlüklerden dağlara sürdüler. ⓘ

Alanlar 10. yüzyılın ilk çeyreğinde, I. Nicholas Mystikos'un patrikliği sırasında Bizans Ortodoksluğuna geçtiler. Mes'udi onların 932 yılında irtidat ettiklerini bildirir, ancak bu kısa ömürlü olmuş gibi görünmektedir. Alanlar 13. yüzyılda toplu olarak Bizanslı Hıristiyanlar olarak anılırlar. Kafkas Alanları modern Osetlerin atalarıdır ve etnik isimleri Alanların kardeş kabilesi olan Âs (büyük ihtimalle eski Aorsi; el-Ma'sudi Hazarlar arasında muhafız olarak el-Arsiyye'den bahseder ve Ruslar Alanları Yasi olarak adlandırır) isminden türemiştir. Ermeni Coğrafyası en batıda bulunan Alanlar için Aştigor adını kullanır, bu ad Digor olarak günümüze ulaşmıştır ve hala Osetlerin batı bölümünü ifade etmektedir. Ayrıca Osetçe'de Asi, muhtemelen eskiden yaşadıkları Elbruz Dağı çevresindeki bölgeyi ifade eder. ⓘ

Yaklaşık 650 yılında Pontus bozkırları ⓘ

Diğer Alanların bir kısmı Hunların egemenliği altında kalmıştır. Doğu bölümündekiler, ortaçağın sonlarına kadar bozkırlara dağılmış olsalar da, Moğollar tarafından Osetler olarak kaldıkları Kafkasya'ya sürülmüşlerdir. 9. ve 12. yüzyıllar arasında, yavaş yavaş Hıristiyan Alania krallığına dönüşen bir kabile ittifakları ağı oluşturdular. Alanların çoğu 1239-1277 yılları arasında Moğol İmparatorluğu'na boyun eğmiştir. Avrupa'daki Moğol istilalarına ve Güney Çin'deki Song hanedanına ve Altın Orda'dan Mamai yönetimindeki Kulikovo Savaşı'na katıldılar. ⓘ

1253 yılında Fransisken keşiş Rubrucklu William, Orta Asya'da çok sayıda Avrupalı olduğunu bildirmiştir. Ayrıca 30.000 Alan'ın Dadu'daki (Pekin) Yuan sarayının kraliyet muhafızlarını (Asud) oluşturduğu bilinmektedir. Marco Polo daha sonra Il Milione adlı kitabında Alanların Yuan hanedanlığındaki rollerinden bahsetmiştir. Bu Alanların modern bir Moğol klanı olan Asud'a katkıda bulundukları söylenir. Dadu (Hanbalık) başpiskoposu Montecorvino'lu John'un, Çin'deki Ermenilere ek olarak birçok Alan'ı Roma Katolik Hıristiyanlığına döndürdüğü bildirilmektedir. Polonya ve Litvanya'da Alanlar da güçlü Ostoja Klanı'nın bir parçasıydı. ⓘ

Misyoner Pian de Carpine'e göre, Alanların bir kısmı 12 yıl boyunca bir dağda Moğol kuşatmasına başarıyla direnmişti:

Onlar (Moğollar) bir kaleyi kuşatmaya başladıklarında, bugün Alanların topraklarındaki bir dağda olduğu gibi, uzun yıllar boyunca kuşatırlar. On iki yıldır kuşattıklarına inanıyoruz ve (Alanlar) cesur bir direniş gösterdiler ve aralarında soyluların da bulunduğu pek çok Tatarı öldürdüler.

- Giovanni da Pian del Carpine, 1250 yılına ait rapor ⓘ

Bu on iki yıllık kuşatma başka hiçbir raporda yer almamaktadır, ancak Rus tarihçi A. I. Krasnov bu savaşı 1967'de kaydettiği iki Çeçen halk hikayesiyle ilişkilendirmiş ve İdig adında yaşlı bir avcının arkadaşlarıyla birlikte Dakuoh dağını 12 yıl boyunca Tatar-Moğollara karşı savunduğunu anlatmıştır. Ayrıca savaşın gerçekleştiği dağın yakınlarında 13. yüzyıldan kalma birkaç ok ucu ve mızrak bulduğunu bildirmiştir:

Ertesi yıl, yazın başlamasıyla birlikte, düşman orduları dağlıları yok etmek için tekrar geldi. Ancak bu yıl bile cesur Çeçenlerin yerleştiği dağı ele geçirmeyi başaramadılar. Savaş on iki yıl sürdü. Çeçenlerin ana serveti olan çiftlik hayvanları düşmanlar tarafından çalındı. Uzun yıllar süren zorlu mücadeleden yorulan Çeçenler, düşmanın merhamet vaatlerine inanarak dağdan indiler, ancak Moğol-Tatarlar haince çoğunluğu öldürdü ve geri kalanlar köle olarak alındı. Bu kaderden sadece İdig ve göçebelere güvenmeyen ve dağda kalan birkaç arkadaşı kurtuldu. Kaçmayı başardılar ve 12 yıllık kuşatmadan sonra Dakuoh Dağı'nı terk ettiler.

- Çeçen kahraman İdig'in (1238-1250) efsanesi ve mücadelesi ⓘ

Alanlar ve Kumanlara (Kıpçaklar) karşı Moğollar böl ve yönet taktiğini kullanarak önce Kumanlara Alanlarla ittifak kurmaktan vazgeçmelerini söylemiş, Kumanlar bu öneriye uyunca da Moğollar Alanları yendikten sonra Kumanlara saldırmıştır. Alanlar, "Sağ Alan Muhafızları" adı verilen ve "yeni teslim olmuş" askerler, Moğollar ve eski Qocho Krallığı bölgesinde konuşlanmış Çinli askerlerle birleştirilen bir birlikle Moğol kuvvetlerine dahil edilmiş ve Moğollar Beş Balikh'te Çinli general Qi Kongzhi (Ch'i Kung-chih) liderliğinde bir Çin askeri kolonisi kurmuştur. Alan ve Kıpçak muhafızları Kubilay Han tarafından kullanılmıştır. 1368 yılında Çin'deki Yuan hanedanlığının sonunda Toghan Temür'e sadık Alan muhafızları eşlik etmiştir. Mangu, küçük oğlu Nicholas Moğolların Karajang'a (Yunnan) karşı seferinde yer alan Alan prensi Arslan'ın birliklerinin yarısını korumasına aldı. Bu Alan imparatorluk muhafızı 1272, 1286 ve 1309'da hâlâ varlığını sürdürüyordu ve karargâhları Ling pei eyaletinde (Karakurum) bulunan iki kolorduya ayrılmıştı. Fransız-Flaman keşiş ve gezgin Rubrucklu William, 1253-1255 yılları arasında Avrasya'da Büyük Han'a yaptığı yolculuğu anlatırken Alanlardan birçok kez bahseder; örneğin Kırım'da, Eski Astrahan'da, Han'ın başkenti Karakurum'da Moğol tebaası olarak yaşayan Alanlar ve ayrıca Kafkasya'daki anavatanlarında hâlâ özgür olarak yaşayan Alanlar ("Hıristiyan olan ve hâlâ Tatarlarla savaşan Alanlar veya Aaslar"). Hıristiyanlardan bahsederken daha önceki Farsça tersa kelimesinin Moğollar tarafından Süryani-Yunan arkon kelimesi lehine yavaş yavaş terk edilmesinin nedeni, açıkça Ruslar fethedilene kadar Çin'de özel bir Yunan Kilisesi'nin duyulmamış olmasıdır; Ayrıca, on üçüncü yüzyılın son yarısı ve on dördüncü yüzyılın ilk yarısı boyunca Pekin'de kalabalık Rus ve Alan muhafız birlikleri vardı ve buradaki Katolikler, büyük olasılıkla ilk etapta bu kadar yozlaşmış buldukları Nasturiler için geçerli olan Farsça bir kelimenin kullanılmasını teşvik edecek değillerdi. Odorico'nun bildirdiğine göre Alan muhafızları Katolikliğe geçmişlerdi. Onlar bir "Rus muhafızı" idi. ⓘ

Jazygia, Jassic halkının yaşadığı, 18. yüzyılda Macaristan Krallığı içinde. ⓘ

Bazı Alanların kuzeye (Barsillere) yerleştiği, Volga Bulgarları ve Burtaslarla birleştiği ve sonunda Volga Tatarlarına dönüştüğü düşünülmektedir. Bir grup Alan olan Yaş'ın Romanya'nın kuzeydoğusunda (yaklaşık 1200-1300), Prut nehri yakınlarında Iaşi adında bir kasaba kurduğu düşünülmektedir. Bu şehir Orta Çağ'da eski Moldavya'nın başkenti olmuştur. ⓘ

Alan paralı askerleri Katalan Şirketi ile ilişkiye girmiştir. ⓘ

Daha sonraki tarih

Rusya ve Gürcistan'ın özerk cumhuriyetlerinde yaşayan Alanların torunları, Kuzeydoğu İrani dil grubuna ait olan ve bir zamanlar Pontus bozkırları ve Orta Asya'nın büyük bir kısmına yayılmış olan İskit-Sarmat lehçesi sürekliliğinin tek kalıntısı olan Oset dilini konuşurlar. Modern Osetçenin iki ana lehçesi vardır: Kuzey Osetya'nın batı kesiminde konuşulan Digor ve Osetya'nın geri kalanında konuşulan Demir. Osetçenin üçüncü bir kolu olan Jassic (Jász) eskiden Macaristan'da konuşulmaktaydı. Demir lehçesine dayanan edebi dil, ulusal şair Kosta Khetagurov (1859-1906) tarafından düzeltilmiştir. ⓘ

Fiziksel görünüm

Dördüncü yüzyılda yaşamış Romalı tarihçi Ammianus Marcellinus Alanların görünüşü hakkında şunları yazmıştır

Neredeyse tüm Alanlar uzun boylu ve güzel erkeklerdir; saçları biraz sarı, gözleri korkunç derecede vahşi. ⓘ

Genetik

Osetler ⓘ

V. V. Ilyinskyon tarafından 2014 yılında Don Nehri üzerindeki 10 Alanik gömüden elde edilen kemik parçaları üzerinde yapılan bir çalışmada, toplam yedi kişiden DNA elde edilebilmiştir. Bunlardan dördünün yDNA Haplogrup G2'ye, altısının ise mtDNA I'e ait olduğu ortaya çıkmıştır. Örneklerin çoğunun aynı y- ve mtDNA'yı paylaşıyor olması, test edilen bireylerin aynı kabileye mensup, hatta yakın akraba olma ihtimalini artırmaktadır. Yine de bu, Osetlerin doğrudan Alan soyundan geldiğine dair güçlü bir argümandır ve Osetler arasındaki başlıca Haplogrup G2 olduğu için Osetlerin alanlaşmış Kafkas dili konuşanlar olduğu hipoteziyle rekabet etmektedir. ⓘ

2015 yılında Moskova'daki Arkeoloji Enstitüsü, çeşitli Sarmato-Alan ve Saltovo-Mayaki kültürü Kurgan mezarları üzerinde araştırma yapmıştır. Bu analizde, MS 4. ila 6. yüzyıla ait iki Alan örneği G2a-P15 ve R1a-z94 yDNA'larına sahipken, MS 2. ila 3. yüzyıla ait üç Sarmat örneğinden ikisi J1-M267 yDNA'sına ve biri de R1a'ya sahipti. Ayrıca, MS 8. ila 9. yüzyıla ait üç Saltovo-Mayaki örneğinin sırasıyla G, J2a-M410 ve R1a-z94 yDNA'larına sahip olduğu ortaya çıkmıştır. ⓘ

Mayıs 2018'de Nature dergisinde yayımlanan bir genetik çalışmada, Kafkasya'da MS 100 ila MS 1400 yılları arasında gömülmüş altı Alan'ın kalıntıları incelenmiştir. Elde edilen Y-DNA örnekleri haplogrup R1 ve haplogrup Q-M242'ye aitti. Beslan, Kuzey Osetya'da MS 200'de bulunan Q-M242 örneklerinden birinin Shoanoy Teip'ten Çeçenler arasında 4 akrabası bulundu. Çıkarılan mtDNA örnekleri HV2a1, U4d3, X2f, H13a2c, H5 ve W1'e aittir. ⓘ

Arkeoloji

Arkeolojik bulgular yazılı kaynakları desteklemektedir. P. D. Rau (1927) ilk olarak geç Sarmatian yerleşimleri ile tarihi Alanları tanımlamıştır. Arkeolojik malzemeye dayanarak, 1. yüzyılın ortası ile 2. yüzyıl arasında Sarmatya bölgesine girmeye başlayan İrani dil konuşan göçebe kabilelerden biriydi. ⓘ

Alan dili

Alanların dilleri Doğu İrani diller grubuna yakın olduğu iddia edilmektedir. veya varyasyonundan türediği iddia edilmektedir. ⓘ

Bir başka iddia Birûni'ye göre, Alanların dili Harezmşahlar'ın ve Kumanlar'ın dillerine benzerdir.Alanların bir kısmı Kıpçak grubu diğer kısmı ise Oğuzlar'a aittir ⓘ

Bu Alancada bulunanan at kelimesinin diğer İrani diller ile karşılaştırılması ile iddia edilmektedir. ⓘ

Dil	Grup	At ⓘ
Alan dili	Doğu İrani diller	*aspa
Hotanca	Kuzeydoğu İrani dilleri	aśśa
Osetçe	Kuzeydoğu İrani dilleri	efs
Wakhi	Kuzeydoğu İrani dilleri	yaš
Yaghnobi	Kuzeydoğu İrani dilleri	asp
Avestaca	Güneydoğu İrani dilleri	aspa
Beluçça	Güneydoğu İrani dilleri	asp
Medce	Kuzeybatı İrani dilleri	aspa
Eski Farsça	Güneybatı İrani dilleri	asa
Farsça	Güneybatı İrani dilleri	asb
Sanskritçe	Hint-Aryan	áśva

At kelimesi Kürtçe hesp denilmektedir. ⓘ

At kelimesi Hintçe घोड़ा ghoda denilmektedir. ⓘ

İngilizce ise Horse denmektedir. ⓘ

Türk deyimleri ve atasözlerinde at kelimesi ile ilgili çok fazla örnek mevcuttur. ⓘ

Ata et, ite ot vermek, ⓘ

Atını sağlam kazığa bağlamak, ⓘ

At çalındıktan sonra ahırın kapısını kapamak gibi deyimler. ⓘ

At kelimesinin Türkçe olduğu ihtimallerini arttırmaktır. Ayriyeten At kelimesinin türk kökenli gibi bir kelime olduğunu belirten kaynaklar da mevcuttur. ⓘ

Din

Kuzey Osetya-Alanya'daki Ortodoks kilisesi ⓘ

Hıristiyanlaştırılmalarından önce Alanlar Hint-İranlı çoktanrıcılardı ve ya çok az anlaşılmış İskit panteonuna ya da Zerdüştlüğün çoktanrıcı bir formuna bağlıydılar. Bazı gelenekler doğrudan İskitlerden miras kalmıştır, örneğin baş tanrılarını ayrıntılı ritüellerde somutlaştırmak gibi. ⓘ

4.-5. yüzyıllarda Alanlar, Arian kilisesinin Bizanslı misyonerleri tarafından en azından kısmen Hıristiyanlaştırılmıştır. 13. yüzyılda istilacı Moğol orduları doğudaki Alanları daha da güneye, Kafkasya'ya itmiş ve burada yerli Kafkas gruplarıyla karışarak her biri farklı gelişmeler gösteren üç bölgesel varlık oluşturmuşlardır. 1395 civarında Timur'un ordusu Kuzey Kafkasya'yı işgal etti ve Alan nüfusunun çoğunu katletti. ⓘ

Zaman geçtikçe batıdaki Digor, Kabardey ve İslam etkisi altına girdi. İslam 17. yüzyılda Kabardeyler (bir Doğu Çerkes kabilesi) aracılığıyla bölgeye girmiştir. 1767'den sonra Alania'nın tamamı Rus egemenliği altına girdi ve bu da bölgedeki Ortodoks Hıristiyanlığı önemli ölçüde güçlendirdi. Günümüz Osetlerinin önemli bir azınlığı, 1980'lerde Asyanizm (Osetçe: Uatsdin = 'gerçek inanç') olarak yeniden canlandırılan geleneksel Oset dininin takipçileridir. ⓘ